Jérémie Renier reanimeert Claude François in Cloclo

Dertig jaar na zijn noodlottige poging om een lamp in de badkamer te herstellen, spreekt Claude François nog steeds tot de verbeelding. Naast het podium kon het icoon van het Franse variété een echte kloklootzak zijn. “Hij was kortom een écht filmpersonage,” grijnst Jérémie Renier. De Brusselaar is het beste wat de groots opgezette maar afgeborstelde biopic Cloclo te bieden heeft.

Hij lijkt wel een presidentskandidaat: zoveel posters zie je dezer dagen met Jérémie Renier. Dat komt omdat er met een week verschil twee films uitkomen. De posters met een teneergeslagen Renier prijzen 'Possessions' aan, een sociaal drama over de kloof en het onbegrip tussen rijk en arm, verenigd in hun behoefte aan altijd maar meer. De posters met een exuberante Renier prijzen 'Cloclo' aan, het levensverhaal van Claude François. Dit verafgood podiumbeest met een maniakale drang naar perfectie werkte zich in de jaren 1960 en 1970 op tot de nummer één van het chanson populair. Hij verkocht bijna zeventig miljoen albums. Veel van zijn hits waren Franse verbasteringen van Angel-Saksische hits maar met 'Comme d'habitude' schreef hij zelf een wereldhit. Frank Sinatra maakt er 'My way' van.

J. Edgar, The Iron Lady, Mesrine, My week with Marilyn, Lincoln: waarom zijn biopics zo in zwang?
Jérémie Renier: Is dat zo? Volgens mij is de mens altijd al geïnteresseerd geweest in geschiedenis en in het leven van publieke figuren. Het heeft iets voyeuristisch: we willen de mens achter de mythe ontdekken. Er zullen dus altijd wel biopics zijn. De boekhandels liggen toch ook vol biografieën.

Wist u dat u fysiek op de jonge Claude François lijkt of heeft men u op de gelijkenis gewezen?
Renier: Ik werd er een paar jaar geleden op gewezen door een regisseur die me vroeg voor een film over Claude François die nooit gedraaid is. Hoe kon ik weten dat ik op Claude François leek? Ik kende hem ternauwernood! Als ik er foto's bijneem zie ik slechts kleine gelijkenissen. In de film lijk ik er wel echt op. Maar daar is dan ook keihard aan gewerkt. Dat is een samenspel van kostuum, maquillage, coiffure en vertolking.

Het is niet omdat Cloclo's look hebt, dan je hem ook kunt spelen.
Renier: Je kunt er maar beter een beetje op lijken. Een métis met zwart haar en donkere ogen vertrekt toch met een achterstand (lacht). Maar op een gelijkenis kan geen vertolking bouwen. Je moet veel verder gaan. Claude François is iemand met een aparte persoonlijkheid. Hij zingt, hij danst, hij doet duizend dingen.

Wat was er moeilijker zingen als Cloclo, dansen als Cloclo? Bewegen? Praten?
Renier: Door goed te oefenen kan je praten of dansen als Claude François. Moeilijk is vooral om alles tegelijk in het oog te houden: de stem, de handelingen, het lichaam, de danspasjes. Alles moet continue juist zitten. Om het personage diep in mij te verankeren was een minutieuze, lange voorbereiding nodig en de steun van verschillende coaches. Ik heb moeten leren zingen en dansen.

Was Claude François soms niet een karikatuur van zichzelf?
Renier: Omdat hij zo'n bijzonder kleurrijke figuur was, was het risico groot om in een karikatuur te vervallen. Dat heb ik willen vermijden. Daarom heb ik om een coach gevraagd die me los van regisseur Florent Emilio Siri observeerde tijdens de opnames en mee de balans in het oog hield. Claude François was inderdaad vaak vanzelf too much. Het was dus opletten geblazen om het er niet te dik op te leggen. Daar komt dan nog eens bij dat Claude François echt geleefd heeft en dat je toch niet al te ver van de werkelijkheid wil verwijderd zijn.

Hoeveel Renier zit er nog in het personage?
Renier: Goh, er was ontzettend veel materiaal beschikbaar: duizenden foto's, honderden interviews, boeken, documentaires. Dat voedt aanvankelijk het fantasme om volledig Claude François te zijn. Maar dat is ten eerste onmogelijk en ten tweede ook niet wenselijk als je de kijker wil ontroeren. Het personage is dus een mix van Claude François en Jérémie Renier.

En omgekeerd? Draag je voortaan een stukje Cloclo in je mee? Kan handig zijn op een fuif.
Renier: Jammer genoeg verleer je dat dansen snel. Waarom denk je dat dansers en acrobaten zoveel uren oefenen? Als je dat niet onderhoudt, ben je het zo weer kwijt. Ik ben bovendien geen geboren danser. Je mag dat dansen echt niet onderschatten. Claude François danste zoals een sportman. Hij verloor kilo's tijdens optredens. Die fenomenale energie kwam niet uit het niets. Die man was getraind. Wat je me in de film ziet doen, dat kan ik nu al niet meer. Ik mis het wel een beetje. Jezelf al dansend afbeulen is verslavend. Dat geeft je zoveel energie.

Nog voor hij bekend was liet hij een neuscorrectie uitvoeren 'want elk detail telt als je een ster wil worden'. Begrijpt u dat intens verlangen om een ster te worden?
Renier: Neen. Een ster worden, is geen doel dat ik me stel. Claude François wou vooral de beste zijn. Hij deed er alles aan om nummer één te worden en te blijven. Hij kocht verdorie een maandblad op en zette zichzelf continue op de cover. Hij was gefrustreerd zodra er iemand feller in de schijnwerpers stond. Die extreme vorm van jaloezie is me vreemd. Ik ben al lang blij als ik in films kan meespelen waar ik belang aan hecht en kan kiezen uit een brede waaier aan voorstellen. Als de films achteraf blijken te marcheren, dan is dat alleen maar meegenomen.

U maakt me niet wijs dat u geen extra druk voelt. Cloclo moet aanslaan. Cloclo kan uw populariteit de hoogte in jagen.
Renier: Ik weet niet of er voor mij een voor en na Cloclo zal zijn. Ik kan niet in de toekomst kijken. Voor mij persoonlijk was het een belangrijk project waar ik erg lang en erg intens aan gewerkt heb. Ik ben trots op het resultaat. Maar ik wil niet flauw doen. Cloclo is een dure film, hij moet opbrengen.Net zoals Claude François voor het grote publiek zong, spreekt Cloclo het grote publiek aan. Siri heeft een film willen maken waar zoveel mogelijk mensen naar gaan kijken zonder dat het een brave apologie wordt. Ook zijn schaduwzijde komt aan bod.

U bedoelt dat hij een maniakaal Pietje Precies was met een groter ego dan Sarkozy en een ziekelijk jaloerse ijdeltuit met weinig respect voor vrouwen. Ik wist niet dat Claude François zo'n nare vent was. Het is net niet schokkend.
Renier: Dat was de bedoeling. Hij behoort niet tot mijn generatie, ik kende hem niet zo goed. Ik had voor deze film een verkeerd beeld: ik dacht dat hij die zanger met de blonde manen was die het Franse variété verpersoonlijkte. Het scenario heeft mijn ogen geopend. Ik had geen benul van persoonlijke geschiedenis, zijn artistiek traject en dus ook niet van die schaduwzijde: de excentrieke manipulator en zo... Er gaapt een kloof tussen het beeld dat de mensen van hem hebben en wie hij in werkelijkheid was. Achter een afgeborsteld personage gaat een complexe persoonlijkheid schuil, een echte muzikant met een rijk, bewogen leven. Sommige zaken en uitspattingen begrijp ik, andere niet. Hij kon een echte tiran zijn. Net dat maakt van Claude François zo'n interessant filmpersonage. Zonder die donkere aspecten zou ik nooit aan de film begonnen zijn.

Dikken jullie de schaduwzijde aan of zwakken jullie ze af?
Renier: Ik vrees dat het soms in werkelijkheid nog erger was dan wat we laten zien.

In de zalen vanaf 14 maart 2012 (avant-première op 10 maart)