Tarec Saffiedine (mixed material arts) ‘Ik vraag alleen wat respect’

The Sponge is de bijnaam van Tarec Saffiedine (28). Die kreeg hij omdat hij zo snel vechttechnieken opneemt. Maar u mag het ook gerust als een verwijzing zien naar de soepelheid die hij in de ring toont en de veerkracht die hem tot bij de absolute top van het Mixed Martial Arts (MMA) heeft gebracht.

“Ik moest er niets van hebben, ik weende zelfs tijdens de judotraining,” vertelt Saffiedine over zijn eerste ervaring met vechtsporten, toen hij amper drie jaar oud was. “Dat heeft dus niet lang geduurd. Het heeft zelfs tot mijn vijftiende of zestiende geduurd voor ik de handschoenen opnam. Ik had genoeg van het basketbal en wou iets anders proberen.”

Het waren de manga’s die hij las, de films van Bruce Lee die hij zag en de verhalen van zijn vader die aan taekwondo deed die hem prikkelden. De Brusselaar begon dan ook in dezelfde discipline als zijn pa en vocht zelfs in twee competities. Maar door een tekort aan beschikbare wedstrijden stapte hij over naar Seishinkai karate.

“Met Seishinkai karate vond ik een complete vechtsport die verschillende stijlen combineert. Sindsdien ben ik steeds meer aan competities beginnen deelnemen. Ik evolueerde nogal snel omdat ik er volledig voor ging. Zo ben ik. Geen dag ging voorbij of ik trainde, in de zaal of thuis. Het was passie. Ik zag mezelf niets anders meer doen dan in de ring staan. Ik wist dat ik het in mij had om mooie zaken te bereiken. Daarom heb ik ook de beslissing genomen om naar de Verenigde Staten te trekken.”

Saffiedine maakte voor het eerst echt naam toen hij in 2006 een Shoototornooi voor amateurs won in Charleroi. Het jaar erop ging hij zelfs als prof aan de slag bij Shooto Belgium, maar hij wou meer, dus trok hij naar Californië. “In België kreeg ik weinig steun en was de infrastructuur niet echt top. Het niveau van de grondtechnieken was hier niet genoeg ontwikkeld, en dat is net cruciaal in MMA. Om me te perfectioneren moest ik dus naar de Verenigde Staten.”

“In 2007 heb ik er een maand verbleven en raakte ik er snel van overtuigd dat mijn toekomst daar lag. Ik moest mijn plannen wel even uitstellen omdat ik mijn hand had gebroken. Daarom besloot ik om zoveel mogelijk uren te kloppen, om geld opzij te zetten. Uiteindelijk ben ik in 2008 twee keer voor drie maanden naar de VS getrokken. Dat kwam omdat ik nog geen visum had.”

Trash talk
Het lang verlangde atletenvisum kreeg Saffiedine in 2009 te pakken. Het legt wel heel wat beperkingen op: hij mag alleen werken als vechtsporter of als lesgever in de sportzaal, zijn vrouw mag helemaal niet werken. “Er zijn moeilijk momenten geweest, ja. Maar elk succes gaat gepaard met moeilijkere tijden. Dat hoort er volgens mij bij. Je kunt stellen dat ik ondertussen de American Dream beleef, al heb ik nog veel doelen.”

“Ik heb me in de Verenigde Staten moeten bewijzen. Toen ik besloot om naar daar te verhuizen, ben ik op zoek gegaan naar een team. Tientallen mails heb ik gestuurd en daar is welgeteld één positief antwoord op gekomen. Maar Team Quest heeft me met open armen ontvangen. Ze hebben me de kans gegeven om beter te worden en kijk waar ik nu sta: ik ben een professionele atleet, train twee tot drie keer per dag en word omringd door een professionele staf.”

De Brusselse bonk vocht zich een weg naar de top via competities als Ultimate Cage Wars en Dream. Hij maakte onder meer zijn ambitie waar om in Japan te vechten, en werkt nu hard om zijn grote droom waar te maken: het Ultimate Fighting Championship (UFC) winnen. “Mijn overwinning van het Strikeforce kampioenschap, toen de tweede MMA competitie ter wereld, heeft mijn carrière echt gelanceerd. Ik slaagde er in om als eerste Belg een grote MMA-competitie te winnen.”

“Toen UFC Strikeforce kocht en ik in hun competitie mocht uitkomen, maakte ik de ontwikkeling die ik voor ogen had. UFC is de Champions League van MMA. Ik wil me tonen en de Belgische kleuren vertegenwoordigen. Daar ben ik al enigszins in geslaagd: ik won mijn eerste gevecht, maar verloor het tweede tegen Rory MacDonald, een topper. Daar moet ik uit leren om terug te slaan tijdens mijn volgende gevecht.”

Saffiedine is een snelle en intelligente vechter die een gezonde portie agressiviteit heeft, zonder erdoor verblind te zijn. Zijn complete stijl slaat aan en heeft hem al heel wat fans opgeleverd. Daar zit ook een marketingmachine achter, zoals je van Amerikanen kunt verwachten. “Ster. Het is een woord dat ze daar graag horen (lacht). Al die marketing er rond behoort tot de business en daarin speel ik wel mee. Alleen van al die trash talk moet ik niet veel hebben. Het is mijn stijl niet om een concurrent te beledigen en te degraderen. Je zult me alleen horen als ze slecht over mij praten en ik hen van antwoord bied.”

Geen cafévechter
Saffiedine komt af en toe terug naar Brussel om vrienden en familie te bezoeken, te genieten van het lekkere eten en MMA-stages te geven. Hij wil de sport hier een gezicht geven en er respect voor afdwingen.

“In België wordt niet echt veel aandacht gegeven aan vechtsporten. Velen zien het als iets gewelddadigs en vormen daarop hun mening, zonder de sport echt te kennen. We worden soms aanzien als beesten die gewoon maar op elkaar kloppen. Maar er komt zoveel meer bij kijken. Ik werk bijvoorbeeld drie maanden lang naar een gevecht toe en word gevolgd door een trainer, een nutritionist, een physical coach, enzovoort. Ik ben een professionele atleet, ik ben geen cafévechter, hé.”

“MMA heeft veel waarden, zoals respect en discipline. Twee vechters gaan bijvoorbeeld twintig minuten proberen om elkaar knock-out te slaan, maar achteraf omarmen ze elkaar en blijft er niets anders dan respect over. Ik vraag dus alleen wat respect. Leer eerst de discipline kennen, en oordeel dan.”

De drukbevolkte stages bewijzen dat hij die in Amerika een ster is in het MMA-milieu, hier een voorbeeld is. Die status zou nog groeien als de Brusselaar zijn droom waarmaakt. “Ik wil de UFC winnen en daarna de Belgen tonen wat MMA echt is. Daar wil ik helemaal voor gaan.”

Behind the scenes

Het bedrijf Yellowcat maakt een documentaire over Saffiedine, die eind dit jaar of begin 2015 klaar moet zijn. "Didier Malchaire is een grote fan van de sport," vertelt Saffiedine. "Zijn enthousiasme en het feit dat hij MMA wou introduceren bij het Belgische publiek overtuigden me om er mee in te stappen. Hij is naar Californië gekomen om 'behind the scenes' te filmen. De documentaire toont hoe professioneel ons leven is. Voor- en tegenstanders van de sport komen aan bod. Ex-judoka Ingrid Berghmans vertelt bijvoorbeeld waarom zij geen grote fan is. Dankzij de documentaire krijgen mensen een duidelijk beeld van de sport."