Laeticia Mpoyi ontgoocheld met kwartfinales basketbal op Jeugd Olympische Spelen

De Belgische basketmeisjes hebben de verwachtingen op de Jeugd Olympische Spelen niet helemaal kunnen waarmaken. De uitschakeling in de kwartfinales was een ontgoocheling, maar die heeft Laeticia Mpoyi (18) ondertussen verwerkt. Ze beseft dat ze haar limieten nog lang niet heeft bereikt. Haar baskethonger is nog zeer groot.

“Haar Amerikaanse coach vertelde met zijn sappig accent dat Laeticia voor basketbal gemaakt was, ze had die je-ne-sais-quoi,” vertelt vader Mpoyi met een glimlach. “Hij zag iets in haar en dankzij zijn trainingen heeft hij haar belangrijke stappen helpen te zetten. Dat ze vandaag nog steeds speelt, is mede dankzij hem.”

Het kennersoog van de jeugdcoach liet hem niet in de steek. De jonge Laeticia mocht bij Royal Canter Schaarbeek twee leeftijdscategorieën overslaan en werd snel opgemerkt door trainers van het opleidingscentrum van de Franstalige basketballiga in Namen. Ze benaderden haar al op haar twaalfde, een jaar later hapte ze toe.

“Ze hadden me op de een of andere manier opgemerkt en stelden me voor om me naar Namen te halen,” vertelt Mpoyi. “Een hele week op internaat, weg van mijn ouders en elke dag training in plaats van twee keer per week: de verandering was zeer groot. Maar na een goed familiegesprek hebben we de knoop doorgehakt. Ik was dan ook een felle voorstander. Ik kwam in een stimulerende omgeving terecht en de infrastructuur was indrukwekkend. Op dat moment maakte ik de keuze dat ik verder wou gaan in het basketbal.”

Het brute talent van Mpoyi leverde haar vader een pak telefoontjes op van verschillende Belgische clubs. Maar het werd dus Namen, waar de diamant werd geslepen. “Mijn snelheid, reactiviteit en agressiviteit waren mijn sterkste punten. Ik had minder ervaring dan andere speelsters, dus moest ik dat wat compenseren. Vandaag is die doortastendheid nog steeds een van mijn kwaliteiten, net als mijn sprongkracht. Ik heb de indruk dat ik in Namen alles opslorpte wat men mij aanleerde. Ik kon alles snel uitvoeren.”

Vlamingen vs Franstaligen
De drie jaar in Namen waren vruchtbaar. Mpoyi presteerde sterk op clubniveau en werd dus opgepikt door de nationale ploeg, waar ze bij de U16 begon. Ze maakte er kennis met een nogal speciale manier van selecteren. “Eerst werd er een selectie gemaakt langs Vlaamse en langs Franstalige kant, en dan speelden beide ploegen tegen elkaar. Op basis van die match maakte de coach de nationale selectie. Gelukkig is de sfeer altijd opperbest. We beseffen allemaal wat voor een kans we krijgen. Naar verre landen reizen en matchen op hoog niveau spelen maakt ons sterker.”

Mpoyi kwam terecht in een Belgische ploeg die bulkt van het talent. Het mooiste voorbeeld daarvan is Hind Ben Abdelkader. De Brusselse is een speerpunt van de ploeg en nam ze in 2011 op sleeptouw om het European Youth Olympic Festival (EYOF) in Trabzon te winnen. “Dat EYOF zal ik nooit vergeten. Ik speelde er voor het eerst in een bomvolle arena, die tijdens onze match tegen Turkije ook nog eens vol zat met mensen die tegen ons waren. Dat tornooi is een mooie herinnering.”

“Hind is een speelster die anderen beter doet spelen, dat heeft ze daar nogmaals bewezen. Ik volg tot nu toe bijna hetzelfde parcours als haar. Tijdens haar carrière hebben sommige mensen geprobeerd haar iets in de weg te leggen, maar ze is altijd blijven doorzetten. Ik heb dat ook meegemaakt, in Namen.”

Mpoyi verliet het opleidingscentrum een jaar vroeger dan gepland. Dat was een bewuste, persoonlijke keuze. Maar ook sportief: zij was degene die de ploeg naar boven trok en wou een nieuwe uitdaging aangaan. Ze had dan ook al op korte tijd een mooi palmares bij elkaar gespeeld. “Ik ben echt gegroeid als speelster en ben belangrijker voor de ploeg geworden. Het vertrouwen dat ik kreeg speelde daar zeker een rol in.”

“Tijdens mijn periode in het opleidingscentrum heb ik me ook aangesloten bij Belfius Namen. Daar heb ik als zestienjarige mijn eerste stappen op het hoogste niveau gezet. Gelukkig werd ik er goed omringd door de oudere speelsters. Ik ben dat seizoen ook kampioen met hen geworden. Ik heb toen wel een deel van het seizoen gemist door een rugblessure.”

Het gevoel gewild te zijn door verschillende clubs vindt de Brusselse uiteraard aangenaam, maar het brengt wel de nodige verwachtingen en stress met zich mee. Toen ze vorig jaar besliste bij Namen te vertrekken stonden de clubs in de rij. “Mijn ouders en ik hebben alles overwogen en onze keuze is op Sint-Katelijne-Waver gevallen. De coach kent me en werkt graag met jonge Belgische talenten. Het project van SKW heeft de doorslag gegeven.”

Nieuwe 3vs3
Dankzij een goed seizoen bij SKW wist Mpoyi een selectie af te dwingen voor de Jeugd Olympische Spelen in Nanjing. Ze greep de kans om naar China te reizen met beide handen. Behalve een nieuwe cultuur moest ze er ook een nieuwe basketbaldiscipline ontdekken. “Op de Spelen werd de drie tegen drie variant gespeeld. Ik had het nog nooit uitgeprobeerd. Het verschil met regulier basketbal is wel vrij groot. Omdat het op een half terrein wordt gespeeld, vereist het veel beweging en is het op fysiek vlak zwaarder. Gelukkig hadden we het ritme snel te pakken.”

De Belgen kregen volgens Mpoyi eerst een paar gemakkelijke tegenstanders te verwerken. Dat zette hen op weg naar de kwartfinales. “Die ploegen bleken een goede voorbereiding te zijn voor wat nadien volgde. De kwartfinale tegen Spanje was een grote uitdaging, maar we haalden het net niet. Het was een fysieke slag en wij waren niet efficiënt genoeg met onze shots. We verloren maar met twee puntjes. Ik was zwaar ontgoocheld, volgens mij zat er een podiumplaats in.”

Behalve het sportieve heeft Mpoyi in China ook kennis gemaakt met een andere cultuur, en dat maakte toch wat indruk. Ze heeft er heel wat ervaring opgedaan en ze voelt zich gesterkt in haar ambitie ooit terug te keren op de Olympische Spelen. “Maar dan wel bij de volwassenen. Als onze generatie zich zo blijft doorzetten, dan moet dat kunnen. Maar er zal nog heel wat werk aan vooraf moeten gaan.”