Het nut van de Pollepel

De drinkwatervoorziening baart klimatologen, ecologen en beleidsmakers grote zorgen. In de late middeleeuwen probeerde men al structurele oplossingen te bedenken. De magis­traat van Brussel wilde, ergens in de vijftiende eeuw, gebruikmaken van het water van de bronnen op de hellingen tussen boven- en benedenstad. Hij legde een reeks reservoirs aan, waarvan de bekendste de Grote Pollepel werd.

Het achthoekige bouwsel bestaat nog altijd, maar naar goede Brusselse traditie werd het verplaatst en zwaar getransformeerd en veranderde het vaak van naam. In het vermakelijke werkje Patrimoine bruxellois à roulettes, uitgegeven door de Cercle d'Histoire de Bruxelles, doen François Samin en Henri Semp het wedervaren van de Pollepel. Het werd beschreven als "le Grand Pollepel, puits de la Grande Louche, fontaine de Terarken". De nu verdwenen straat waar het reservoir lag, heette Pollepelstraat of, in een typisch Brusselse, wat te letterlijke vertaling: rue de la Cuiller à Pot.

Voor de noord-zuidverbinding stond de Pollepel in de weg. In eerste instantie zou het geplaatst worden in de onderaardse verdieping van het Ravensteincomplex, er werd ook gedacht aan een tweede leven in de afgrond van het Park van Brussel, maar uiteindelijk werd de Pollepel heropgebouwd in het Egmontpark. Hoewel, 'heropgebouwd': alleen het gedeelte boven de grond (zonder het echte reservoir dus) overleefde, en dan nog zonder het torentje dat het gebouwtje vroeger bekroonde. De ene overgebleven steunbeer diende als model om de andere te reconstrueren. Jammer genoeg legt geen enkel bordje of inscriptie uit wat hier nu staat. De bezoekers van het park vermoeden dan ook meestal dat ze voor een folly of folie staan, volgens van Dale een 'bouwwerk zonder nuttige functie, met als enig doel te toeschouwer te plezieren.' Maar na eeuwen van trouwe dienst heeft de Pollepel beslist beter verdiend.