In zijn droogkomische, minimalistische debuutfilm Temporada de patos (Duck season) portretteerde de Mexicaan Fernando Eimbcke twee tieners op een landerige zondag zonder ouders in de buurt. Zijn derde langspeelfilm lijkt op het eerste gezicht meer van hetzelfde: coming of age, landerigheid, lang aangehouden, strak geordende, statische opnames, kurkdroge humor, gênante momenten.

Puber Hector geniet met zijn jonge, alleenstaande moeder Paloma van een vakantie in een resort zonder volk omdat het geen hoogseizoen is. De routine – broodjes eten, wat bij het zwembad hangen en tv-kijken op endless repeat – lijkt moeder en zoon niet te storen. Ze zijn twee handen op één buik. Maar de drukkende hitte doet Hectors hormonen nog meer razen en hij papt maar al te graag aan met de mooie en niet minder geile Jazmin.

Op groot drama, spetterende actie of memorabele dialogen trakteert Eimbcke niet, wel op opmerkzame observaties. De taferelen zijn alledaags en antispectaculair, maar tonen heel subtiel met humor en mededogen het dieper liggende, herkenbare en vaak voorkomende drama: de vlotte, jonge, moderne mama heeft het erg moeilijk om haar kind uit het nest te laten fladderen. Alleen valt dat proces niet tegen te houden. Fijner en rijker van smaak dan je van een sandwich verwacht.

zalen: Vendôme

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Film

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni