Haren tv: beeld, tekst en kamperen tegen gevangenis

Pascal Jacqmin is Harenaar in hart en nieren. In een vorig leven was hij cameraman en globetrotter met als uitvalbasis Haren. Na een lange en dynamische carrière en een korte pauze richt Jacqmin Haren tv op. “Haren is met de tijd sterk veranderd, zowel de mensen als de omgeving. Met ‘Haren tv’ wil ik over de stand van zaken berichten,” legt Jacqmin uit.

H aren tv is geen zender in de klassieke zin van het woord. Het is een webblog, onder leiding van Pascal Jacqmin, die het landelijke Haren op de kaart probeert te zetten en verdedigt tegen de verstedelijking. “Het is een dorp dat te vaak over het hoofd wordt gezien,” vindt gewezen cameraman Jacqmin. De onderwerpen zijn divers van aard. Aanvechten van bouwprojecten, culturele evenementen en de zonsverduistering aankondigen, om maar een paar items te citeren die de voorbije week de revue passeerden.

Een buitenstaander die een eerste keer Haren bezoekt zou kunnen zeggen dat de Verdunstraat en de Harenheidestraat de slagaders zijn van een vergeten dorp. De plaats waar deze twee straten elkaar ontmoeten is het kloppend hart van Haren. Bus 64 rijdt tot halte Kortenbach, die zich niet toevallig op dat kruispunt bevindt. Meer dan een winkeltje, een café, een politiekantoor en een kerkje uit de twaalfde eeuw is er niet. Toch is het een dorp dat leeft. Kettingzagen en boormachines doorbreken de rurale stilte op de dag van de zonsverduistering. Het plaatje is nog niet compleet. Haren is een onderdeel van de Stad Brussel. Vreemd genoeg kan er niet naartoe gegaan worden zonder het grondgebied van de Stad Brussel te verlaten. De stad lijkt ver, ver weg.

In café Old Time zit Pascal Jacqmin, geboren en getogen in Haren, op ons te wachten. “Als cameraman heb ik de wereld rondgereisd. Ik heb mijn passie voor audiovisuele beelden achtervolgd, waar me dat ook naartoe bracht. Zes maanden per jaar op hotel was geen uitzondering, maar eerder de regel,” vertelt Jacqmin. Tien jaar geleden valt het doek en vestigt hij zich weer voltijds in zijn geboortedorp. Haren was veranderd. Haren was niet meer wat het vroeger was. Het landelijke karakter heeft hij met de jaren zien verdwijnen, beginnend met de stelplaats van de MIVB die zich in de jaren 1970 in Haren heeft gevestigd. “Haren wordt overstelpt met grote bouwprojecten. Dit ten koste van goede landbouwgrond. In mijn kinderjaren werd er hier veel Brussels lof geteeld,” weet Jacqmin. Niet ingenomen met de gang van zaken, besloot hij hier wat aan te doen.

Doodsbedreigingen
Verandering is niet altijd makkelijk om mee om te gaan. Rust en stabiliteit zijn kwaliteiten die een mens kan waarderen. Met het oprichten van Haren tv wou Jacqmin de recente evoluties in Haren aan de tand voelen. “Haren tv is een webtelevisie en een blog waar we beeld en tekst op publiceren over zaken die de Harenaren aanbelangen,” legt Pascal Jacqmin uit. “Ik ben alleen begonnen, maar ondertussen zijn er een aantal mensen bij gekomen. Onder andere Stéphanie Guilmin, die hier naast me zit, JP en Ernesto. Zij zijn twee tekenaars.” Jacqmin besloot zijn ervaring en passie in te zetten voor zijn gemeente. En met enig succes, want ze trekken dagelijks rond de 310 unieke bezoekers aan en Sudpresse kwam met de vraag om er een ‘officiële’ blog van te maken, aldus Jacqmin.

Politici verliezen Jacqmins geesteskind ook niet uit het oog. “Ik heb ooit eens een convocatie van Open VLD-schepen Els Ampe ontvangen. Ze was niet bepaald blij met een artikel dat was verschenen. Daar moest ik dan uitleg over komen geven op haar kabinet. Dat was op een kantoor dat groter was dan dit café,” licht Jacqmin toe. Ook de inwoners van Haren vinden hun weg naar het medium en dus naar Jacqmin. “Als er iets gebeurt in Haren, dan bellen ze mij en ben ik heel snel ter plaatse. Niet zo lang geleden was er een schietpartij hier recht tegenover. Nadien heb ik doodsbedreigingen gekregen omdat ik erover had bericht.”

Keelbeek
Na een kop thee en een glaasje port voor Jacqmin wandelen we naar de lap grond waar het nieuwe gevangeniscomplex moet komen. De mars leidt ons naar het noorden. Onderweg beschrijft hij de stand van zaken in Haren. “Handel is er bijna niet meer. De oorzaak is eenvoudig. Omdat Haren onderdeel is van de Stad Brussel betalen handelaars hier evenveel belasting als een handelaar op het De Brouckèreplein. De keuze is dan snel gemaakt.” De talrijke tags die de nieuwe gevangenis aanvechten zijn niet te missen. Overal duiken ze op. De Harenaar kan zich duidelijk niet vinden in het project.

“Oorspronkelijk waren we niet tegen het project. In eerste instantie ging de nieuwe gevangenis op een oud industriecomplex verrijzen. Achteraf blijkt dat het moet komen op een gebied van 18 hectare ongerepte landbouwgrond,” verduidelijkt Jacqmin. Dat stukje landbouwgrond is de Keelbeek. Het terrein bevindt zich op het einde van een lang pad dat achter de Harense huizen en door de menige moestuintjes loopt. Vlak voor het betreden van het terrein staat een paneel met een opschrift dat wandelaars en ander gespuis waarschuwt dat het om een vrij gebied gaat.

Op de plaats waar de gevangenis moet komen, zijn nu een paar protesttenten en hutten opgetrokken. Stéphanie, die ons mee heeft gegidst naar Keelbeek, is een fervente activiste tegen de nieuwe penitentiaire instelling. “Het is hier met één tent begonnen. Gestaag zijn er een andere bij gekomen. Nu staat er een berbertent, een joert en een met paletten gebouwde keuken,” legt Stéphanie uit. “Er zijn nu op elk moment ongeveer twintig personen aanwezig op deze locatie. Bij vergaderingen en filmavonden kan dat oplopen tot een honderdtal sympathisanten.

Haren wordt geleidelijk aan omsingeld door faraonische constructies. Met Haren tv wilt Pascal Jacqmin verzet bieden om de authenticiteit van zijn gemeente te vrijwaren. Of dit een geslaagde zet is, zal nog moeten blijken. Na een kleine rondleiding, een fotosessie, een kennismaking met bewoners en de twee geiten die er vreedzaam grazen, scheiden onze wegen. Jacqmin zal zich, met pen en camera in de aanslag, blijven inzetten voor Haren en haar inwoners, terwijl wij huiswaarts keren naar de drukte van de stad, haar problemen en haar perikelen.