Op zijn 33ste liet Jezus van Nazareth zich een doornenkroon opzetten en kruisigen, anderen vinden dat het moment voor een midlife crisis. Het Brussels International Fantastic Film Festival doet minder zot en houdt vast aan de succesformule: de talrijke jolige fans verdrinken in een bad van venijnige thrillers, dolkomische of mismakende horror, huiveringwekkende monsterfilms en uitdagende sciencefiction.
Om u te helpen het bos door de bomen te zien geven we u een lijstje met tips. Tien om te zien, voor wie durft.
Doodsbang werd de stoere man die naast me zat in een arthouse bioscoop in New York. Om gerustgesteld te worden, stak hij zijn arm uit naar zijn vriend. Maar die zag niets. Verstijfd van angst staarde hij voor zich uit. Waren het buitengewone bangeriken? Nee dat effect heeft The Babadook.
Zo om de vier, vijf jaar speelt er een horrorfilm in de liga van The Shining of The Exorcist en met deze Australische horrorfilm van Jennifer Kent is het nog eens zo ver. Een alleenstaande moeder kan de zorg niet aan voor haar zoontje, een hyperactieve, agressieve eenzaat die geterroriseerd wordt door het idee dat de Babadook hem pakken wil. De schrikeffecten zijn straf maar niet allesoverheersend en zeker niet de reden waarom je onder je stoel wil kruipen.
The Babadook is extreem benauwend omdat de situatie aannemelijk is, omdat monster en prooi briljant ingewisseld worden en omdat er sardonisch goed ingespeeld wordt op meerdere van onze diepste angsten. Die voor het monster onder ons bed is nog de eenvoudigste, al wat complexer is de angst voor een duivelskind en we zwijgen over het ondenkbare. The Babadook komt rechtstreeks op dvd uit. Het BIFFF biedt dus een unieke kans om deze huiver-klassieker-in-wording op groot scherm te zien.
Rare jongens, die Australiërs. Zon, bier en plaats genoeg om gelukkig te zijn maar in hun films fantaseren ze graag over het einde van de wereld. Denk aan The Last Wave van Peter Weir, Mad Max met Mel Gibson en het gitzwarte The Rover van David Michôd. Van geen van deze drie films is The Final Hours een kopie. Het concept is niet bijster origineel maar de invulling van scenarist en regisseur Zak Hilditch is snedige en niet té vergezocht.
De stoere James laat zijn zwangere vriendin in de steek. De apocalyps is begonnen, nog een halve dag en een vuurzee slokt ook Australië op en hij wil zijn laatste uren vullen met seks, drugs en rock-’n-roll. Op weg naar een bacchanaal krijgt hij evenwel alsnog last van een geweten en het begin van een verantwoordelijkheidsgevoel. James redt de 12-jarige Rose uit de klauwen van verkrachters. Slalommend tussen de zelfmoordenaars en de maniakken groeit er een band tussen de twee.
Dat is sentimenteel maar niet vals sentimenteel. Dankzij de intense vertolkingen komt het authentiek over. Ook het uitmuntend camerawerk en de geslaagde evocatie van de verzengende hitte onderscheiden These finale hours vlotjes van bandwerk.
De Noorse regisseur Hans Petter Moland is de eerste filmregisseur niet die de schoonheid laat zien van bloedspatten op sneeuwtapijten. Niet aan Fargo van de broers Coen denken is uitgesloten en ook films waarin Quentin Tarantino gangsters laat lullen over van alles en nog wat komen voor de geest. Stoort dat? Nee want ook al wordt het niveau van de voorbeelden niet gehaald, het koele In Order of Disappearance is perfect uitgevoerd en enkele graden amusanter dan de doorsnee zwarte komedie.
Stellan Skarsgård, de Zweed die Lars Von Trier afwisselt met Pirates of the Caribbean, leent zijn charisma en onverstoorbaarheid aan de sneeuwruimer van een Noors dorp. De brave man gelooft niet dat de dood van zijn zoon een ongeluk is, stelt een onderzoek in en voor je boe of bah kunt zeggen is hij in volgorde de verantwoordelijke drugsbendes en moordenaars aan het uitschakelen zonder sporen na te laten.
Zo dom, roekeloos en wild zijn de schurken, zo koelbloedig, meticuleus en georganiseerd is de onverwachte wraakengel. Ook bij deze film uit het hoge noorden valt er niets dan goeds te vertellen over de acteurs, de decors en beeldvoering. De gemene humor, de kleurrijke personages, de absurde situaties en het cartoonesk geweld zijn dik in orde.
Max (Anton Yelchin uit Star Trek) vindt het de max dat zijn vriendin door een bus omvergereden wordt. Verlost van de mooie maar manipulatieve en gemene Evelyn (Ashley Greene uit Twilight) begint hij een relatie met droomvrouw Olivia (Alexandra Daddario uit Percy Jackson). Waar hij niet op gerekend had is dat Evelyn terug uit haar graf kruipt en de zombieversie nog een grotere kreng is.
Op het Festival van Venetië was de pers niet wild van deze zombie rom-com. ‘A strained, sexist schlock which raises zero jolts and only fitful chuckles,’ schreef The Daily Telegraph. Toch willen we de openingsfilm van het BIFFF niet missen. Regisseur Joe Dante komt hem persoonlijk inleiden en dat is een idool voor iedereen die in de jaren tachtig is opgegroeid en zijn ouders moest overtuigen om voor het eerst naar Piranhas te mogen kijken en voor de honderdste keer naar Gremlins.
Nostalgie is niet de enige motivator. Joe Dante is geen spook uit het verleden. In 2009 pakte de satirische liefhebber van monsterfilms nog uit met The Hole: een goedgemaakte griezelfilm die kinderen de stuipen op het lijf joeg zonder hun teergevoelige ziel geweld aan te doen. Dante is er nooit genoeg.
Ere wie ere toekomt. Het BIFFF had heel vroeg door dat de Koreaanse cinema filmliefhebbers over de hele wereld heel wat te bieden heeft en presenteerde het werk van Bong Joon-ho (The Host), Kim Ki-duk (Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring), Park Chan-wook (Old Boy) toen hun namen nog onbekend waren. Dit jaar presenteert het festival naast de nieuwe van Kim Ki-duk (One on One) ook een thriller van Seong-hun Kim die vorig jaar laaiend enthousiast is ontvangen tijdens de Quinzaine des Réalisateurs van Cannes.
Een detective van de door interne zaken opgejaagde criminele politie verstopt een dood verkeersslachtoffer bij zijn moeder in de doodskist en begaat de ene misdaad na de andere om niet ontmaskerd te worden.
Veel hebt u niet aan die omschrijving van de plot want dat is maar het begin van een bijzonder intense trip met genoeg inventieve verwikkelingen en verrassingen om twee of drie thrillers mee te vullen. Gevechten, achtervolgingen en actiescènes zijn adembenemend. We kijken uit naar de dag dat het topentertainment uit het land van Hyundai, Kia en Samsung de Belgische bioscopen vult. In afwachting is er godzijdank het BIFFF.
Jaws leerde ons bang zijn voor grote vissen, Piranhas voor kleine vissen, Arachnophobia voor spinnen, Indiana Jones en Snakes on a Plane voor slangen, Black Sheep voor schapen, Cujo voor Sint-Bernardshonden. Het Duits-Amerikaans Stung demoniseert de wesp. Het BIFFF belooft een hommage aan VHS-cultklassiekers als Tremors en Critters en een combinatie van gortigheid en humor. Regisseur Benni Diez verzorgde de speciale effecten in Melancholia van Lars Von Trier. Hoofdrolspeler Lance Henriksen schitterde in de tv-serie Millennium.
Een van de karakteristieken van het Bifff is dat het een aantal regisseurs hondstrouw blijft. Hideo Nakata is daar een van. De Japanse regisseur won in 1999 de Gouden Raaf won met Ring, de film die ons spoken leerde associeren met meisjes met lang, zwart haar voor hun ogen. In zijn nieuwste film enscèneert de grootmeester van de J-horror een duel tussen een man die met zijn ogen gedachten controleert en iemand die daar immuun voor blijkt. De Z in de titel verraadt dat er meer dan één monster is.
De Spaanse genrecinema is al jaren een van de hofleveranciers van het Bifff. Dit jaar zijn alle ogen gericht op de film die tien Goya’s won, de belangrijkste Spaanse filmprijs. La Isla Mínima gaat over de moord op twee meisjes in 1980 in een klein Zuid-Spaans dorp nabij de moerassen van Guadalquivir. De twee detectives die moordenaar moeten zoeken, kunnen elkaar niet luchten. De ene is een extraverte oude rot, de andere doet liever alles volgens het boekje. Het scenario dateert van voor het succes van de tv-serie True Detective.
Het Bifff zou het Bifff niet zijn als er ook niet een paar films op het programma stonden voor mensen met een sterke maag. Vooral German Angst boezemt ons schrik in. Michael Kosakowski, Andreas Marschall en Jörg Buttgereit gaan er prat op de meest controversiële en verontrustende filmmakers van Duitsland te zijn. We geloven hen. Buttgereit is den Duits die in het beruchte Nekromantik filmpoëzie puurde uit necrofilie. German Angst zou uit drie van de pot gerukte, waanzinnige en nogal sadistische kortfilms bestaan.
Op confronterende, malaise verwekkende, gestileerde auteursfilms heeft Oostenrijk een patent. Zie het oeuvre van Michael Haneke, het ijzingwekkende pedofilieportret Michael van Markus Schleinzer en de bikkelharde tableaus van Ulrich Seidl. Een van de scenaristen van Seidl, Veronika Franz zet samen met Severin Fiala de bizarre Oostenrijkse traditie verder. In hun film herkent een tweeling hun uit het ziekenhuis teruggekeerde moeder niet meer. Ze weert zonlicht, eist totale stilte, verbiedt elke contact en geeft maar een van de twee eten. Brrrr.
Bekijk de reportage van tvbrussel
Lees meer over: Brussel-Stad, Film
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.