Dichter en architect Albert Bontridder overleden

Zondag, op zijn laatste ‘volle middag’, is architect en dichter Albert Bontridder op 94-jarige leeftijd overleden, na lange palliatieve thuiszorg in het rusthuis Le Ménil in ‘s-Gravenbrakel.

Afkomstig van Pajotse ouders uit Herfelingen (Herne) werd hij in 1921 geboren in de Anderlechtse wijk Het Rad. Daar maakte hij vrienden voor het leven als schrijver Jan Walravens en beeldhouwer Florent Welles. Later liep hij school bij de Broeders Maristen (Schaarbeek) en Sint-Lucas (Molenbeek en Sint-Gillis). Als vijftienjarige al werd zijn dichtkunst gesmaakt. Tussen zijn bundel Hoog water (1951) en Wonen in de vloed (2012) gaf hij honderden gedichten en vele bundels uit.

Hij werd redactielid van Tijd en Mens, behoorde de groep Kentering toe, en werd voorzitter van PEN Vlaanderen en de Europese Vereniging ter Bevordering van de Poëzie. Het Poëziecentrum beloofde hem een vervolgbundeling op Gedichten 1942-1972.

Als architect werkte hij na de Tweede Wereldoorlog voor modernisten als Paul-Amaury Michel en vooral Jacques Dupuis, met wie hij paviljoenen uitwerkte op Expo ’58. “Architectuur is niet vrijblijvend, maar moet zich engageren tegenover het individu en het collectief. Architectuur moet de spiegel zijn van het goed gevoel van de mensen,” stelde hij vurig. Vrienden vroegen hem ook voor hen te bouwen. Zo was er het huisje van Louis-Paul Boon en wou Hugo Claus zijn hoeve door Bontridder laten moderniseren – maar enkel de schrijverskamer interesseerde Claus. Al die ontwerpdocumenten en briefwisseling werden bewaard.

Zijn ‘modelhuis’ in Rode, dat Bontridder voor zichzelf en zijn Tsjechische vrouw Olga bouwde, moest hij enige tijd na haar dood ruilen voor Le Ménil. Hij vervloekte er zijn kamer vol scheve hoeken, waar hij zich niet thuis voelde. Bontridder was ook logebroeder bij het irreguliere Grootoosten van België. Daniel Van Ryssel had hem geïntroduceerd: “We moeten je het niet vragen, jij bent het van nature, een broeder zonder schootsvel.” Bontridder bleef ook daarin bescheiden: “Het is verwaand om achterom te kijken en te zeggen: dit of dat heb ik gepresteerd. Zoiets is overdreven en heeft geen impact op het zijn.”