Tuxedomoon: 'We kennen geen grenzen'

Tuxedomoon speelde al postpunk toen de punk nog volop woedde. Gesticht in Californië in 1977 verhuisden de new wavers, aangestoken door de Europese experimentele scène, in de jaren ’80 naar Brussel. Vanuit Athene blaast frontman Blaine L. Reininger daar nu opnieuw verzamelen.

Tijdens hun concert op het Brussels Summer Festival zullen Reininger en co zowel oud materiaal spelen als tracks uit het eerder dit jaar verschenen album Pink Narcissus. Drie jaar geleden speelde de band op vraag van het Franse L’Etrange Festival live de soundtrack in bij de gelijknamige cultfilm van James Bidgood uit 1971. Nu is die beklemmende, jazzy score ook uit. “Maar om de plaat te appreciëren hoef je de film niet gezien te hebben,” stelt Reininger de muziekliefhebber gerust. “Ik weet niet of je de film hoegenaamd wil zien als je niet homoseksueel bent. Zelf vind ik er niets aan. Voor ons was het een mooie gelegenheid om nog eens samen te werken, en de organisatie betaalde onze vliegtuigtickets naar Parijs, wat meegenomen is als je verspreid woont over zowat de hele wereld.”

Sinds de reünie in 2000 toert het gezelschap regelmatig, ook al is dat niet bijzonder handig met bandleden op verschillende continenten. “Ik voel me soms meer reisorganisator dan muzikant,” lacht Reininger vanuit zijn woonst in Athene. “Na ons verblijf in Brussel in de jaren ’80 en een groot deel van de jaren ’90 ging (bassist) Peter (Principle) terug naar New York, Steven (Brown) verzeilde in Mexico en ik in Griekenland. Naast trompettist Luc van Lieshout, die er later bijkwam en in Brussel is gebleven, ben ik de enige uit de oude kern die nog in Europa woont!”

Dat de new wavers in Brussel terecht kwamen was niet eens zo gek. Van in de prille begindagen klonk Tuxedomoon veel Europeser dan hun collega’s. “Toen we opkwamen tijdens de hoogdagen van de punkrock was de muziekindustrie nogal anti-intellectueel, zeker in Amerika. Wij associeerden ons met Europese artiesten zoals David Bowie en Brian Eno, die gretig naar Duitse bands als Neu! en Kraftwerk hadden geluisterd. Maar Brussel was toen niet wat het nu is. Zeker in de jaren ’80 was het een deprimerende spookstad. Je moest psychologisch erg sterk in je schoenen staan om er te wonen en te werken. Cultureel was het dood. Enkele studio’s, zoals de Daylight, de Square en de ICP, en kleine platenlabels zoals Play it Again Sam en Les Disques du Crépuscule vormden er eilandjes waarin we ons bewogen.”

Raininger ruilde de stad in 1998 in voor Athene, waar hij niet alleen trouwde met een Griekse actrice, maar ook zelf een carrière als acteur uitbouwde. “Net speelde ik nog een Europese bankier die Grieks geld kwam stelen (lacht).” Toen hij in 2003 nog eens op visite was in Brussel, merkte hij dat zijn voormalige thuis er enorm op was vooruit gegaan. Sindsdien keert hij geregeld terug, vorig jaar nog om te toeren met het gezelschap van choreograaf Thierry Smits. “Ook straks blijven we wat langer om samen met de Engelse band Cult With No Name te werken aan de soundtrack van een documentaire over de film ‘Blue Velvet’. Ondertussen ben ik een grote fan van de Villo!-fietsen. Ik ken de stad nu beter dan toen ik er woonde. Nu pas zie ik hoe dicht alles bij elkaar ligt.”

Voor jonge mensen die Tuxedomoon alleen kennen van de “In a Manner of Speaking”-cover van Nouvelle Vague is hun optreden op het BSF een kans om nader kennis te maken. “Dat nummer werd trouwens geschreven door voormalig bandlid Winston Tong, die er destijds alle credits voor kreeg en nu met de royalty’s zijn huur betaalt. Goed voor hem… De andere song die ze misschien kennen is de elektropunk-club classic “No Tears”, maar die bevindt zich aan het andere uiterste. We bestrijken zo’n groot spectrum omdat we nooit hebben willen kiezen. We kennen geen grenzen. Als we iets interessant vinden, dan gaan we all the way.”

Brussels Summer Festival: Tuxedomoon

12/8, 20.30, Kunstberg/Mont des Arts