'Next Day': “We moeten utopieën blijven bewaren”

Dertien kinderen tussen 8 en 11 jaar organiseren in de voorstelling ‘Next Day’ op eigen houtje een trainingskamp voor superhelden. Regisseur Philippe Quesne geeft zijn jonge spelers daarbij opvallend veel vertrouwen, de kinderen geven er tonnen verbeelding en spelplezier voor in ruil.

Lang moest Parijzenaar Philippe Quesne niet nadenken toen het Gentse theaterhuis Campo hem benaderde om een productie te maken met enkel kinderen, maar bedoeld voor een publiek van volwassenen. Klinkende namen als Josse De Pauw en Tim Etchells gingen hem voor. “Ik vond het een eer om deel uit te maken van die traditie”, zo vertelt Quesne.

”Bovendien draait het in mijn werk vaak om zelfverzonnen gemeenschappen, om het tonen van groepen die zich proberen te organiseren. Het leek me fascinerend om iets gelijkaardigs met kinderen te onderzoeken. Kinderen die helemaal alleen op scène zijn, hebben per definitie iets bijzonders: hun bewegingen, de wisselingen in tempo en energie, hun verbeelding… de kwetsbaarheid daarvan is perfect."

"Je gaat er als volwassene onvermijdelijk ook vragen op projecteren: Wie zijn ze? Wat zal er van hen worden? Zijn ze in de steek gelaten? etc. Ik vond zo’n ‘dramaturgische lading’ heel interessant om verder te verkennen.

Ik heb begrepen dat de kinderen zelf het thema voor de voorstelling hebben aangebracht: superhelden!
Philippe Quesne (P.Q.): Ja, ik wilde de voorstelling helemaal enten op hun persoonlijkheden, zo ga ik ook altijd te werk met ‘mijn’ volwassen acteurs. Gedurende meerdere maanden hebben we gerepeteerd, in de vorm van ateliers, meestal vertrekkende vanuit de titel ‘Next Day’. Een van de vragen die aan bod kwamen was hoe ze zichzelf zagen in de toekomst. Regelmatig dreef die fascinatie voor de ‘superheld’ dan naar boven, als een persoon die in staat is om alle problemen op te lossen (lacht). De super-held is op die leeftijd natuurlijk ook erg aanwezig in de boeken en strips die ze lezen, en in de films die ze bekijken.

De actie speelt zich af in een zogenaamd trainingskamp waar ze hopen superhelden te worden…Is het een metafoor voor het feit dat onze kinderen zich moeten voorbereiden op een wereld vol nakende rampen die wij hebben gecreëerd, genre klimaatsverandering?
P.Q: Absoluut. De menselijke soort slaagt er meesterlijk in om op de volgende generaties de problemen te verhalen die ze zelf niet heeft kunnen oplossen. Daarover gaat dit stuk ook, maar wel met de nodige humor, én hoop. Ik probeer in mijn theaterwerk te tonen dat we op een poëtische manier kunnen leren leven met het besef van een catastrofe. We moeten werelden durven blijven verzinnen, de utopieën blijven bewaren…

Kijk, dat idee van een trainingskamp is een simpele fabel waarrond het stuk is opgebouwd. Maar het eigenlijke plezier schuilt vooral in het kijken naar hoe die specifieke groep kinderen mét hun onderlinge verschillen erin slaagt om hun wereld te organiseren op een vrije manier. En met ‘vrij’ bedoel ik ook dat ze dat doen met doodeenvoudige middelen en via gewone rituelen, zoals simpele spelletjes, het verbouwen van de scène, pannenkoeken bakken of samen musiceren… Daarin schuilt de schoonheid, denk ik, om deze kinderen hun kind-zijn te zien beleven.

De voorstelling richt zich enkel tot volwassenen. Waarom?
P.Q: Dat wil ik graag rechtzetten, het kan voor iedereen van 8 jaar tot 100 jaar. Liever zelfs, want het is geweldig om deze voorstelling voor een gemengd publiek te spelen: de elektriciteit die dan vrij komt is een eind interessanter dan wanneer er enkel volwassenen in de zaal zitten.