Apothekeres op Filipijnen, huishoudster hier

De Filipijnse Zenaida Balucas zag zich op jonge leeftijd genoodzaakt om honderden kilometers van huis te emigreren, op zoek naar werk. Net zoals vele vrouwen uit derdewereldlanden kwam ze hier terecht in de huishoudelijke sector. Haar verhaal maakt deel uit van het culinaire sensibilisatieproject van vzw OR.C.A., Onze (Ge)Rechten. "Met mijn zoontje spelen via de webcam, dat breekt mijn hart."

‘I k denk dat we allemaal wegtrekken uit de Filippijnen om dezelfde reden, namelijk uit financiële noodzaak. Ik heb farmaceutische wetenschappen gestudeerd aan de universiteit, en heb een tijdje als apothekeres gewerkt in Manilla. Maar ik verdiende er niet genoeg mee om mezelf en mijn familie te ondersteunen. Werken als huishoudster in België betaalt beter dan apothekeres in de Filippijnen, schrijnend toch? Samen met mijn ouders besliste ik op negentienjarige leeftijd elders werk te zoeken. Eerst trok ik naar het Midden-Oosten, waar ik in Libanon, Egypte, Bahrein, Koeweit en Abu Dhabi heb gewoond. Acht jaar lang verbleef ik in het Midden-Oosten. Het was een moeilijke tijd, niet alleen omdat ik zo ver weg van huis was, maar ook omdat ik er het gevoel had opgesloten te zijn in een wereld die me volledig vreemd is. Na die periode verhuisde ik samen met mijn werkgevers naar Londen, en nadien naar Colorado in de Verenigde Staten. In 2004 kwam ik in België terecht. Ik ben nu 43 jaar oud, en dus al bijna mijn hele leven weg van huis.”

“Mijn huidige werkgever, een Libanese vrouw, leerde ik kennen tijdens mijn studies in de Filippijnen. We raakten bevriend, en zagen elkaar enkele jaren later terug in Libanon, waar ik een baantje had gevonden. Ze stelde me voor om voor haar gezin te werken, wat ik ondertussen al meer dan twintig jaar doe. Ik doe het huishouden, en heb hun drie kinderen zo goed als grootgebracht. Ik heb een heel goede band met de kindjes; ze zijn verzot op mij. Maar ik moet hen langzamerhand duidelijk maken dat we niet voor eeuwig samen kunnen zijn. Van zodra ik naar huis kan, doe ik het. Ik heb zelf twee kinderen die ik al die jaren heb moeten missen. Mijn dochter is zeventien jaar, en mijn zoontje wordt binnenkort een jaar oud. Ik noem hem mijn menopauzebaby! (lacht) Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om nog een kind te krijgen, maar het leven zit vol verrassingen.”

Spelen via de webcam
“De eerste vier maanden na de bevalling ben ik bij hem gebleven in de Filippijnen, daarna moest ik terugkeren. Mijn kinderen wonen bij mijn ouders. Ik zou er alles voor over hebben om ze hier bij mij te hebben. Mijn dochter denkt er over na, maar blijft voorlopig liever in de Filippijnen om haar studies af te maken. Mijn zoontje heb ik bij mijn ouders achtergelaten omdat ik hier onmogelijk voor hem kan zorgen zoals ik het wil. Thuis hebben ze tenminste een grote familie die altijd voor hen klaar staat. Maar het breekt mijn hart dat ik met mijn eigen kind moet spelen via de webcam.”

“Mijn echtgenoot woont hier bij mij in Brussel, en werkt ook in de huishoudelijke sector. Ik kan van geluk spreken dat ik hier samen met mijn man ben, wat maakt dat ik toch een deeltje van mijn familie bij me heb. Ieder jaar reizen we naar huis om onze kinderen te zien. We wonen in België om geld te verdienen, niet omdat we het hier zo leuk vinden. Mijn baas heeft me al meermaals gevraagd waarom ik de Belgische nationaliteit niet aanvraag. Maar ik ben niet Belgisch, ik ben Filipijns!"

"Ik houd, ondanks alle problemen en schaduwzijden, ontzettend veel van mijn land. In België werken als apothekeres is onmogelijk, omdat mijn diploma hier niets waard is. Daarenboven word je toch altijd als vreemde behandeld, hoelang je hier ook al woont. Ik probeer al een tijdje mijn identiteitskaart te vernieuwen, maar stoot iedere keer op een hindernis. Ook over de documenten van mijn man doen ze steeds weer moeilijk. Het lijkt alsof je al het mogelijke doet om ergens legaal te verblijven, maar de andere partij probeert het je zo moeilijk mogelijk te maken. Ik woon hier al tien jaar, maar ben nog altijd niet welkom. Neen, geef me dan maar mijn thuisland, waar ze me wel liever rijk dan kwijt zijn.”