Estafette: Voetbaltrauma’s

Als je aan tien voetbal supporters vraagt wat de slechtste voetbalherinnering ooit is, dan krijg je evenveel verschillende antwoorden. Elke fan beleeft zijn club op zijn eigen emotionele manier.

Als ik bij een paar fans pols, na de onverdiende nederlaag in Brugge een dag eerder, krijg ik verschillende antwoorden. Voor de ene, wat oudere supporter, is de Champions-League-nederlaag in Bremen 1993 een traumatisch ervaring. Na één speelhelft leidt paars-wit met 0-3 in Duitsland om uiteindelijk met 5-3 te verliezen. De supporter geeft het toe, hij heeft gehuild. Het overkomt de stoerste mannen. Huilen voor voetbal. Voor een andere fan is het een verloren bekerfinale enkele decennia geleden.

Als ik in de donkerste krochten van mijn geheugen grasduin, dan komen twee wedstrijden tevoorschijn. De eerste vond plaats toen ik nog een kind was, in 1977: de Europa-Cup-II-finale in Amsterdam op 11 mei. Hamburger SV – RSC Anderlecht. Het grote Anderlecht van Ludo Coeck, Jean Dockx en Robbie Rensenbrink. Paars-wit was favoriet na de gewonnen finale, een jaar eerder, tegen West Ham.

HSV won met 2-0. Ik had de finale met mijn vader en grootvader op televisie gevolgd. Na de 2-0 van de jonge Felix Magath – toen net 20 geworden – barstte ik in tranen uit. Een mix van kinderlijke woede en immense droefheid. Grootvader maande mijn vader aan om mij maar snel in bed te stoppen, want “het manneke is moe.”

Ik ontstak in blinde razernij. Begreep hij dan niet dat ‘mijn’ Anderlecht verloren had? Onterecht dan nog? Ah ja, want het ging hier wel om ‘mijn’ club en dan is alle verlies altijd oneerlijk. Zijn opmerking was erger dan de nederlaag. Vernedering.

Machteloos liep ik naar mijn kamer en sloeg ik alle deuren die mijn pad kruisten met een luide knal achter me dicht. Het was ook de eerste keer dat ik huilde om een verloren wedstrijd.

Die andere keer dat ik echt kwaad en ontgoocheld het stadion verliet voor het laatste fluitsignaal was in de achtste finale van Europa Cup II van het seizoen 1988-1989. Anderlecht moest het tegen KV Mechelen opnemen. Voor de jongere lezers: Malinois was de uittredend Europa-Cup-II-winnaar en een miljoenenclub die RSC Anderlecht naar de kroon stak. Sporting had de heenwedstrijd achter de kazerne met 1-0 verloren en thuis ging het roemloos de boot in. 0-2 verlies in het Constant Vanden Stockstadion.

Na dat tweede doelpunt heb ik het stadion onmiddellijk verlaten. Tranen.

Gelukkig staan er een veelvoud aan triomfen tegenover die enkele ontgoochelingen.

David Steegen is persverantwoordelijke van RSC Anderlecht