Estafette: Mijn verre neef Stromae

Het is waar. Wij zijn Limburg niet. Terwijl er meteen talrijke pluspunten in me opkomen bij deze stelling, wil ik hier toch een puntje van erkenning voor onze ‘wereldburgers’ aanhalen. Hun sportbeleving wordt in geen enkele provincie geëvenaard, zeker niet in Brussel. Een Limburgse streekderby verenigt nog steeds nagenoeg de volledige betrokken gemeenschappen rond het veld. En na het fluitsignaal steekt Johnny de truitjes in de wastrommel, bedient Jeanine de tap en bakt Jos de hamburgers.

Wel, het bestaat hier in bescheidenere proporties ook. Tegenwoordig kan je “Welcome at Basic-Fit Brussels” uit mijn mond horen schallen bij het begin van elke wedstrijd van onze Brusselse basketbaltrots (voorheen Excelsior Brussels). Op mijn eerste dag als speaker trok een schattig, volks vrouwtje me letterlijk aan de arm om me even de familiebanden in de werking van de club uit te leggen. Zijzelf zat aan de scheidsrechterstafel, haar man aan de kassa, haar schoonzus werkte zich ook vrijwillig in het zweet en haar zoon had er natuurlijk ooit gebasket.

Ik bespaar u de rest van de stamboom, maar ook bij Brussels zorgt ene Jimmy voor de scheidsrechters, Pinnoy voor belegde sandwiches en voorzitter André dat iedereen op tijd een frisse pint krijgt en getrakteerd wordt op een kamerbrede glimlach om zijn dankbaarheid uit te drukken. Wat me echt raakte is dat al die Jimmy’s en Andrés mij op dag één ook meteen opnamen in hun familie en zo sta ik bij gebrek aan bloedband in de stamboom als adoptiezoon genoteerd. Nu zou ik gerust de overige pagina’s van BDW kunnen volschrijven met leuke, mooie en ontroerende anekdotes van eenieder van mijn kersverse zussen, nonkels en grootouders, maar ik wil mijn collega’s de kaas niet van hun sandwich eten, dus beperk ik mij tot eentje.

Eén van mijn verre neven in mijn basketfamilie heet Paul Van Haver. Op ‘familiefeestjes’ daagt hij niet meer op, want hij is als Stromae ‘iets’ met muziek gaan doen. Stromae heeft een zestal jaar ballen gekorfd bij Excelsior Brussels. Misschien denkt hij weemoedig terug aan die mooie tijd als hij op 1 oktober in Madison Square Garden in New York optreedt, één van de meest mythische basketzalen uit de NBA en thuishaven van de New York Knicks. Zijn ploegmaats spreken ondertussen misschien af in de kantine van hun oude club. Hoeveel eeuwigdurende vriendschappen beginnen niet op sportschoenen met kinderschoenmaat 30?

Mijn schoonvader begon op jonge schoenmaat met atletiek bij Racing Brussel. Hij houdt er een extra paar ouders aan over en twee broers die met hem speerwierpen. Amper gepensioneerd, is hij terug naar de atletiek gegaan om de jeugd te trainen en met zijn tweede ouders vierde hij in december nog Kerst. Dergelijke verhalen kunnen ook jij of jouw kinderen beginnen te schrijven, want deze week is het de Week van de Sportclub, met gratis initiatielessen in tal van sportverenigingen.

Ik vind het nog steeds jammer dat ik me pas als puber heb aangesloten bij een sportclub. Langer dan drie jaar bij voetbalclubs Stade Everois en Woluwe-Zaventem heb ik het niet getrokken, maar intussen heb ik een echte familie gevonden bij de Jeannekes Boys en Girls, waar we vooral tijdens de fameuze ‘derden time’ de familiebanden aanhalen. Je kan ook een bestaande familie in sportverband verenigen. Zo kwam ik een persoonlijke dip te boven tijdens een voetbaltoernooi waar we met drie Vlaams-Brusselse Mediaploegen aan deelnamen (foto). En binnenkort staan we een tweede keer aan de start van de aflossingsmarathon Ekiden in het Koning Boudewijnstadion. Families zoals de Borlées, de ‘Sporza’s’ en de FC Bergafs van deze wereld zijn gewaarschuwd.

David Nassel ziet sport als een onontbeerlijk onderdeel van zijn levensvisie