Standpunt BDW: een jaar geleden

Weet u nog waar u bijna een jaar geleden precies was toen u het nieuws hoorde over de aanslag op het Joods Museum in de Miniemenstraat? Er zijn maar een paar gebeurtenissen waarvan ik me dat herinner, zoals de dood van Koning Boudewijn.

Ook de gruwelijke aanslag van vorig jaar zal wellicht zo’n gebeurtenis blijken te zijn die in het geheugen gegrift zal blijven. Het was allemaal zo onwezenlijk: een terreuraanslag zo dichtbij, en middenin een feestende stad – de jazzmarathon vond dat weekend plaats. En dat er nog veel meer doden hadden kunnen vallen, als meer mensen zich op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats hadden bevonden.

Wat we toen nog niet wisten, maar vandaag helaas wel, is dat de aanslag in Brussel een voorbode van nog veel meer onheil was, in het Midden-Oosten, in Parijs en Kopenhagen. Het vreemde is dat niet alleen de aanslag in Brussel, maar ook die in Parijs en Kopenhagen, alweer ver weg blijken te zijn. Ook al dateren die laatste twee nog maar van een paar maanden geleden. Het heeft wellicht te maken met het vele nieuws dat ons dag in dag uit langs zovele kanalen bereikt.

Mij stemt het een beetje treurig dat het nieuws over Charlie Hebdo er dezer dagen over gaat dat er bij het blad interne ruzies zijn. Dat het daar nadat de redactie werd uitgemoord niet business as usual is, is immers redelijk normaal. Een tikkeltje misplaatst zijn ook de commentaren van zovelen die nu vinden ‘dat de humor van Charlie Hebdo toch niet de hunne was’. Omdat die opmerking eigenlijk niet echt ter zake is. Mag ik daarom voor een keer naar een heel mooi stuk in een ander medium verwijzen? Naar dat van stadsgenoot Marc Didden in De Morgen van afgelopen weekend. Ze lachten met diverse goden, ja, maar ook en vooral met zichzelf, zegt hij over Charlie Hebdo. Wat een mooie hommage aan alle slachtoffers van het afgelopen jaar was die column!

Nu zondag, exact één jaar na de feiten, zal het Joods Museum een dag gesloten blijven, om de slachtoffers te herdenken. In de straten rondom zal het opnieuw jazz-marathon zijn. Elk jaar opnieuw zal er in mei tussen al de feestelijkheden door – Irisfeest, Feest van Europa, de jazzmarathon, de 20 kilometer, de Belgian Pride – weer even een stilte vallen.

Over de Belgian Pride gesproken: De Stad Brussel en bij uitbreiding het gewest mogen best fier zijn op de voortrekkersrol die ze al jaren spelen op het vlak van holebi-rechten. Het zou heel mooi zijn als Brussel zich nog meer dan vandaag ook zou profileren als de stad die er alles voor doet om religies en filosofische gezindten harmonieus te laten samenleven.