Estafette: Vrouwenlijf met witloof

Het is zondagmiddag in casa Van de Velde – Rospo. Vrouwlief is naar de fitness. Zoon, al even lief, zo niet nog liever, ligt te dutten. Ik sta aan het fornuis. Terwijl het witloof in wat olijfolie ligt te stoven in de pan en ik de tafel dek, hoor ik gemorrel aan het sleutelgat.

“Ciao. How has it been?” Ze is weer thuis. De lingua franca in ‘nostra casa’ is Engels. Zij en ik spijkeren respectievelijk aan ons Nederlands en Italiaans. Ondertussen bedienen we ons van de taal van Shakespeare, of toch een zoutloos, internationaal maar verstaanbaar afkooksel daarvan.

Haar wang smaakt, in tegenstelling tot onze voertaal, wel zout. “Slippers vergeten mee te nemen,” klinkt het. Ze staat in de keuken. Sportschoenen nog aan. Elastische loopbroek ook, met daarboven een shirt en een hoodie om niet af te koelen. Geen slippers, geen douche. Zo redeneert mijn vriendin. Ik ben wat dat betreft toch meer het type ‘Vlaams boerke’, dat ook zonder slippers een publieke douche durft te betreden op het gevaar af andermans voetschimmel mee naar huis te nemen. Zij dus niet en ze duikt onze badkamer in.

Het witloof begint een mooie donker kleurtje te krijgen. En de Belgische klassieker heeft op het fornuis gezelschap gekregen van een pan met champignons als de kampioen des huizes me opgefrist en omgekleed komt bijstaan in de keuken. Zij is thuis de chef en ze komt haar territorium inspecteren. Ze gooit een controlerende blik in mijn pannen en draait het gasvuur onder de champignons dicht. “They are done,” oordeelt ze.

Het is tijd om op krachten te komen. Ze heeft er een les bodysculpting op zitten. Dat is marketingtaal om te zeggen dat ze een uurtje staand en liggend, met en zonder gewichten allerlei spieren heeft aangespannen om daarna strakker voor de dag te komen. Ze vertelt hoe ze sommige oefeningen niet met gewicht kon uitvoeren vanwege een pijntje in haar schouder. Daar klaagt ze al langer over. De elf kilo zware boosdoener van dat pijntje ligt ondertussen nog steeds uitgeteld in zijn bed. Dan maar oefenen zonder gewicht, maar wel met de juiste techniek om de ligamenten niet te veel te belasten.

Bij een simpele lunch, met wat witloof, een omelet met champignons, een stukje brood en een glas rode wijn, bespreken we haar training. “Bodysculpting is leuk als onderhoudende training. Maar je zet er je hart te weinig mee aan het werk. Eigenlijk gaat er niets boven lopen en fietsen,” concludeert ze. Ze mist het uithoudingswerk duidelijk. We hebben elkaar tenslotte leren kennen na een loopwedstrijdje.

Ik heb deze week geen sportieve poot verzet. Maar ik geniet van het eten en van haar verhaal. Ik vind het fantastisch dat ze is gaan sporten, dat ze tijd neemt om haar lijf te onderhouden. Dat was lange tijd anders. Een zwangerschap en een kind in combinatie met een drukke job, werkende mama’s – en hun mannelijke wederhelft – weten dat sport dan snel naar het achterplan verschuift. Maar intussen vindt ze langzaamaan weer de weg naar de zweetkeet.

De relatie van mijn vriendin met haar lichaam is waarschijnlijk dezelfde als die van zovele vrouwen. Het kan altijd wat slanker en wat strakker. De mijne kan minutenlang voor de spiegel staan en zich in alle mogelijke bochten wringen om borsten, buik en billen te keuren. Als vent kan ik er zowaar nog iets van leren.

Bij ons thuis vallen mijn complimentjes soms wel eens in dovemansoren. Of, nog beter, ze worden onthaald op een heerlijk apathische ‘insomma’, wat in het Italiaans zoveel betekent als ‘pfft, en dan’. Hoe dan ook, feit blijft dat ik aan dat ondertussen gewassen lijf van haar al veel plezier heb beleefd. Een paar van de meest fantastische, meest indrukwekkende momenten uit mijn leven heb ik rechtstreeks te danken aan dat lichaam dat met een glas rode wijn in haar hand voor me zit.

“Het witloof is perfect,” laat ze nog weten. En dan zeggen dat bodysculpting het hart niet aan het werk zet. Het hare misschien niet, neen.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter