Indigné-e-s: 'We zijn geen hippies'

Ze bezetten al meer dan tien dagen het Jansonplein in Sint-Gillis. Ze komen van overal en hebben een verschillende visie op de toekomst. Ondertussen hebben ze hun kampen ook opgeslagen in Gent, Luik en op het Flageyplein in Elsene. Ze leven zonder hiërarche. Ze noemen zichzelf de ‘Indigné-e-s’, de verontwaardigden en ze zijn van plan om te blijven.

"We blijven tot we vrij zijn", zegt Kim, een van de jongere bewoners van het Jansonplein in hartje Sint-Gillis. "En dat kan nog lang duren." Overal op het plein hangen borden met slogans en eisen. Borden met : "Papieren zijn een mensenrecht", "Neen tegen nucleair energie" en "Wij hebben niet gestemd voor het verdrag van Lissabon". "Iedereen heeft misschien een andere reden om actie te voeren, maar wat we gemeen hebben is dat iedereen hier genoeg heeft van het systeem zoals het nu is", aldus Kim.

Het plein is verdeeld in verschillende hoeken. In het midden staat de hoofdtent waar elke avond een vergadering gehouden wordt voor iedereen. "Soms zijn we met meer dan 300 op die vergadering", zegt Julien, een student architect. "iedereen mag hier zijn zegje komen doen. Hier worden alle beslissingen in groep besproken en gestemd." In de groep is er geen hiërarchie. Alles wordt samen beslist. De groep heeft zelfs een eigen taal ontwikkeld. "Het is een soort universele, zelf uitgevonden, gebarentaal zodat iedereen elkaar kan verstaan", aldus Julien. De armen omhoog betekent: alles in orde. De armen gekruist betekent: ik wil nu alleen zijn.

De dagelijkse vergadering wordt vaak verstoord door dronke mensen die absoluut hun verhaal willen vertellen. Die mensen woden door iemand uit de groep apart genomen, waar ze rustig een discussie beginnen. De onderwerpen van de dag zijn de kernenergie in België en de 22 miljard euro dat gevonden moet worden. Het gaat er soms heftig aan toe en het duurt zolang iemand iets te zeggen heeft.

Studiehoek en keuken
Links van het plein is er de studiehoek. "Er zijn heel veel studenten hier en het is examentijd, ze moeten dus een hoekje hebben waar ze rustig kunnen blokken", zegt Camille. "Sommigen vinden het niet erg moesten ze niet slagen voor hun examens. Je krijgt sowieso een tweede kans. Maar deze actie zal geen tweede kans krijgen."

Naast de hoofdtent staat er een geïmproviseerde keuken. Raul heeft een beetje de verantwoordelijkheid van de keuken op zich genomen. De voedingswaren krijgen ze van buurtbewoners en voorbijgangers. "Ook winkels komen hun goederen die ze niet meer kunnen verkopen, hier afzetten", zegt Raoul. Iedereen krijgt gratis eten of mag een vrije bijdrage geven. "De daklozen, die oorspronkelijk het plein bezetten, hebben zich prima aangepast. Ze krijgen ook gratis eten en in ruil helpen ze me met de vuilbakken en de afwas. Als ze dronken zijn, maken ze som amok, maar we praten dan met hen en ze snappen snel dat ze zich een beetje moeten gedragen. Het zijn ook slachtoffers van het systeem."

Een beetje verder, in het grasperk dat het plein omringt, hebben de actievoerders verschillende moestuintjes aangelegd. Daarbij staat als slogan: 'Dessine ton potager'. "Dat is een boodschap naar iedereen is dat ze hier, thuis of waar ze het kunnen een eigen moestuin moeten aanleggen", zegt Raul. "Dat is de beste manier om de honger uit de wereld te helpen."

Wij, hippies?

"We zijn helemaal geen hippies. We hebben een politieke mening, we willen gewoon verandering in het systeem. Het is toch niet normaal dat wij hier goedkope bananen kopen terwijl ze in Afrika sterven van de honger", zegt Camille, een studente. "Het kapitalisme is op het einde van zijn krachten. De economische groei kan niet meer verder. We willen dat er eindelijk een sociale groei komt. Dat hebben we het hardst nodig.