Slachtoffer schietincident: ‘Dit was niet typerend voor Brussel’

Michiel Geluykens, het slachtoffer van het schietincident aan de Ninoofsepoort, doet deze week zijn verhaal in Humo. “Wat op de Ninoofsesteenweg is gebeurd, is niet typerend voor Brussel. Daarvoor was het te absurd.”

Zowat iedereen die een mening heeft over Brussel en de veiligheidssituatie in het gewest, ventileerde die ook in januari. Alleen het slachtoffer zelf zweeg al die tijd. Deze week doet hij zijn verhaal in het weekblad Humo.

De 24-jarige muzikant-regisseur vertelt hoe de kogel op 2 millimeter na zijn aorta miste. Dat hij het incident overleefde is dus puur toeval.

Een goede week na het voorval bezocht hij de plek van het voorval ook al opnieuw, om het gebeurde te verwerken. “Als ik in Brussel wilde blijven wonen, moest ik dat doen: ik fiets er dagelijks voorbij op weg naar het centrum. Natuurlijk, ik zou een omweg kunnen maken. Maar dan zou het beeld van de plek van het onheil in mijn hoofd gaan woekeren.”

Verhuizen wil Michiel in elk geval niet. “Ik hou van deze stad, ik wil hier niet weg. Wat op de Ninoofsesteenweg is gebeurd, is niet typerend voor Brussel. Daarvoor was het te absurd.”

De voorbije maanden heeft Michiel zich druk gemaakt over het onderzoek naar wat gebeurde. De daders maakten na het gebeurde geen aanstalten om snel te vluchten en ook de politie leek volgens het slachtoffer niet meteen gehaast om ze te vinden.

Pijnlijke reacties
Michiel heeft zich ook geërgerd aan de mediastorm die opstak na het voorval. De bijdrage van VRT-journalist Riadh Bahri in De Standaard (‘Brussel ik hou van u, ik walg van u’) noemt hij pijnlijk. “Het ging over zijn persoonlijke frustraties, er was geen enkel verband met het incident.”

De jongeman betreurt ook dat het voorval het stigma dat op Molenbeek rust nog groter heeft gemaakt. “Weet je wat Molenbeek voor mij is? Dat is de ontvangst die ik, na mijn ontslag uit het ziekenhuis, in het centrum Foyer heb gekregen – een plek waar jongeren van alle slag samenkomen. Kinderen hadden prachtige tekeningen voor me gemaakt. Volwassenen waren ontroerd. Ze verontschuldigden zich bijna. 'Denk alstublieft niet dat wij allemaal zo zijn.'"