Wakeboarder Julien Bonnet: ‘Ik wil nog eens vlammen’

Julien Bonnet (27) is een wakeboarder van het eerste uur. Hij heeft de opmars van de sport in België aan den lijve meegemaakt en werd een absolute topper op het Europese niveau. De combinatie met het professionele leven remt dat nu wat af, daar wijt hij ook zijn mindere prestatie op het wereldkampioenschap deels aan toe. “Ik wil nog iets tonen voor ik bij de veteranen moet boarden.”

"H et is in de armen van mijn broer dat ik waterski heb ontdekt,” legt Bonnet uit. “Ik was nog geen vijf jaar oud, hij tien jaar ouder. Later mocht ik samen met hem op zijn ski’s staan, tot ik zelf mijn eerste ski’s kreeg. Het heeft altijd een prominente plaats gehad in ons gezin, mijn ouders stonden daar achter. Zo combineerden we eens een vakantie in Orlando met een waterskistage. Ik moet je niet vertellen hoe fantastisch dat is voor een jongen van elf.”

Het was voor Bonnet een geluk dat hij twee weken lang stage kon lopen bij een Amerikaanse topclub, maar het was een nog groter geluk dat hij opgroeide met een grote broer die gebeten was door de sport. Die bracht als een van de eerste landgenoten een wakeboard naar België en bracht het virus over op zijn broertje. “Mijn broer is op vlak van wakeboard een van de pioniers in België. Vanaf mijn twaalf jaar combineerde ik wakeboard met waterski, maar om me te perfectioneren heb ik een keuze moeten maken.”

“In waterski heb je verschillende disciplines, zoals slalomskiën, figuurskiën, schansspringen, blootsvoets skiën en wakeboard. In wakeboard gebruik je de golven die de boot maakt om je tricks uit te voeren. Daarom moet die boot ook zwaarder zijn dan voor waterski, zodat hij genoeg golven maakt. Het is een wereld waarin ik me meteen goed voelde. Vergelijk het met het verschil tussen ski en snowboard.”

Zodra Bonnet even tijd vrij had, trok hij naar de meren van l’Eau d’Heure. Tijdens de zomer verbleef hij er zelfs non-stop, als hij niet in het buitenland zat tenminste. “Van mijn dertiende tot mijn negentiende heeft mijn broer mij gecoacht. Ik heb hem overal gevolgd. Het gebeurde wel eens dat ik dankzij mijn speciaal statuut school miste omdat we twee weken in Miami zaten om te wakeboarden.”

“We trainden met een stevig groepje en hadden een goede omkadering, op dat moment wellicht als eersten in België. Elke zaterdag hadden we bijvoorbeeld trampolinetrainingen in La Louvière, waar we het gevoel en de sprongen die we op het water uitvoeren zo goed mogelijk probeerden na te bootsen. Op zondag gingen we naar een fitness in Elsene. Vandaag volg ik trouwens nog steeds die trainingen. Ik moet zeggen dat de federatie altijd zijn best heeft gedaan om ons te steunen.”

Europese nummer één
Bonnet betaalde hun inspanningen terug met een pak uitstekende resultaten. In de verschillende leeftijdscategorieën verzamelde hij maar liefst elf Belgische titels en ook op internationaal vlak liet hij zich gelden. “In de jeugdcategorieën ben ik twee keer tweede geëindigd op het wereldkampioenschap. In de categorie 18 – 30 jaar, de belangrijkste, ben ik in 2013 derde geëindigd op het Europees kampioenschap in Polen. In het seizoen 2013-2014 stond ik ook eerste op de Europese ranglijst.”

“Ik moet zeggen dat mijn niveau sindsdien wat achteruit is gegaan. Of beter: het niveau van mijn tegenstanders is vooral gegroeid. Indien ik ervoor had gekozen om alles op het wakeboarden te zetten en niet verder had gestudeerd, dan zat ik vandaag in de Europese top zes en de mondiale top twaalf à vijftien. Maar spijt van mijn keuze heb ik zeker niet.”

Bonnet koos dus voor zijn studies en ging voor Kinesitherapie, eerst aan de Université Libre de Bruxelles en later aan de hogeschool Paul-Henri Spaak. Hij deed dat zonder topsportstatuut, maar kon wel rekenen op begrip van zijn docenten indien hij bepaalde examens moest verplaatsen. Sinds hij aan het werk is, heeft hij minder tijd voor zijn sport. “Ik werk in Fleurus, een bewuste keuze. Het is niet zo ver van de meren van l’Eau d’Heure. Na het werk kan ik daarheen om te trainen en tegen dat ik terug in Brussel ben, zijn de files voorbij.”

“Ik probeer om de twee dagen op het water te zijn. Dat is meestal met een groep vrienden waarmee ik train. Het seizoen zit er nu wel op. Het wereldkampioenschap was mijn laatste competitie van het jaar.”

Boot boven kabel
De ambitie om het seizoen in schoonheid te beëindigen, lukte niet. Bonnet werd in het Mexicaanse Cancun meteen uitgeschakeld en dat zorgt voor een wrang gevoel. “Je moet in de eerste ronde van het wereldkampioenschap boarden in een groep van vijf, waarin je bij de beste twee moet eindigen om door te stoten. Ik zat in een groep met twee Australische profs, een zeer zware dobber. Ik eindigde dan ook na hen en moest naar de herkansingen. Daar gaat enkel de eerste door, en opnieuw stootte ik op een topper, deze keer een Amerikaan.”

“Het WK is een ontgoocheling geworden voor mij. Het was mijn laatste kans van het seizoen om me echt te amuseren en te tonen wat ik kan, maar daar ben ik niet in geslaagd. Ik was niet genoeg voorbereid, zowel fysiek als technisch niet. Dat komt door de combinatie met mijn werk, maar je hoort me daar niet over klagen. Het heeft wat aanpassing gevraagd, maar het professionele leven staat me ondertussen wel aan.”

Bonnet moet ook nog eens afrekenen met sterkere concurrentie in eigen land. Door de komst van kabelbanen is wakeboarden democratischer en toegankelijker geworden. Er bestaan ondertussen ook competities aan de kabel, maar hij houdt het bij zijn eerste liefde: de boot.

“Ik herneem binnenkort de fitnesstrainingen om er begin april terug te staan. Ik heb nog drie jaar voor ik bij de veteranen moet aantreden en daarin wil ik nog iets neerzetten. Ik wil nog eens vlammen. Dat ontgoochelende WK heeft me tegelijkertijd ook een duw in de rug gegeven. Ik weet dat ik beter kan en wil dat tonen. Volgend seizoen is het Europees kampioenschap mijn doel. En in België trachten de beste te blijven.”

“Wakeboarden is zo’n sport die je altijd wel zult blijven doen. Al is het maar om vrienden terug te zien. Vriendschap hoort er echt wel bij. Daarbij, zonder wakeboard zou ik mij toch maar vervelen (lacht).”