Fotografie zonder franjes: Emilia Stéfani-Law & Francisco Supervielle

Sinds november 2014 is Contretype echter verhuisd naar een – op zich ook niet onaardig – gebouw in laag Sint-Gillis. Daardoor krijgt de fotografie alle aandacht en zijn er minder mogelijkheden om zich te verbergen. En laat nu dat juist in het nadeel spelen van de Franse fotografe Emilia Stéfani-Law. Francisco Supervielle overtuigt meer.

Het centrum voor fotografie Contretype huisde jarenlang in Hôtel Hannon, een prachtig art-nouveauhoekgebouw in Sint-Gillis. Het huis en de prachtige trap waren echter zo indrukwekkend dat ze de neiging hadden alle aandacht naar zich toe te zuigen en dat speelde in het nadeel van de tentoongestelde foto's. Het Guggenheim-effect, zo u wilt, naar analogie van het schitterende ontwerp van Frank Lloyd Wright dat zich nu ook niet bepaald neutraal wegcijfert ten dienste van de kunsten.

De Franse fotografe Emilia Stéfani-Law pakt uit met een reeks foto's op klein, vierkant formaat. Kiekjes van de zee, natuurzichten, een wolkenpartij, het strand en een reeks portretten van kinderen. De poëtisch bedoelde tekst probeert het geheel tevergeefs diepgang te verlenen. Slecht is het werk niet, maar evenmin origineel, grappig of mooi. In tijden waarin we overspoeld worden met foto's vraag je je toch af waarin de kunstenares dacht het verschil te kunnen maken. In de kelder toont ze foto's op groter formaat, van een lege piano op een podium, een berglandschap en een stadsgezicht. Wild enthousiast worden we toch niet van dit werk. Het laat ons eerder onverschillig.

Francisco Supervielle, die in La Petite Salle uitpakt met een achttal foto's, overtuigt gelukkig meer. Zijn onderwerpen zijn ook niet bijster origineel of spectaculair. Maar toch slaagt hij er soms in met een detail de banale realiteit te overstijgen. Of het nu de blik is van een model dat hij portretteert, een sfeerschepping of het gekozen perspectief. Zoals in het ingetogen portret van een jongen met een sjaal, de kadrering van een berglandschap of de melancholische sfeer die uit een reeks vervallen ramen spreekt. Meer moet dat soms niet zijn.