Column David Steegen: de magicien van de Platou

Dieumerci Mbokani, het nieuwe goudhaantje van RSC Anderlecht, scoorde twee speeldagen geleden drie wondermooie doelpunten tegen het armlastige Beveren. Een hattrick, een echte. Een dikke eeuw geleden nam het voetbal de term "hattrick" over van de cricketsport. De bowler (werper) die erin slaagt om drie keer na elkaar een wicket (de paaltjes die verticaal staan) te raken, werd beloond met een hoed, een hat. De truuk van de hoed, letterlijk.

Volgens kenners is een cricket-hattrick een waar huzarenstukje. Veel moeilijker dan scoren tegen Beveren. Toch zijn de goals van de Congolees uitzonderlijk. Hij scoorde met de rechter, de linker en het hoofd. De ongepubliceerde hattrick-regels stellen dat een Mbokani-hattrick de enige echte loepzuivere hattrick is. Merci Dieumerci.

De week die volgde op de Waasland-sloop stond in het teken van de hoofdstad. De derby, een echte. Het begon al op maandag, op Studio 1, de voetbaltalkshow van de RTBF (La Deux), alwaar ondergetekende wekelijks de voix de Flandre mag vertolken. Als Brusselaar kan dat tellen. Mijn Franstalige collega's hadden bij wijze van vooruitblik op de derby FC Brusselsvoorzitter Johan Vermeersch ondervraagd over zijn verhouding met de buren. Hetzelfde gebeurde met Paarswit-manager Herman van Holsbeeck. Beide mannen zijn niet echt vrienden. Groot was mijn verbazing toen Van Holsbeeck Vermeersch spontaan de hand reikte om alles eens goed uit te praten na de wedstrijd. Vermeersch repliek: "Het hangt af van wat ik op dat moment doe en waar ik ben". Njet dus. Het werd erger. Naarmate 12 mei naderde, kwam Vermeersch op kruissnelheid. Er ging "bloed aan de paal kleven," hij beloofde een dubbele premie aan "zijn" jongens, zei dat "Genk de titel meer verdient", dat hij "onheus wordt behandeld", en dat hij "méér respect" verdient. Anderlecht reageerde zoals het hoort, zoals vroeger, met een grijns en opgeheven kin. That's entertainment. Beide clubs speelden hun rol voortreffelijk. De ietwat gefrustreerde underdog tegen de arrogante machtige winnaar. Eindelijk weer commotie rond een Brusselse voetbalmatch.

Zaterdag 12 mei 2007 werd in alle opzichten een hoogdag. 's Ochtends werd het nieuwste stripverhaal van echte ketjes De Marck & De Wulf, De magicien van de Platou, met het spook van Raymond Goethals in de hoofdrol, plechtig aan de buitenwereld voorgesteld in het gemeentenhuis van Koekelberg. In het Brussels, in het Nederlands en het Frans. Het stripverhaal gaat over voetbal, over de derby. Sporting Braavers tegen Daring Baawers. De Platou is de wijk van en rond de Basiliek. Wijlen Raymond Goethals is er opgegroeid en heeft er zijn eerste voetbalstappen gezet. Hij heeft er zijn heel leven gewoond, de buitenlandse intermezzi niet meegerekend. Ik woon er, heb er school gelopen, naar de scouts geweest, mijn kinderen spelen op dezelfde pleintjes en paadjes van het Elisabethpark als ik dertig jaar geleden. In de namiddag steeg de spanning. FC Brussels werd ingeblikt, Charleroi deed de rest. De 29ste titel was een feit. De ontlading was groot. Na de wedstrijd bleven de moedige FC Brusselsfans in het vak om zich te vergapen aan het vuurwerk en de feestelijkheden. Alles kwam samen die 12de mei. De roots, de humor, de rivaliteit, de volksaard. Een van de mooiste dagen van mijn leven.

Binnenkort (hopelijk) verhuist Anderlecht naar een nieuw paleis. Van mij mag Vermeersch het bouwen.