Estafette: Pol en ik, ik en Pol

Eigenlijk was het niet de bedoeling. Maar ik heb het toch gedaan. Ik heb mezelf en de Brusselse middenstand een plezier gedaan. Er blinkt sinds kort een nieuwe hartslagmeter rond mijn linkerpols. Cadeautje voor mezelf. Ach, het was twee dagen voor mijn verjaardag. Het mocht.

Een hartslagmeter dus. Hij is wit, compact, van een bekend Fins merk en heeft een geïntegreerde gps. Pol – vanaf nu heet mijn hartslagmeter Pol – is geweldig. Na ieder inspanning spuwt hij duizelingwekkend veel getallen. Werkelijk. Hij kakt cijfertjes aan de lopende band. Meer dan mijn dikke rood aangelopen kop kan bevatten. Mijn hartslag uiteraard (de actuele, de maximale en de gemiddelde), mijn snelheid (ook de actuele, enzovoort), de hoeveelheid verbrande calorieën en het vetpercentage daarvan, het aantal hoogtemeters en mijn runningindex. Wat dat betekent, moet ik nog eens uitvogelen. Pol geeft zijn geheimen niet zomaar prijs. Maar ‘t is een topgozer. Zelfs na een run waarbij ik me dagen later nog lamlendig voel, heeft de Polle een grafiekje of statistiekje klaar waaruit blijkt dat ik een echte held ben. Beste gemiddelde tempo aangehouden. Grootste hoogteverschil overwonnen. Snelste kilometer uit mijn tengere lijf geperst. Een verbeterde aerobe conditie. Ik ben altijd goed bezig. Ik heb mezelf een onvervalste complimentenmachine cadeau gedaan.

De verkoper heeft me wijsgemaakt dat mijn nieuwe digitale vriend ook een ‘back to start’-functie heeft voor als ik me verslik in mijn runner’s high en behalve het noorden ook de andere windstreken uit het oog verlies. Maar ook dat knopje heb ik nog niet gevonden. Het is nog te vroeg om te gaan freewheelen in het Zoniënwoud.

As we speak hangt Pol te synchen aan mijn computer. Even op adem komen. Batterijen opladen en terloops die cijferstroom op mijn scherm gooien. Pol toont me de kaart van waar we vandaag zijn gaan sporten. Ik heb hem voor het eerst Ter Kamerenbos laten zien. Dat ronde lijntje langs de oevers van de vijver, dat zijn wij. Ik toonde hem het bos en de bomen, de chalet Robinson en het fonteintje met gratis drinkbaar water. Hij toonde mij hoe ver we van huis waren en hield ook nauwkeurig het toerental van mijn motor in de gaten. Pol begint te piepen als ik te enthousiast versnel. Hij zorgt ervoor dat we een gezamenlijke koers kunnen varen van zo’n 160 slagen per minuut. Ik durf er af en toe wel eens de hoekjes van af te lopen. Pol niet. Hij is de nauwkeurige van ons twee. Niets ontgaat hem. We kennen elkaar nog maar net. Maar dit is een goed team.

De belangrijkste functie van Pol is zijn permanente aanwezigheid. Hij is onopvallend, maar nooit veraf. Hij is een constante reminder dat ik uit mijn luie zetel moet komen en actie moet ondernemen. Soms piept ie. Als een kat die tegen je benen aanschurkt en spinnend om wat aandacht vraagt. “Tijd om te bewegen,” staat er dan op zijn kleine schermpje te lezen.

Dit is de start van een digitale ‘bromance’. Ik en Pol. Pol en ik. Pure hartstocht. Letterlijk.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter.