Wonen in Brussel: Kevin Major (29), radiojournalist

"De charme van Brussel ligt voor mij in de verscheidenheid. Absoluut. Onvoorstelbaar hoeveel mensen van verschillende pluimage hier rondlopen; met een beetje sociale vaardigheden kan dat uiterst boeiende ontmoetingen opleveren. Ook stedenbouwkundig is Brussel een ontdekkingsreis: een blokje om gaan volstaat om voor de zoveelste keer in een andere wereld terecht te komen. Dat ik ooit zou zeggen: 'Nu heb ik alles gezien'? Hm, het zou me verbazen." Kevin Major (29) is nieuwslezer bij de VRT-radio en hoofdredacteur van cuttingedge.be, een website voor cultuur en media.

Een appartement langs de Zuidlaan: dat is nu vier jaar Kevin Majors stek. En, helemaal passend bij de stijl van de buurt: de deurbel werkt niet. Major, laconiek: "Vroeger wel, maar dan heeft de huisbaas een nieuwe armatuur gehangen, met als resultaat dat ik zonder bel zit. Hij heeft me gezegd dat hij het in orde zal brengen, maar daar is nog niets van in huis gekomen. Brusselse nonchalance. Maar ik laat het niet aan mijn hart komen, ik trek mijn plan wel."

Passage
Het mag duidelijk zijn: Major maakt zich niet snel druk. Geknipt, dus, om in Brussel te wonen. "Ter gelegenheid van de 60-40-viering van koning Boudewijn in 1990 ben ik met mijn ouders van Oostende naar hier gekomen. Ik moet toen gezegd hebben: 'Hier kom ik later wonen.' En kijk, iets meer dan tien jaar geleden ben ik hier aangespoeld. Om te studeren aan de VUB. Hoewel - 'studeren' bleek een groot woord te zijn. Noem het maar een passage van twee jaar, zonder veel succes."

"Ik had voor Brussel gekozen en niet voor Gent zoals de meesten van mijn streekgenoten, omdat ik al lang gefascineerd was door de media, de VRT als bedrijf en Studio Brussel in het bijzonder. 'Ooit ga ik daar werken,' had ik me voorgenomen. Van in het begin was ik hier op mijn gemak. Al moet ik bekennen dat mijn leven zich vooral afspeelde op en rond de campus van de VUB. Dat is wel het fijne aan steden als Gent en Leuven: je zit in een stad waar de campus de stad is en de stad de campus. Met de VUB heb je dat niet: de stap om verder te kijken dan de campus en de nabije omgeving is in Brussel wel iets groter, denk ik."

"Verandering is er pas gekomen toen ik samen met een aantal kameraden een huis heb gehuurd in Laken, dichter bij het centrum: de ontdekking van Brussel kon toen pas goed beginnen. Iets gaan drinken in het centrum, een filmpje meepikken, naar het theater en meer van dat soort dingen."

Doorslapen
Major vertelt het in vlekkeloos Nederlands, zonder West-Vlaams accent - "met dank aan mijn ouders, die me al heel jong naar de dictieles hebben gestuurd" - terwijl een kattinnetje, zwart-wit gevlekt, bij mij komt flodderen. "Meet Sushi. Haar oudere halfzusje, Lili, loopt hier ook ergens rond. Zelfde mama, andere papa. Ik hou ze binnen, dit is nu eenmaal geen buurt voor katten om los op straat rond te lopen. Ik zou niet graag op een dag Sushi of Lili van het asfalt willen schrapen."
Beide schatten zijn, tot nader order, ook Majors enige huisgenoten. "Ik heb lange tijd met mijn toenmalige vriendin samengewoond aan de Hooikaai, vlak bij de KVS. Tof appartement, heel ruim. Toen zijn we uit elkaar gegaan. Dat grote appartement was voor iemand als ik alleen niet meer te betalen, dus ben ik vier jaar geleden hierheen verhuisd. Een heel andere sfeer, een heel andere omgeving. Maar dat vind ik juist zo leuk aan Brussel: je zit wel in één stad, maar die stad bestaat uit veel verschillende wijken en gemeenten, die elk hun eigen kenmerken hebben."

"Dit is weliswaar de iets ruigere kant, maar dat went; de mensen stellen het zich ook erger voor dan het is. Ik ben zeker niet bang op straat, ook niet na zonsondergang. Gisteravond heb ik tot tien uur op de VRT gewerkt, dan ben ik nog met wat vrienden iets gaan drinken in de Roskam en vervolgens van het centrum te voet naar huis gewandeld. Zonder probleem. Al kan ik er wel inkomen dat het voor een man net allemaal iets makkelijker ligt dan voor een vrouw."

"Net zoals ik in Laken en aan de Hooikaai op mijn gemak was, ben ik dat hier ook. Mensen vragen me weleens of ik geen last heb van de Zuidkermis, die hier in zomer toch zes weken staat. Nee, dus. Ik heb driedubbel glas en meestal stopt de boel daar met draaien nog voor ik ga slapen. Ook van de Zuidmarkt op zondag ondervind ik geen hinder, ondanks het feit dat het hier dan een heel gedoe is. Ik ga om de paar weken in het weekeinde draaien als deejay, zowat overal in het land. Dan kom ik 's morgens meestal met de eerste trein terug, wanneer die mannen alles aan het opbouwen zijn voor de markt, en dan kruip ik in mijn nest. No problem, ik slaap daar allemaal doorheen. Meer nog: ik krijg meer lawaai van de gang binnen dan van de straat."
"Wat me nu wel treft, door erover bezig te zijn, is dat ik gewoonlijk enkel passeer op de markt op weg naar huis. Ik heb er maar één keer echt rondgelopen. Die ene gezellige zondag dat het mooi weer was en een vriendin me had gevraagd: 'Heb je geen zin om de Zuidmarkt te doen?'"

Paradiso
"Iets wat ik wel graag en geregeld doe, is restaurantjes uitproberen. Zo heb ik de - wat mij betreft - beste Italiaan van Brussel ontdekt. Paradiso, in de Duquesnoystraat. Piepklein, nog geen dertig couverts, maar gezellig en keilekker. Als er één ding is wat je daar moet eten, dan is het de tomatenroomsoep. Die is werkelijk onovertroffen: telkens als ik er iemand mee naartoe neem, is die mens ook wel redelijk verkocht. Ik heb al veel Italianen uitgetest, maar een betere dan Paradiso moet ik nog vinden."

"Waar ik ook weleens kom, is in de Lune de Miel, bij de Beurs, waar zowel Thais als Vietnamees wordt geserveerd; en de mosselen van L'Auberge du Pêcheur op de vismarkt zijn ook een aanrader."

"Door restaurantjes uit te proberen of andere vrijetijdsactiviteiten kom ik op veel verschillende plekken in Brussel. Het centrum, Elsene, Schaarbeek, noem maar op. Zo is een paar weken geleden Moby naar België gekomen. Hij heeft toen een kleine set gespeeld in Café Belga op het Flageyplein. Dan zit je daar even met wat vrienden iets te drinken en van de muziek te genieten, een andere sfeer op te snuiven dan die van de cafés waar je meestal zit. Ja, dat is gewoon plezant."

Zonder auto
"Ik gebruik vaak het openbaar vervoer, maar ik zie er allerminst tegenop een eindje te stappen. Na mijn ochtendshift bij de VRT kom ik gewoon te voet van de VRT naar huis. Op mijn dooie gemak, met muziek in de oren. Een deugddoende wandeling van 40, 45 minuten. Ik prijs me ook gelukkig dat ik niet in de schaduw van de VRT-toren woon, in tegenstelling tot veel van mijn collega's: liever mijn plek dicht bij mijn vrije tijd dan dicht bij mijn werk. Théâtre National, KVS, UGC, AB, leuke cafés: allemaal vlakbij. Een ongelooflijke luxe."

"Een auto heb ik niet, neen, zelfs geen rijbewijs. Ik heb indertijd wel mijn theoretisch examen afgelegd en had daarna drie jaar de tijd om mijn praktische proeven af te leggen. Maar die drie jaar waren zo om, zonder dat ik erbij had stilgestaan. Ik mis dat ook niet, een auto. Toegegeven, het openbaar vervoer rijdt maar tot middernacht of zo, maar mijn filosofie is: 'Een deel van wat ik uitspaar door geen auto te hebben, kan ik gerust in een - dure - taxirit steken.' Of in iets anders. Ben ik midden in de nacht ergens in Antwerpen of Gent gestrand en is er niemand bij wie ik kan blijven slapen, dan bel ik zonder bezwaard gemoed een taxi. Kost me dat een of twee keer per maand negentig euro, dan kom ik nog altijd niet aan het bedrag dat ik zou uitgeven als ik een auto zou hebben. Daarbij: in Brussel zijn vier wielen dikwijls vaker een last dan een zegen. In een grote stad kun je perfect leven zonder auto, ik ben zo mobiel als ik maar kan zijn. Zeker met het Zuidstation op nog geen vijf minuten lopen van mijn huis."

"Grote boodschappen, ook al geen probleem. Ik doe om de zes weken een grote bestelling bij Colruyt en laat ze dan aan huis komen. Geen gesleur, geen gezever. En kom je aan een bepaald bedrag, dan hoef je zelfs de verplaatsingskosten niet te betalen."

Vlaamse leeuw
Is Major geen rasechte Ket, zijn verbondenheid met de stad is er niet minder om. "Ineens ergens anders gaan wonen zou raar aanvoelen. Ik kom geregeld in Gent - en iets minder vaak in Antwerpen - en ik vind het daar ook wel plezant. Mooie stad, aangename mensen. Maar Brussel heeft toch nog iets aparts. Neem de moeite om Brussel te ontdekken en je merkt dat de stad klein is in haar grootsheid en groots in haar kleinheid."

"Ik voel me wel Brusselaar, ja. Ook als er discussies zijn over de stad, geld dat van Vlaanderen moet komen en al dat soort dingen. Voor mij is het trouwens een beetje een paradox dat heel veel Vlamingen Brussel links laten liggen en dat ze de stad dan verwijten dat ze zo Franstalig is. Het is een vicieuze cirkel. Blijven Vlamingen weg, dan blijft het Frans natuurlijk de overhand behouden; dan krijgen de mensen de indruk dat het nog meer Franstalig wordt; gaan ze nog meer wegblijven, en zo blijf je bezig. Die vijandigheid steekt, ja. Zeg in de provincie: 'Brussel is geweldig', dan is hoongelach meestal je deel. Die mensen snappen dat niet, ze kunnen niet vatten dat wij Brussel tof vinden, dat het een leuke stad is. Die hebben enkel maar het beeld in hun hoofd van gevaarlijk, vuil en Franstalig."

"Natuurlijk, het kan netter en mooier, maar je merkt de jongste jaren wel overduidelijk dat er inspanningen worden geleverd, dat wijken links en rechts worden opgewaardeerd. Ook hier in deze buurt hebben ze de zijstraten heraangelegd. Er is dus stadsvernieuwing en er wordt echt wel aan gewerkt."
"Brussel moet je ook leren kennen door even lef te hebben, er te durven rondlopen. Dan stel je vast: het is hier toch tof. Het is hier echt wel wreed à l'aise, echt waar. Vooral de autoloze zondagen zijn geweldig; je ziet de stad nog meer leven als je zo iedereen te voet en met de fiets ziet."
"Veel reden tot klagen heb ik niet, de kleine ongemakjes neem ik er graag bij. Wat ik wel niet snap, is dat men de dienstregeling van de trams niet laat afhangen van het passagiersvervoer op de noord-zuidas. Nu heb je in een station op die as heel vaak op een bepaald moment de ene tram na de andere en dan weer tien minuten niks. Terwijl het beter zou zijn, denk ik toch, dat je om de twee, drie minuten een tram hebt om van noord naar zuid te geraken. Daarna zie je dan wel hoe je aan een aansluiting geraakt. Voor de mensen die buiten het centrum moeten zijn, maakt het eigenlijk niet veel uit. Voor wie zich in het centrum wil bewegen, zou het een aanzienlijke vooruitgang betekenen. Dat is zo'n kleine ergernis; ik heb de indruk dat ik steeds een station binnenkom, net op het moment dat er net weer een tram weg is. Voor de rest, tja, het is niet aangenaam dat je weer eens een keer glas op de grond ziet liggen van alweer een autoraam dat is ingeslagen. Maar wat wil je - het blijft een grote stad, het blijft een concentratie van veel mensen op een betrekkelijk kleine oppervlakte. Je kunt de misdaad zo goed mogelijk proberen te bestrijden, maar de kans dat er hier iets gebeurt, is gewoonweg mathematisch aanzienlijk groter dan in Zoerle-Parwijs."
"Een ergernis die diep zit, is dan weer het vlaggengezwaai van de Vlamingen op 11 juli. Zelfs om een beetje onpasselijk van te worden. Misschien wel omdat die leeuw als symbool redelijk door rechts is gerecupereerd. Voor mij is dat niet de manier waarop we Brussel weer Vlaamser moeten maken. Op de Waalse feestdag zie je dat niet, hé. Hier en daar hangt dan wel de haan uit, maar daar blijft het ook bij. Neen, geef mij dan maar de Zinneke Parade: Brussel op zijn best."
Na de kleine en de grote ergernis, een gemis ook. "In Parijs, op de Champs Elysées, zijn de winkels open tot middernacht. Daar komt volk op af, heel wat volk. Wel, dat zou ik ook graag in Brussel zien. Het zou niet alleen nog meer leven in de brouwerij brengen, maar plekken zoals de Nieuwstraat zouden 's avonds ook veel veiliger worden. Nu stopt het leven te vroeg, ondanks het feit dat het een grootstad is."

Pluk de dag
Je kunt er niet naast kijken: Major is niet alleen een muziek-, maar ook een filmfan. Dvd's alom, affiches, een foto uit Tarantino's Reservoir dogs. Een knoert van een plasmascherm, om er in de beste omstandigheden van te kunnen genieten, in het voor de rest bescheiden ingerichte appartement.

"Aan films kan ik wel wat centen uitgeven. Veel dvd's heb ik ook gekregen als recensie-exemplaar voor cuttingedge.be. Film mag je zelfs een passie noemen; ik koester al geruime tijd plannen om er zelf een te draaien. Met daarin een belangrijke rol voor Brussel. Een kennis van mij loopt met hetzelfde ei rond, het wordt tijd dat we eens samen gaan zitten, om aan een scenario te beginnen. Ik vind dat
Brussel als decor nog te weinig en te weinig herkenbaar wordt gebruikt in films. Een beetje onbegrijpelijk: er zijn onvoorstelbaar interessante plekken die als setting zouden kunnen dienen. Mooi, minder mooi, lelijk. Ik wil ook niet de al te toeristische dingen gebruiken, ik wil laten zien dat Brussel veel meer is dan Manneken Pis of het Atomium."

Het plasmascherm geeft het al een beetje aan en Major bevestigt het: hij is allerminst vies van de nieuwste technologische verwezenlijkingen.
"Ik ben nogal een gadget-mens. Het volgende op mijn verlanglijst is de iPhone. Ik ben nu ook aan het overschakelen van dvd op Blu-ray: superieure beeldkwaliteit. Daarom heb ik een PlayStation: twee in één, er zit ook een Blu-ray-speler in. Komt goedkoper uit dan een Blu-ray-speler te kopen, met als bijkomend voordeel een internetconnectie, die regelmatig wordt geüpdatet met nieuwe drivers en weet ik nog veel wat."

"Als ik dan al iets zou meenemen als het hier plots in de fik zou schieten, dan zou het een van mijn gadgets zijn. Ik denk mijn laptop, omdat het zo'n beetje mijn gateway tot de wereld is. Iets van emotionele waarde heb ik hier niet echt staan, nee. En daarbij, voorwerpen zijn maar voorwerpen, hé. Nu is het vooral leven dat telt voor mij, en ervan genieten. Mijn mama is gestorven op haar 52ste. Veel te jong. Het kwam ongelooflijk onrechtvaardig aan, het heeft me geleerd dat het rap gedaan kan zijn, dat je echt moet leven als het nog kan. Seize the day, echt, pluk de dag
- en dat probeer ik dan ook met volle teugen te doen."