Nicolas Meeus droomt van het WK rugby in 2019

Nicolas Meeus (28) bewijst dat je niet per se vroeg met een sportdiscipline moet beginnen om succesvol te zijn. Zijn atypische rugbycarrière leverde hem twee titels op met Kituro Schaarbeek en heel wat mooie momenten met de Zwarte Duivels. Maar zijn honger is verre van gestild: het wereldkampioenschap 2019 in Japan is nu prioriteit nummer één.

“Mijn eerste echte clubervaring in het rugby beleefde ik als achttienjarige in Dublin,” vertelt Meeus. “Bij de Bective Rangers. Ik heb toen zes maanden in Spanje en zes maanden in Ierland gewoond, om Spaans en Engels te leren. En uiteindelijk ook rugby, want het maakt deel uit van de Ierse cultuur. Ik speelde bij de U20 van de Rangers, in de lokale tweede divisie. Een niveau dat eigenlijk te hoog was voor mij, maar ik mocht toch vijftien à twintig minuten per match spelen.”

Dat die speelkansen nogal opvallend waren, bewijst het verhaal van Meeus: hij speelde jarenlang tennis en voetbal, om op zijn vijftiende stilaan een liefde voor de ovalen bal te ontwikkelen. Hij speelde het bij de scouts, op het internaat en even bij Black Star in Charleroi. In Ierland ontbolsterde de liefde helemaal.

“Ik hecht veel belang aan de waarden van rugby, zoals respect. Ik ben fier dat ik het privilege heb om die waarden nu uit te dragen in het truitje van mijn land.”

“Na mijn ervaringen in Ierland ben ik in Brussel aan de ULB (Université Libre de Bruxelles) begonnen. Mijn zoektocht naar een rugbyclub duurde niet lang, aangezien een paar vrienden bij Kituro speelden en de goede sfeer er me meteen aansprak. De club speelde toen nog in tweede klasse, maar ik speelde met de junioren wel in de hoogste divisie.”

Aangezien de club te weinig junioren had, werd een alliantie aangegaan met BUC uit Sint-Joost-ten-Node. De ketten speelden een topseizoen en werden Belgisch kampioen, met Meeus als winger en af en toe als fullback. Maar ondanks die puike prestatie verkoos de Brusselaar niet meteen de overstap te maken naar de eerste ploeg.

Vreemde eend
“Ik heb toen met een paar vrienden de Black Panthers opgericht, de derde ploeg van Kituro. Dat was eigenlijk meer voor het plezier, al hadden we wel heel wat goede spelers. Tijdens ons eerste seizoen in vijfde klasse werden we gemakkelijk kampioen. Zelf heb ik daarna nog een seizoen meegedraaid alvorens over te stappen naar de eerste ploeg, die net was toegetreden tot de hoogste klasse.”

Meeus werd bij Kituro snel een basisspeler en beleefde net als heel de ploeg (terug) een droomseizoen: ze werden meteen Belgisch kampioen. Dat hij zich zo snel inpaste in een nationale topclub is mede te danken aan zijn coole houding. “Ik speelde voor mijn plezier. Ik had nogal wat technische gebreken en moest dus veel bijschaven, maar ik heb veel rondom mij gekeken.”

“Ik had het geluk dat coach Alain Limbos me meteen vertrouwen gaf en me in de ploeg dropte. Alain is iemand die zeer belangrijk is geweest in mijn carrière, en dat nog altijd is. Zelfs al is hij nu trainer van Soignies. Hij heeft er mee voor gezorgd dat ik dat seizoen heel wat vooruitgang heb geboekt. Snelheid en wendbaarheid zijn mijn sterke punten, dankzij hard werk is mijn tackling dat ook geworden.”

Die evolutie maakte dat de Brusselaar eind 2009 werd geselecteerd voor de Zwarte Duivels. Hij was met zijn 23 nog jong, maar zeker geen uitzondering.

“Ik heb eigenlijk wel een rare carrière, ja. Maar de sporten die ik voor het rugby heb beoefend, hebben me elk op hun manier iets geleerd. Neem nu tennis: dat heeft me op mentaal vlak veel bijgebracht. Dat ik later ben begonnen, is misschien wel een voordeel. Ik ben dan wel 28, maar voel me op het veld nog even fris als een achttienjarige.”

“Ik heb dit jaar de beslissing genomen om plezier voorop te stellen en iets minder te trainen. Was dat tot nu toe vijf à zes keer per week, dan is dat nu eerder drie à vier keer. Ik leef gezond en ik ben nog steeds gefocust. Maar ik heb een fulltime job en vind dat de combinatie van mijn werk, sport en sociaal leven goed moet zitten.”

Kleine gok
Meeus heeft met twee Belgische titels en vijftien officiële selecties bij de nationale ploeg al een aardig palmares verzameld, maar daar wil hij het uiteraard niet bij houden. Zijn honger is nog groot. Hij wil met de Zwarte Duivels naar het hoogste niveau doorstoten, zelfs al zakten ze begin dit jaar van de Europese divisie 1A naar 1B. “We hebben veel geleerd in divisie 1A en dat komt onze groep alleen maar ten goede. Het is nu een mengeling van ervaren mannen en jonge talenten. Ik heb het geluk gehad om veel matchen te kunnen spelen in 1A.”

“Dat we zijn gezakt was eigenlijk geen al te zware klap, want eerlijk gezegd was het een beetje te vroeg voor ons. Je speelt tegen ploegen die zowel fysiek sterk zijn als goed rugby spelen. Maar we moesten het doen om kennis te maken met dat niveau.”

De ambitie van de nationale ploeg is duidelijk: zo snel mogelijk terug promoveren naar divisie 1A. Hun eerste stap op weg naar dat doel werd alvast met overtuiging gezet. Ze versloegen Oekraïne met 25-10, Meeus was met zijn uitstekende kick (zie kaderstuk) goed voor maar liefst twintig punten. Maar hij wil niet te veel in de spotlights staan.

“Rugby is een ploegsport. Daarbij, het is niet omdat je een keer goed presteert dat je er bent. Rugby heeft mij geleerd dat nederigheid een van de voorwaarden is om te slagen in sport.”

“We speelden met een ploeg waarin veel jongeren zaten en dat was een kleine gok, maar die is goed uitgedraaid. Er zit heel wat potentieel in deze groep.”

Met dat potentieel willen Meeus en zijn maats hun droom waarmaken: naar het wereldkampioenschap 2019 in Japan gaan. Maar de weg is nog lang. “We moeten meteen promoveren naar 1A en in 2018 bij de top drie proberen te eindigen. Met een derde plaats zouden we barrages afdwingen. Het wordt moeilijk, dat is zeker, maar je moet durven dromen.”

“We zijn jong en gaan er voor. Soms bereiden we matchen voor op de parking van het hotel. Dat creëert iets. Op dit moment is het WK het belangrijkste doel in mijn leven.”

Het wereldje van Meeus

Hét wapen van Nicolas Meeus is zijn kick. Hij demonstreerde zijn kunde onder meer met de Zwarte Duivels tegen Oekraïne, maar ook bij Kituro haalt hij regelmatig uit. Hij blijft er constant aan schaven. "Een à twee keer per week begin ik een half uur voor de groepstraining te trainen op mijn kick," vertelt de Brusselaar. "Ik ben dan even in mijn wereld, net als wanneer ik tijdens de wedstrijd moet trappen. Er wordt gesproken, geroepen, gelachen; maar ik sluit me dan even helemaal af. Dat is een mentale kwestie, het is zaak van je zeer goed te concentreren. Je mag maar één focus hebben: de bal tussen de palen trappen."