Estafette: Dubbel prijs

In 2012 won ik mijn eerste loopwedstrijd. En meteen ook mijn laatste. De Jogging National des Marolles valt telkens enkele dagen voor de nationale feestdag. Een jaar eerder en een jaar later werd ik tweede. Ik dacht met nostalgie terug aan die wedstrijd toen ik vannacht op de zetel mijn rusteloze zoon in slaap probeerde te soezen. Hij weet het (nog) niet maar hij is het rechtstreeks gevolg van mijn deelname aan een banaal loopje in het centrum van Brussel.

Laten we wel wezen: de Jogging National des Marolles is waarschijnlijk de slechtst georganiseerde loopwedstrijd ter wereld. De Recyclart is de organiserende instantie. U weet wel, die cultureel (on)verantwoorde spelonk onder het treinstation Kapellekerk, waar ze alles afweten van Ethio-jazz, maar geen flikker van sportwedstrijden op poten zetten. Geen deftige inschrijving, geen tijdopmeting, geen afgezet autovrij parcours. Pijlen in krijt op de stoep tonen de lopers de weg. En het gebeurde al dat halverwege de wedstrijd een malloot zijn bestelwagen op het parcours parkeerde. Vorig jaar werd een goede vriendin tot haar eigen verrassing derde in plaats van dertigste, wat logischer zou zijn. Foutje in de rondetelling. Om maar te zeggen: zet de mannen van de Recyclart vooral niet aan het roer van de Memorial Van Damme. ‘t Zou kunnen dat een polsstokspringer dan de 1500 meter wint.

Maar toch, zolang ik van het bestaan van de Jogging National des Marolles afweet, sta ik aan de startlijn. Twee jaar geleden dus met succes. Ik vind mezelf terug in het amateurisme en de chaos van de wedstrijd. De Jogging was een fundamenteel onderdeel van de Recyclart Holidays. Loop even in gedachten een rondje mee. We staan aan de start ter hoogte van de bureaus van Recyclart, aangeduid door een flinterdunne krijtlijn en twee nadarhekken. De beats van enkele obscure dj’s doen de hartslag van de lopers stijgen. Dertig. Meer lopers staan er hier echt niet aan de start. Een startschot weerklinkt, of iets dat daarvoor moet doorgaan. Dan gaat het naar boven richting skatepark. Daar rechtsaf. We laten theaterhuis Les Brigitinnes links liggen en volgen het voetpad tussen geparkeerde wagens aan de linkerkant en een met graffiti bewerkte muur aan de rechterkant. Hier gaat het naar beneden, richting tunnel onder de spoorweg. Aan de tunnel rechtsaf en meteen daarna nog eens rechtsaf, richting start. Voila, een rondje rond station Kapellekerk. Dat drie keer, of vier als de organisatie tijdens de wedstrijd de regels wil wijzigen. Dit is de slechtst georganiseerde loopwedstrijd van Brussel en wijde omstreken. Maar o zo sympathiek.

In 2012 liep ik na twee en een halve ronde zij aan zij met een Spanjaard. Richting tunnel versnelde hij. Ik bleef aan zijn hielen plakken. Na de tunnel restten ons nog vijftig meter. Ik had nog wat poeier in de benen. Er zou die dag geen Spanjaard winnen. Ik won. En niemand anders. En bij een winnaar hoort een podium en een trofee, die zichtbaar voor een appel en een ei op de Vossenmarkt was gekocht. Hij staat nog steeds op mijn kast.

“Donc, c’est toi, le vainqueur? Félicitations,” sprak een bevallige en zichtbaar fitte deelneemster me aan, met een accent waarvan ik later die avond zou vernemen dat het Italiaans was. Inderdaad, gaf ik toe in mijn beste Frans. Wist ik toen veel dat ik mijn trofee showde aan de moeder van mijn ongeboren zoon. Ondertussen is zoonlief bijna negen maanden oud en speelt hij enkele keren per nacht de kleine dictator. En ook hij heeft poeier in de benen. Ze gaan over twintig jaar iets meemaken rond de Kapellekerk.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter