Amatorski Film: 'David Lynch mag altijd bellen!'

Het is een beetje een trend: groepen die zich bij het componeren van hun muziek laten inspireren door (vaak experimentele) filmmakers. Droompopbands als Still Corners verwijzen naar Dario Argento, bij Trailer Trash Tracys is David Lynch een referentie. Als het op filmische muziek aankomt springt in eigen land Amatorski eruit.

Zangeres Inne Eysermans zegt veel inspiratie uit films te halen - hun groepsnaam hebben ze zelfs bij een prent van Kieslowski gehaald. Voor hun jongste theatertournee ging de Gentse groep nog een stap verder onder de titel Amatorski Film, waarbij hun broze postrock gekoppeld wordt aan sfeer scheppende beelden.

"Het is geen gewoon concert, maar een dialoog tussen muziek en film," zegt Hilke Ros over hun passage in de AB. "We hebben een nieuwe soundtrack gecomponeerd bij Impatience, een 36 minuten durende zwart-witfilm uit 1928 van de avant-gardecineast Charles Dekeukeleire. Daarnaast spelen we ons bestaand repertoire, waarbij een jonge cineaste uit Gent, Stien De Vrieze, nieuwe beelden heeft bedacht. Het zijn veelal melancholische, een beetje schemerige passages. Je moet het opvatten als een trip."

Hoe kwamen jullie bij een obscure cineast als Dekeukeleire terecht?
Hilke Ros: Geert Op de Beeck van het Filmhuis in Mechelen had een paar dingen aangeraden, waaruit die Dekeukeleire naar voor sprong. Vooreerst omdat hij een Belg is, en er is ook niet veel over hem geweten. Impatience wordt vaak vergeleken met Un chien andalou van Buñuel en Dalí. Het is geen evidente film om naar te kijken. Zijn film Combat de boxe zit ook in die avant-gardistische sfeer, maar daarna is hij meer documentaire films gaan maken. Dekeukeleire wilde bewijzen dat film niet narratief hoefde te zijn, dat dat iets was dat was gekopieerd uit het theater. Hij streefde naar cinéma pur.

Jullie songs lijken ook steeds puurder te worden.
Ros: De meeste nummers die wij nu spelen, bestonden twee, drie jaar geleden al in een of andere vorm. De demo's van Inne waren zeer divers, maar er zat wel een soort eenheid in. Voor de uiteindelijke songs hadden we telkens verschillende uitwegen. Op onze eerste ep, Same stars we shared, hebben we die liedjes veelal in een akoestisch, intimistisch jasje gegoten, maar op het minialbum TBC kwam elektronica bovendrijven. Omdat 'Come home' zo bekend geworden is, worden wij nogal makkelijk op die retrosound vastgepind. Maar eigenlijk is net dat nummer een vreemde eend in ons repertoire. Hij is ook moeilijk in te passen in de set, en zit nu helemaal achteraan. (Lacht)

Jullie debuut was een ep, TBC een soort van minialbum. Werkt die 'kleinere' vorm beter?
Ros: Mensen hebben blijkbaar last met dat concept, terwijl er veel cd's zijn die maar een halfuurtje duren. Ik denk dat de tijd voorbij is dat een album twaalf nummers en een bepaalde lengte moet hebben. Wat voor ons telt, is dat het een artistiek geheel vormt. Bovendien kunnen we op die manier sneller iets nieuws uitbrengen.

Jullie hebben een tijd terug de soundtrack verzorgd bij de kortfilm Badpakje 46 van Wannes Destoop. Met welke regisseur zou je graag eens samenwerken voor een langspeelfilm?
Ros: Dat zou je beter aan Inne vragen. (Lacht) De reclamespot (Spa Reine) waar we aan gelinkt zijn, is gemaakt door Jaco Van Dormael, en dat is een van mijn favoriete cineasten. Ik was een ongelooflijke fan van Toto le héros. Maar David Lynch mag ook altijd bellen!

start: 20.00
tickets: €16/19
--------------