Film: Drift

In een tijdloze, verdorde vlakte staart een zwarte straathond met uitgestoken tong naar de lens. Hij ligt naast een man zonder hoofd. Hij heeft er wel een, maar je ziet het niet, want hij heeft het in de grond geplant en is op miraculeuze wijze rechtop geraakt. Zijn gestrekte benen reiken naar de hemel. Wat een beeld, wat een performance.

Drift, de eerste langspeelfilm van Gentenaar Benny Vandendriesssche, voorziet in nog meer beelden waar je verstand niet bij kan. De controle die performancekunstenaar Dirk Hendrikx over zijn lichaam heeft, tart de verbeelding. De poëzie die hij bereikt, is zeldzaam in haar soort. Ze is helaas niet ingebed in een sterk geheel. In plaats van ten volle te vertrouwen op de performances past de regisseur voor fysieke cinema die niet bang is voor kunst en lijmt de scènes aan elkaar met een dun verhaal en middelmatige metaforen. Een man wordt na het verlies van zijn geliefde gek van verdriet. Hij doolt door een Roemenië op zijn desolaatst en ondervindt dat hij niet van zijn pijn kan wegvluchten. De kern is solide maar de (intuïtieve?) uitbouw te mager. De improvisatie levert parels op, maar ook ballast die de eindmontage niet had mogen halen. Voor je het weet, gaan straathonden met je verhaal aan de haal.

zalen: Aventure