Theaterregisseur Antonio Araujo: dolend door de Beurs

“Nee, ik ben niet thuis tijdens het WK voetbal, en daar ben ik enkel blij om. Pure waanzin wordt het! ”, zo zegt de uit Sao Paulo afkomstige theaterregisseur Antonio Araujo aan het eind van ons gesprek. Met Dire ce qu’on ne pense pas… dans des langues qu’on ne parle pas is hij te gast in Brussel.

Araujo, een coryfee uit de Braziliaanse theaterwereld, is momenteel te gast in Brussel waar hij op uitnodiging van Théâtre National volop werkt aan de montage van zijn jongste creatie, “Dire ce qu’on ne pense pas…”.

De jongste jaren pendelde Araujo wel vaker tussen Sao Paulo en Brussel. “De eerste keer was in het kader van Europalia in 2011. Toen al heb ik uitgebreid kunnen kennis maken met deze intrigerende plek, dankzij de Brusselse bouwmeester Olivier Bastin. Het toeval wou dat ik een tijdje daarna werd gevraagd om deel te nemen aan het international theaterproject ‘Villes en scène/Cities onstage, en ik daardoor in maar ook mét Brussel aan de slag kon.”

Waarop Araujo meteen zijn uitspraak wil nuanceren: “Het zou een beetje vreemd, zelfs arrogant zijn om als buitenstaander dingen te komen vertellen over deze complexe stad. Dus het werd ons snel duidelijk dat we het veeleer als een dialoog moesten opvatten. In onze voorstelling gaat het niet enkel over Brussel, maar ook over leven in een stad als Sao Paulo. Evengoed zijn er invloeden uit Parijs en Berlijn ingeslopen, de twee steden waar de auteur van de tekst, Bernardo Carvalho, lang heeft gewoond.”

Carvalho- een gereputeerd Braziliaans schrijver- heeft op basis van improvisaties van de gemengd Belgisch-Braziliaanse cast een origineel script gemaakt. Daarin staan een vader en dochter centraal die samen in Brussel terecht komen. “De vader heeft vroeger nog in Brussel gewoond, als politiek vluchteling, ten tijde van de dictatuur in Brazilië”, gaat Araujo verder.” Zijn dochter, een econome, is hier te gast voor een conferentie. Tegelijk wil ze haar vader meenemen naar een arts die hem misschien kan verlossen van zijn afasie. Onderweg, in de commotie, geraken die twee mekaar kwijt. Een groot deel van de voorstelling toont de ontreddering en de zoektocht van de dochter in die vreemde grootstad. Tegelijk maakt ze een soort innerlijke reis door…”

Mythische plek
En dwalen valt ook het publiek ten deel. “Het wordt een theatrale wandeling doorheen de imposante zalen van het ontruimde Beursgebouw”, vertelt Araujo, die internationale faam heeft verworven door zijn opmerkelijk locatie-theater. “Het stuk begint trouwens op de trappen van de Beurs zelf , daar waar veel manifestaties en dergelijke plaatsvinden. Een plek die ook bij uitstek symbool staat voor ‘ontmoeting’ in deze stad.”

De keuze voor de Beurs als ‘speelplek’- een primeur voor Brussel overigens- is mee ingegeven door de onderliggende thematiek van het stuk, de economische crisis en haar repercussies: “Je moet het begrip ‘crisis’ wel breed interpreteren”, alsnog Araujo.” We stellen ons vragen bij wat er momenteel maatschappelijk aan de hand is, zoals de vervaging tussen de linkse en rechtse ideologie, het toenemend nationalisme en conservatisme… Antwoorden hebben we niet, ik ben theatermaker, geen socioloog. Maar ik maak me wel degelijk zorgen over één en ander.”

“Dire ce qu’on ne pense pas…” is in juli ook te gast op het Theater festival van Avignon.

Dire ce qu’on ne pense pas…

(dans des langues qu’on ne parle pas)

Théâtre National & Teatro de Vertigem (Brazilië)

27 mei tot 7 juni, om 20.15 u. in de Beurs

www.theatrenational.be