Film: Noah

Raar beest, deze film van Darren Aronofsky over de Oud-Testamentische scheepsbouwer die de Schepper helpt met een herstart. Noah deelt DNA met de blockbuster. Het budget was significant.

De ark is gigantisch. Russel Crowe torst de film zoals alleen steracteurs dat kunnen. De zondvloed is voer voor een rampenfilm. De actiescènes zijn donker en zwaar. Er duiken zelfs CGI-creaturen op: Watchers, gevallen engelen die de vorm aangenomen hebben van rotsachtige monsters.

Noah is een vegetarische superheld die de door vleeseters vernielde wereld moet redden en zich verplicht ziet om hele moeilijke keuzes te maken. Mensen laten verzuipen is niet netjes. Maar nog meer DNA deelt Noah met de vorige films van Aronofsky. Er is de metafysica en het mysticisme van Pi en The Fountain.

Er zijn de violen van Kronos Quartet die de soundtrack van Clint Mansell messcherp maken zoals in Requiem for a Dream. En er is een parallel met The Wrestler en Black Swan: ook in die films verslikt, verliest het hoofdpersonage zich in een duistere obsessie. Na de opvallend vroege climax valt de Bijbelse held van zijn voetstuk en vervelt net niet, net wel tot een angstaanjagend patriarchale fanatiekeling die in naam van God dingen wil doen waar zijn loyale echtgenoot (Jennifer Connolly), drie zonen en geadopteerde dochter (Emma Watson) wel moeten tegen in opstand komen.

Op de mirakels na blijft God grotendeels buitenspel. Het gaat Aronofsky om de mens. Dat fascinerend, complex wezen met een vernielzucht en liefde die door geen zondvloed te temperen is. Begrip voor wie niet in deze regisseur gelooft of het apocrief Bijbelepos te pompeus vindt. De perfect film is het zeker niet. Maar ik raad aan om geen nee tegen Noah te zeggen.