Estafette: Geen excuses voor de 20 km

Woensdagochtend, kwart na negen. Wanneer ik de mail van collega Peter, die nochtans schuin over me zit, in de mailbox aantref, doe ik alsof er niets aan de hand is. Onderwerp: 20 kilometer door Brussel.
Wat te doen, oh, wat te doen?

Sinds ik in Brussel woon, heb ik altijd al deelgenomen aan Brussels mooiste. Het deed me iets, die eerste keer dat ik de Bolero en daarna de Brabançonne hoorde onder de Triomfboog in het Jubelpark, vlak voor het startschot weerklonk. De Wetstraat, met niets dan lopers gevuld. Lopen op plaatsen die anders voorbehouden zijn aan koning auto. De aanwezigheid van de kroonprins, inmiddels koning, onder ons, eenvoudig voetvolk.

Daarnaast was het keer op keer afzien dat het geen naam heeft. Die verdomde tunnels van de Louizalaan. De vergeefse zoektocht naar een vierkante meter schaduw in de Franklin Rooseveltlaan. De smeerlap van een Tervurenlaan, het ene jaar nog steiler dan het andere.

Om nog maar te zwijgen van de odyssee van vorig jaar, toen ik eind februari op reis in New York een knieval maakte op de besneeuwde Brooklyn Bridge, daardoor heel wat trainingsachterstand opliep, en de teugels uiteindelijk helemaal liet varen. De warme temperaturen maakten het er niet prettiger op.

In de maanden voorafgaand aan de 20 kilometer ging ik altijd wel wat meer trainen. Nooit genoeg, want met het karakter van de Brusselse lopers Monder Rizki of Mounia Aboulahcen ben ik niet gezegend. In mijn beste jaren pikte ik wel enkele voorbereidingswedstrijden mee. In Brugge bijvoorbeeld, waar ik met het schuim op de lippen en zoutkorrels op het voorhoofd, veertieneneenhalve kilometer afhaspelde. Of de vijftien kilometer van Sint-Lambrechts-Woluwe, waar ik een anoniem – maar daarom niet minder episch – gevecht in de achterhoede leverde.

In 2015 heb ik na één maand en acht dagen exact nul komma nul kilometer op de teller. Gênant.

Zondagochtend, kwart na tien. Het is frisjes en er vliegt wat regen, maar vandaag zijn er geen excuses. Mijn loopbroek en pull lijken wat gekrompen, hoewel ze al enkele maanden ongewassen op het droogrek hangen.

Met mijn kap over de oren jog ik richting Josaphatpark: een goede kilometer bergaf. Terwijl het gros van Schaarbeek van een uitgebreid ontbijt geniet, geniet ik van de rust van de straten, de vochtige lucht, enkel verre vogels. Tot hiertoe geen problemen.

In het Josaphatpark ben ik niet de enige loper. Het duurt niet lang of de beter getrainde exemplaren zoeven me voorbij. Zij die hun goede voornemens niet hebben laten varen.

Waar het pad naar omhoog kronkelt, verklein ik mijn pasjes en verhoog ik de frequentie. Maar niet voor lang, want even later stokt mijn adem. Het zou niet slim zijn om vandaag al in het rood te gaan.

Om de gewrichten te sparen, loop ik enkele toertjes op het grasveld van de Sint-Sebastiaansgilde, dat nog besprenkeld is met wat vroege dauw. Ik geef mijn ogen de vrije kost. Een Mechelse herdershond meet zich met een kleiner hondenras, terwijl hun baasjes een praatje slaan. Een Britse expat geeft zijn uk een oplawaai, omdat die zijn eten op de grond laat vallen. Een bejaard koppel maakt een ochtendwandeling, de handen in elkaar verstrengeld. Rondom het park rijden auto’s af en aan, op de chique Lambermontlaan.

Een half uur later jog ik terug richting appartement. Ik maak nog een laatste ommetje langs het Armand Steursplein, waar zelfs op zondagochtend twee stadswachters plichtsgetrouw een oogje in het zeil houden. Aan De Steenhouwers van beeldhouwer Guillaume Charlier neem ik mijn beslissing. Natuurlijk neem ik opnieuw deel aan de twintig kilometer door Brussel! Ik weet wat gedaan de komende maanden.

De lopers van de Vlaams-Brusselse media lopen de 20 km door Brussel met Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Wil je ons vervoegen? Schrijf je dan in via www.vluchtelingenwerk.be

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten