Mad Men op de redactievloer

De scenaristen van Mad Men, de populaire tv-serie over een reclamebureau in de jaren 1960, hadden nooit kunnen bedenken wat er afgelopen week in Vlaams Brussel is gebeurd.

Zesentwintig powerpointslides volstonden om eerst collegelid Pascal Smet (SP.A), dan minister Sven Gatz (Open VLD) en vervolgens de bijna voltallige raad van bestuur te overtuigen om vier beslissingen te nemen die op geen enkele manier te rijmen zijn met goed bestuur: FM Brussel afschaffen, de hoofdredacteur van BDW ontslaan, de televisie en krant laten inpassen in een digitaal platform en nog meer personeel ontslaan.

De powerpointslides zijn ook op onze redactie beland. Beste lezers, in de ogen van marketeer Callebaut en co zijn jullie slechts consumers van content. En die content is user generated. De eindgebruiker heeft volgens Callebaut altijd het laatste woord.

Het is onbegrijpelijk hoe de leden van de raad van bestuur zich door deze holle praatjes hebben laten inpakken. Het is misschien ook geen toeval dat twee van de drie tegenstemmen kwamen van de enige leden van de raad van bestuur met een journalistiek profiel.

Het is ook geen toeval dat het voltallige personeel bij een ingekorte versie van die powerpointpresentatie unaniem aanvoelde: hier klopt iets niet.

Want met journalistiek heeft dit plan voor ‘de distributie van content’ hoegenaamd niets te maken. Een journalist wil de ware toedracht achterhalen, onafhankelijk van de waan van de dag. Zeggen waar het op staat in een wereld die steeds meer gedicteerd wordt door - inderdaad - de marketeers. Een journalist houdt de markt en de politiek kritisch tegen het licht en legt de vinger op de wonde. Hij zet aan tot reflectie, en brengt relevant nieuws aan de oppervlakte. Soms snel, maar soms gaat daar onderzoekswerk aan vooraf. BDW probeerde dat laatste meer en meer te doen, en is niet van plan om daar in de toekomst van af te wijken.

Tegelijkertijd is dit hele plan een uitgekiende dekmantel om een politiek compromis tussen vier partijen naar de prullenmand te verwijzen. In december 2013 spraken Open VLD, SP.A, CD&V en N-VA af dat een fusie van de Brusselse media alleen kon als de redacties onafhankelijk bleven, weliswaar met crossmediale samenwerking. Die afspraak kwam er om te vermijden dat de Vlaams-Brusselse Media eenheidsworst zouden afleveren. SP.A en Open VLD hebben die politieke afspraak boudweg naast zich neergelegd, en zijn aan CD&V en N-VA nu minstens enige uitleg verschuldigd.

Er werd afgelopen week hier en daar gesuggereerd dat de Vlaams-Brusselse Media gesubsidieerd zijn en daarom niet onafhankelijk zouden kunnen werken. Dat klopt niet. Als journalisten van Brussel Deze Week voelden wij geen druk, noch van de politiek, noch van de markt. Als er al enige druk was, dan werd die vakkundig door onze hoofdredacteur afgewend.

De laatste tijd werd het wel steeds moeilijker. Zo doken sinds het aantreden van de nieuwe CEO plots vreemde contracten op. Daarin verklaarden de Vlaams-Brusselse Media om in ruil voor advertentieinkomsten redactionele aandacht te besteden aan de activiteiten van de adverteerder. Dat is een verkrachting van de journalistiek, waar wij niet aan willen meewerken.

Van de redactie van Brussel Deze Week