Londens collectief Archive stelt kortfilm en cd voor

“Fransen houden van triphop en van progrock,” verklaart Londenaar Danny Griffiths het succes van het barokke elektronicacollectief dat in zijn 20-jarige bestaan altijd meer aanhangers heeft gehad ten zuiden dan ten noorden van Het Kanaal. “Omdat het nooit echt snel ging, zijn we gestaag kunnen blijven groeien.”

Al vanaf 1994 runt Griffiths samen met Darius Keeler een boîte die sinds debuut Londinium duidelijk voor de lange termijn koos. Vocalisten, songschrijvers en muzikanten kwamen en gingen al naargelang het duo nood had aan geëxciteerde mc’s, intimistische engelenstemmen of symfonische grandeur. “Dat we geen vast gezicht hebben, is onze sterkte geworden,” zegt Griffiths aan de vooravond van de release van alweer hun elfde langspeler.

“Die constante kruisbestuiving met nieuwe, jongere artiesten houdt ons fris, en de fans kunnen zich blijven afvragen hoe de nieuwe Archive zal klinken, want het verandert constant.” Toch ging het volgens Keeler nooit te snel, zoals je bij doorbrekende collega’s weleens vaststelt. “Als je beseft dat je grootste successen achter je liggen, kan ik me voorstellen dat je je op een gegeven moment oud begint te voelen en het niet zo lang volhoudt. Maar wij hebben nog nooit in pensioenmodus gestaan. Noem ons gerust een ‘progressieve’ band.”

Sinds vorig jaar zetten jullie nog meer in op beeld: Axiom, de kortfilm gebaseerd op jullie muziek, wordt tijdens de Europese tournee telkens voor het concert vertoond.
Darius Keeler: We waren opgetogen met de invitatie van het Sundance Filmfestival, dat we als lanceerplatform gebruikten. We hopen binnenkort ook in Cannes op te duiken. Maar omdat de film maar veertig minuten duurt kan hij niet in het gewone bioscoopcircuit. Daarom hebben de fans de film hoogstens op hun laptop gezien. Nu bieden we hem aan in optimale beeldkwaliteit.

Ook de intrede van beeld in jullie muzikale palet is erg gestaag verlopen.
Keeler: Ja, al toen we Controlling Crowds (2009) opnamen, was er sprake van een ‘verfilming’, want die plaat klonk ook heel beeldend, maar toen ontbrak het budget en het geschikte personeel. Nu was er met regisseur Jesus Hernandez van het Spaanse filmcollectief NYSE iemand opgestaan die én van onze muziek hield en er zijn eigen verhaal aan wilde toevoegen. Een sterk huwelijk tussen beeld en muziek is altijd onze droom geweest.

Griffiths: Hij maakte een steekhoudend verhaal van een collectie songs die in feite helemaal niets met elkaar te maken hadden. Door hem klinken we nog verhalender.
Die lijn wordt doorgetrokken. Nog voor de release van de nieuwe plaat Restriction werden er drie videoclips verspreid, eentje bij het rockabilly-achtige “Feel It”, eentje bij het hartverscheurende “Black & Blue” en eentje bij “Kid Corner”, waar een luguber verhaal achter schuilgaat.

Keeler: Omdat het succes van een clip onvoorspelbaar is willen platenfirma’s er niet meer in investeren, dus huurden we zelf maar een studio in Madrid en lieten we de gasten achter Axiom weer overkomen.

Griffiths: “Black & Blue” schreven we op de dag dat Whitney Houston stierf en hebben we muzikaal bewust kaal gestript. Voor “Kid Corner” liet ik me inspireren door het verhaal van het Amerikaanse jongetje van vijf dat van zijn ouders een revolver had gekregen als kerstcadeau en zijn zusje doodschoot. Hoe krankzinnig is dat? Als je beseft dat er websites bestaan waarop meisjes hun eerste revolver, ook in het roze, kunnen uitkiezen, gaan de soulvolle vocalen van onze nieuwe zangeres, Holly Martin, een pak dreigender klinken.

Tenslotte, waarom valt jullie muziek in jullie thuisland nauwelijks op, maar verkopen jullie shows in de rest van Europa steevast uit?
Griffiths: Niet alleen in Europa! We zijn ook big in Iran. We hebben er weliswaar nog nooit opgetreden, maar in Istanbul werd ons een en ander duidelijk. Op Facebook is Teheran ook onze grootste fanstad, groter dan Parijs, gek niet? Dat is het wonderlijke van muziek. Soit, ons huwelijk tussen triphop en progrock was in Frankrijk altijd al een succes. Ze snappen er onze conceptuele en barokke aanpak. Pink Floyd verkocht er onlangs niet voor niets 120.000 platen op één week (van hun nieuwe album The Endless River).

25 & 26/2, 20.00, €31