Lisa Hannigan over de liedjes in haar rugzak

Ze leerde het vak in de band van singer-songwriter Damien Rice en voor haar nieuwe soloplaat werkte ze samen met Joe Henry. Lisa Hannigan heeft een neus voor talent dat haar eigen talent in de verf kan zetten.

De singles 'Knots' en 'What'll I do', allebei bescheiden radiohits, vormden een opvallend zwierig opstapje naar Passenger, Hannigans tweede soloalbum, een plaat over onderweg zijn, transitie en verandering. Maar klinkt die titel niet een tikkeltje passief? Of beter: voelt ze zich niet veeleer een reiziger dan een passagier? "Maar ik heb het niet over mezelf," legt de Ierse zangeres uit.

"De songs zijn de passagiers. Zij kruipen in je rugzak, waar je ook naartoe gaat. Die 'menselijke' bagage houdt de plaat samen." Het zijn zowel opgewekte als verdrietige liedjes, over het missen van mensen die je lief zijn, over vriendschap,… en Hannigan schreef ze allemaal op verplaatsing. "Vandaar ook de stratenplannen op de hoes! Ik hou van cartografie en verbond de buurt in Dublin waar ik vroeger woonde met Brooklyn, Baltimore en een klein vissersdorpje in West Cork. Op een vreemde manier passen ze bij elkaar."

Op je vorige album Sea sew naaide je je teksten letterlijk aan elkaar. Hoe integreerde je de stratenplannen in het artwork van Passenger?
Lisa Hannigan: De lichtjes die je ziet op het artwork zijn allemaal gaatjes, die ik in de uitgeprinte stratenplannen geperforeerd heb. Vervolgens hield ik mijn collage voor een lichtbak, zodat er licht door de gaatjes scheen. Dat fotografeerde ik. Het handwerk heeft me een dikke maand gekost, maar ik ben nu eenmaal dol op knutselen én ik hou van platenhoezen. Als kind wilde ik ze altijd al aaien. Er kruipt evenveel zorg en liefde in als in de songs.

Was het niet raar om eerst zeven jaar als backing zangeres rond te toeren in de groep van Damien Rice alvorens te debuteren als soloartieste?
Hannigan: Integendeel, ik leerde constant bij. Ik had die jaren nodig om mijn zelfvertrouwen op te bouwen, om mijn stem beter te leren kennen. En gewoon om wat rond te kijken, om te leren wat het leven is en wat het muzikantenbestaan inhoudt. Ik ben blij dat ik niet in de schoenen sta van al die YouTube-hypes die nog niets meegemaakt hebben en waarvan ineens heel veel verwacht wordt. Tegelijk prijs ik me gelukkig dat al de verschrikkelijke songs die ik als tiener schreef nooit op het internet zullen belanden, want ze waren écht afgrijselijk. (Lacht)

De invloed van producer Joe Henry is prominent. Hoe kruisten jullie paden?
Hannigan: Hij zag me op het Kate McGarrigle Tribute concert en stuurde een heel lieve mail naar mijn manager met de vraag of we niet konden samenwerken. Joe is een echte gentleman. Dat kon je zelfs zien aan de manier waarop hij zijn kraag rechtzette of zijn sjaal plooide. In de studio draaide het voor hem allemaal rond de performance. Dat het gevoel van een nummer juist zat was veel belangrijker dan het 'correct' te spelen. Het mocht vooral niet geforceerd klinken. Een hele opluchting, want mijn favoriete opnames zijn net zo. Neem nu 'Smokestack lightning' van blueszanger Howlin' Wolf: dat zit er zo op, het klinkt zo brutaal en toch raakt het je in je ziel. Je moet een performer vooral kunnen geloven.

'9 crimes', het nummer dat je samen met Damien Rice zong, is ruim vijf jaar na de release ook een klassieker. Valt het je moeilijker een lied te brengen dat je niet zelf geschreven hebt?
Hannigan: Nee, want je hoeft het niet zelf geschreven te hebben om het te voelen. In '9 crimes' kon ik me meteen inleven. Ik zou ook nooit iets opnemen als ik het gevoel van de song niet kan aanraken. Al zingend ga ik automatisch op zoek naar de emoties die erbij horen. Dat vind ik haast een vanzelfsprekendheid om als singer-songwriter door het leven te gaan.

20.00 (+ Lianne La Havas, Kiss & Drive), €11/14/17