Estafette: Boontje voor hockey

Soms een coup de foudre, soms een boontje dat geplant wordt en waar langzaam een bloem uit groeit. Het zijn de twee manieren waarop ik het liefdespad bewandel, vrienden maak en affectie kweek voor bepaalde sporten. Mijn grote coup de foudre en liefde is voetbal, maar die sterke liefde vertaalt zich ook soms naar sterke haat. Ik durf er al eens een goede stamp tegen te geven, als pakweg Blatter nog eens blaat.

Bij andere sporten groeide de liefde langzaam uit een boontje, een eerste prikkel. Op mijn twaalfde geraakte ik bij méméetje aan’t zeetje helemaal in de ban – en mijn zetel niet uit – van de Ronde van Vlaanderen. Leeuw Museeuw had ik eerder al eens in het Journaal zien klauwen, maar van winnaar Bortolami raadde ik enkel zijn nationaliteit, omdat zijn naam rijmde op salami. En toch barstte de liefde in alle hevigheid los, vanaf toen volgde ik steevast ellenlange ritten richting een spurtoverwinning in de banaalste rondes, zoals – met alle respect – die van Romandië. Mijn helden heetten Museeuw, Ullrich, Simoni, Bettini – want rijmend op Peroni en Zucchini – en later Tom Boonen.

De hevige liefde bekoelde langzaam, toen examens en reizen mij uit die luie zetel weghielden tijdens de Giro en de Tour en zo stak Tom Boon stilletjes Boonen naar de kroon. Het boontje was de eerste wedstrijd die ik voor tvbrussel bijwoonde. Ik bewonderde meteen de snelheid en techniciteit van de sport. En onlangs kwam onze relatie in een volgend stadium: tijd maken om de finale van de World League integraal en live mee te maken vanuit mijn luie zetel.

Het gevoel bij het supporteren voor de Lions is (nog) niet hetzelfde als voor de Devils. Omdat mijn vrienden niet aan mijn zijde hun vreugde of frustratie uitroepen en ik niet elke wedstrijd volg. Maar één ding is zeker. Vanasch, Truyens en Boon zijn even grote atleten en helden als Courtois, De Bruyne en Hazard. En zij spelen wél finales.

En daar is het plots, een kippenvelmoment. Schoolgenoot Jérôme Truyens blokt vijf minuten voor tijd een strafcorner en zet meteen de tegenaanval op. Ik zet me rechtop en zal niet meer neervlijen van het puntje van mijn zetel. Op dat eigenste moment weet ik zeker: mijn eerste column wijd ik aan hockey.

Enkele uithalen naar voetbal? Ik betrap er me enkele keren op – en niet voor de eerst keer – tijdens het bekijken van de spannende hockeyfinale. Er valt een Australische goal, maar er zit een voetje tussen en dat is in hockey te vergelijken met de ‘hand van God’. De ‘zondaar’ geeft onmiddellijk zijn fout toe en maakt dus geen aanspraak op de enige goal in de finale.

We zien het de Henry’s en Maradona’s van deze wereld niet gauw doen. Die hebben eerder een handje van winnen ten koste van het eergevoel.

Hockey is ook een sport die steeds evolueert en zo de logge Fifa-machine voorbijraast. Een wedstrijd op topniveau bestaat sinds kort uit vier kwarts, om de wedstrijden nog meer power te geven. En bij dubieuze beslissingen van de scheidsrechters kan een speler een tussenkomst van de Video Umpire vragen, goed wetende dat als ze niet legitiem is, de ploeg tijdens die wedstrijd niet meer kan rekenen op een tussenkomst van de extra scheidsrechter. Het brengt de finale lekker veel spanning bij daar in Brasschaat.

Een extra troef voor het hockey is dat de grote helden heel toegankelijk zijn. Jérôme Truyens, John-John Dohmen en Tanguy Cosyns interview ik bijna wekelijks in onze eigen vaderlandse competitie én ik moet daarvoor geen perschef voorbij en vaak enkel TéléBruxelles of La DH naast mij dulden.

In de aanloop naar de Spelen in Peking, regelde ik in volle voorbereiding via Truyens – ik kon het inderdaad niet laten om al eerder te vermelden dat hij bij mij op school zat – een interview met hemzelf, Xavier Reckinger, Philippe Goldberg en Thomas Briels. Ik slaagde er zelfs in om hen in een musketierspak te hijsen, hun sticks te laten kruisen met als boventitel ‘Eén voor allen, allen voor éen’. Wel, er zit wel iets van waarheid in. Ik geloof het nog altijd. Hockeyspelers zijn eervolle strijders boven acteurs. En dat is exact mijn manier van fitnessen, voetballen, fietsen... Eén voor allen, allen voor eer!

Tvbrussel-sportman David Nassel ziet sport als een onontbeerlijk deel van zijn levensvisie