Standpunt BDW: De honderd

Op de webstek van het Brussels Instituut voor Statistiek en Analyse (BISA) staat een interessante grafiek. In een cirkeldiagram zien we hoe sommige verhoudingen in Brussel zouden zijn indien het Brussels Hoofdstedelijk Gewest een dorp was met 100 inwoners. Het dorp zou 49 mannen tellen, en 51 vrouwen. 22 mensen zijn jonger dan achttien jaar, 64 tussen achttien en 65. Tot daar lijkt alles normaal.

Bijzonder is echter de onderverdeling werkenden-niet werkenden. Als Brussel dus een dorp was met 100 inwoners, dan zouden er 36 werken, acht werkloos zijn, negen studeren, twintig jonger zijn dan 15, dertien gepensioneerd en veertien ‘inactief’ zijn. De werkloosheid blijkt bijzonder laag, en de inactiviteit bijzonder hoog. Ter herinnering: Brusselse werkloosheidscijfers schommelen al een decennium rond de twintig procent.

Demografie verander je niet, ze is wat ze is. Maar ook een dorp met 34 werkenden op 100 lijkt weinig levensvatbaar. En zeker als de beroepsactieve bevolking groot is, 64 dus. Voor zij die dromen van een eigen Brussels stadsgewest is het alvast een opfrisser. Zoals een PS-bron uit de kanaalzone het niet zo lang geleden verwoordde: “ We hebben Vlaanderen nog een tiental jaar nodig om te betalen.” Hoe het Brussel daarna zal vergaan, vertelde de persoon in kwestie er niet bij. Of toch: er wordt gerekend op de kracht van de jeugd. In één adem werd er eerlijkheidshalve wel bijgezegd dat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest nu al de grootste moeite heeft met de afschaffing van de inschakelingsuitkering voor jongeren. De vorige regering-Di Rupo I besliste twee jaar geleden immers dat jongeren die al enkele jaren werkloos zijn, en nog nooit gewerkt hebben, hun uitkeringen teruggebracht zagen tot drie jaar. De Brusselse wegwerpjongere - précariat genaamd door de PS - is hiervan slachtoffer. Brussel en de federale regering ook tussen haakjes, vermits de OCMW’s die jonge mensen dan maar moet opvangen.

Gelukkig is er ook beter nieuws. Neemt u een kijkje op deze kaartjes, en u zal vaststellen dat er vier Brusselse gemeenten zijn waar alleenstaande vrouwen de grootste groep van de totale huishoudens uitmaken. Et alors? Als u het ons vraagt is zoiets een goed teken: reportages als Femme de la Rue van Sofie Peeters hebben immers aangetoond dat het moeilijk is om als alleenstaande vrouw in Brussel te wonen. Maar er is dus ook een tegenbeweging, zo blijkt uit de cijfers. Niet toevallig trekt een gemeente als Elsene hoogopgeleide mensen aan, velen onder hen vrouwen: het is er goed leven en werken.

Hoe steden leefbaar worden gehouden, toont ook Gent aan. Dat leest u verder in deze krant. De beweging naar meer groen en meer veilige/leefbare straten leeft in West-Europa immers volop.

Waar er maar weinig over wordt vernomen, is hoe jongeren, en meer bepaald jonge mannen, die in sommige Brusselse gemeenten met een hoge werkloosheid met meer zijn dan de vrouwen, hun weg moeten vinden in een stadsgewest dat aan de andere kant zo erg verschillend is. Dat wordt waarschijnlijk aan de volle 100 overgelaten, en aan daarbuiten.