Dreams for Brussels (3): Rachida Messaouri over de stad van haar dromen

In 2011 speechten acht Brusselse jongeren op de slotdag van het festival Spoken World in het Kaaitheater. Die succesformule werd herhaald, al plakte het Kaaitheater dit jaar geen leeftijd op mondige Brusselsaars. In de laatste van drie speeches vertelt Rachida Messaoudi over de stad van haar dromen.

De stad van mijn dromen is een grote mengelmoes. Een mengelmoes van culturen uit de meest diverse landen: Pakistan, Congo, Roemenië, Marokko, Spanje, Brazilië, Italië, Senegal, Sri Lanka, Polen, en vele andere. Een mengelmoes van godsdiensten ook: hindoeïsme, christendom, islam, jodendom en boeddhisme. En uiteraard is ze een mix van personen die de meest uiteenlopende activiteiten beoefenen: geneesheren, schilders, decorateurs, kunstenaars, leraars, brandweermannen, politiemannen, wetenschappers, gepensioneerden, schrijvers, straatvegers, vertalers, bejaardenhelpers en zo meer. Wie we ook zijn, groot of klein, sportieveling, dromer, gehandicapte, romanticus, homoseksueel, intellectueel, ongelovige… we zijn blij om met al die verschillen samen te leven.

Verdraagzaamheid is het, die ons bindt: onze meningen lopen uiteen, maar dat doet niets af aan onze vriendschap. In de stad van mijn dromen helpen mensen elkaar en hebben ze de armoede weggewerkt. Ze zijn vrijgevig en in staat te voelen wat de ander voelt. Ze delen, ze bieden steun en praten met elkaar. Buren nodigen elkaar uit voor warme momenten vol gezelligheid. Voor eenzaamheid is er geen plaats, behalve voor de eenzaamheid die men zelf kiest. Gesloten deuren zijn er ook al niet. Alleen de verkopers van ingewikkelde alarmsystemen zijn droef gestemd, want ze verkopen absoluut niets!

Je hoort: “Dag mevrouw Farida. Dag mijnheer Michel. Een koffietje?”
“Vreemd, ik heb vandaag mijn buurvrouw, mevrouw Yvonne, nog niet gezien. Straks loop ik even bij haar langs, gewoon om te horen of ze iets nodig heeft. En tegelijk kan ik me nog eens warmen aan de glimlach van die oude dame.”

Wanneer mensen elkaar tegenkomen, kijken ze niet weg, maar groeten ze elkaar. Samen vormen we een verdraaid kleurrijke mozaïek. Aan aanleidingen om feest te vieren, ontbreekt het ons niet: Kerstmis, Offerfeest, Bar mitswa bij de buren, het ‘Fête de la musique’, de Gay pride, de Zinneke Parade, een wijkfeest, kermis op het gemeenteplein, alle mogelijke nationale feestdagen…
In de stad van mijn dromen vind je alles op mensenmaat: uitbaters van kleine buurtwinkels en vakmannen zijn onze buren en vrienden. Ze verkopen alleen artikelen waarvan ze de kwaliteit en de herkomst kennen.

In de stad van mijn dromen slagen geliefden erin hun kroost in alle sereniteit op te voeden, ook al moeten ze voor hun werk tijd uittrekken. Ze hoeven zich niet ongerust te maken over de opvang van hun kindje na afloop van het zwangerschaps- of vaderschapsverlof. Ze hebben keuze te over, dankzij het ruime aanbod aan crèches. Het gezinsbeleid is van die aard dat ouders gemakkelijk een aangename crèche vinden, ofwel dicht bij huis maar soms ook op het werk, aangezien veel werkgevers begaan zijn met het welzijn van hun werknemers. Wanneer de kinderen zich tot tieners hebben ontpopt, zitten ze vol levenslust.

Het onderwijssysteem staat open voor iedereen en is werkelijk helemaal gratis: op school betaal je noch boeken, noch maaltijden, noch uitstappen of reizen. De jongeren geloven in de toekomst en zitten boordevol ideeën. Hun dromen zijn geen realitysoap. Ze nemen het woord en er wordt naar hen geluisterd. Jongeren hebben respect voor de oudere generaties en halen daaruit de kracht om fier de fakkel over te nemen en verder te timmeren aan de weg.

In de stad van mijn dromen zijn de werkloosheidsbureaus omgevormd tot musea. Werk is een recht dat in alle sereniteit wordt uitgeoefend. Werkuren zijn flexibel, zodat iedereen het beste van zichzelf kan geven, zowel thuis als op het werk. De verloning is dezelfde voor mannen als voor vrouwen, en ze houden gelijke tred met de consumptieprijzen voor voedsel, kledij, verzorging en zelfs de huurprijzen. ’s Avonds zien de gezinsleden elkaar terug in hun warme thuis.

Onze wijken zijn geen burchten met hoog opgetrokken, koude betonnen muren. In onze huizen schijnt het licht volop binnen. Ze zijn omgeven door groene parken, bossen en velden, om onze kinderen eraan te herinneren dat voedsel niet in de rekken van de grootwarenhuizen groeit, maar in de gulle aarde die ons veel geeft als we haar respecteren.

In mijn ideale stad is respect de basis voor zelfvertrouwen en vertrouwen in de anderen. We beseffen allemaal dat gebrek aan respect een ontzettend negatieve impact heeft op onszelf en op de anderen.
Een persoon die zich enkel in beledigende woorden uitdrukt of die in de trein weigert zijn plaats af te staan aan een zwangere vrouw of een bejaarde, geeft een heel slecht beeld van zichzelf. Respect hebben we niet alleen voor onze medeburgers maar ook voor de omgeving waarin we leven. Vanuit onze verantwoordelijkheidszin beseffen we dat respect voor het milieu het mooiste cadeau is dat we onze kinderen en de volgende generaties kunnen geven.

Onze voetgangersstraten zijn netjes: hier ligt geen vuilnis of hondenpoep op de grond. De bewoners zijn trots te mogen wonen in een wijk zonder sluikstorten of ondraaglijke geuren. Niemand denkt er ook maar aan om heimelijk een matras, een ijskast of een zetel op straat te dumpen. Het huishoudelijk afval is beperkt omdat we verantwoordelijke consumenten zijn. Alles wordt gesorteerd, gerecycleerd of gecomposteerd. Op de voetpaden kuieren wandelaars en spelen kinderen. Op straat zie je fietsen en een paar elektrische auto’s, die zijn voorbehouden voor mensen met een beperkte mobiliteit en voor de hulpdiensten. Alle energie is groen, hernieuwbaar en gratis. Vervuiling bestaat niet.

En voor ons, dames, is het leven in de stad een waar genot, want je kan er eindeloos shoppen! Mijn lievelingsstraat is nog altijd de Nieuwstraat. Maar in de winkels is iets kleins veranderd: DE PRIJZEN! Het hele jaar door houden ze uitverkoop.

Kortom, in de stad van mijn dromen heeft men begrepen dat alles een kwestie van gezond verstand is. De belangrijkste wet is die van het welzijn van de gemeenschap en van elke individuele medeburger.

Men heeft begrepen dat stress, depressie, geweld, egoïsme, wanhoop, onverdraagzaamheid, vervuiling en meer van dat moois, het cement vormen van een stad waar het leven een nachtmerrie is.

Rachida Messaouri

Deze speech werd in licht gewijzigde vorm voorgedragen op ‘We have a dream’. Meer info op www.kaaitheater.be