Delrue: boetseren in plaats van beeldhouwen

"Ik spreek niet beter Frans dan mijn vroegere dorpsgenoten," zegt Klaas Delrue, die opgroeide in het West-Vlaamse Rekkem, vlak naast de Franse grens. "Maar als je zingt, is het een kwestie van: klinkt het natuurlijk, of niet?" En het klikt tussen de melodische taal en de melancholische voordracht van de zanger, zo getuigt Risquons tout, een eerste worp zelfgeschreven chansons.

Niet alleen zijn (tweetalige) nonkels zeggen al jaren dat hij het eens moet proberen. Ook elders waren er lovende kritieken wanneer hij bij gelegenheid eens iets in het Frans zong, zoals vorig jaar nog in de Tour de France-talkshow Vive le vélo. "Met Engels heb ik nooit veel voeling gehad, terwijl dat nochtans de eerste taal is van mijn vrouw," zegt Klaas Delrue. "Maar als ik in het Frans zing, vraagt men mij of ik Franstalig ben."

Het heeft met zijn jeugdhelden te maken: waar zijn leeftijdsgenoten zich tijdens hun tienerjaren op een Angelsaksisch pop- en rockrepertoire stortten en een Engels accent ontwikkelden, luisterde Klaas Delrue, aangestoken door zijn familie, naar Frans chanson. "Mijn vader is een echte chansonfreak én -kenner. Hij werd vroeger geregeld gebeld door Radio 1 als er weer eens een obscure chansonnier dood was. En mijn grootmoeder, die als dochter van uitgeweken West-Vlamingen in Moeskroen was gaan wonen, had een douanecafé waar veel Fransen over de vloer kwamen. Later is ze blijven kijken naar de Franse tv-zenders."

Terwijl klasgenoten The Beatles en Dylan ontdekten, dweepte Delrue met Renaud, en later ook met Gainsbourg, Ferré, Aznavour en Brassens. "En omdat ik op mijn veertiende al wist dat ik zanger wilde worden, zong ik wel eens mee: met Gorki, maar ook met al die Franse zangers."

Die draad pikte Delrue na een twee jaar durende Yevgueni-tournee weer op, en zo debuteert hij tien jaar na de release van zijn eerste Nederlandstalige single 'Als ze lacht' nu met een album vol Frans chanson. "De timing is krap, want in het najaar is er alweer een nieuwe Yevgueni, maar Delrue en Yevgueni moeten naast elkaar kunnen bestaan, zoals Flip Kowlier naast t Hof Van Commerce. "

Eerst was het de bedoeling een album uit te brengen met een derde covers, een derde Yevgueni-vertalingen en een derde nieuwe nummers, maar los van 'Propere ruiten', dat nu 'Fenêtres' heet, zijn het allemaal nieuwe nummers geworden. "In het Nederlands borrelen melodie en tekst vaak samen op, maar in het Frans werkt het zo niet," legt Delrue uit. "Dan is het beter een tekst een aantal keren te debiteren in je hoofd. Omdat het zo'n melodische taal is, komen de melodieën dan vanzelf. Dat is de definitie van chanson: je melodie aanpassen aan de tekst. In het Nederlands moet je veel harder werken om een tekst tot leven te wekken. Door mijn beperkte Franse woordenschat was het wel een heel gepuzzel. In het Nederlands komt de tekst sneller, maar daarna is het steevast kappen en schaven geblazen, beeldhouwen dus. Nu was het veeleer boetseren. Gelukkig heeft mijn broer, die romanist is, me geweldig geholpen."

De plaat werd deels opgenomen in de legendarische Abbey Road-studio's, met huisproducer Wouter Van Belle en arrangeur Andrew Powell, die het Philharmonia Orchestra inviteerde. "Powell kent alle grote Londense orkesten en regelde de contacten met Abbey Road. Om het betaalbaar te houden zijn we één dag naar ginder getrokken. De orkestleden kregen hun partituren ter plaatse en hadden een viertal takes per nummer nodig. Het is een stiel voor die mannen. Meestal weten ze niet op voorhand wie hen geboekt heeft, maar ze zijn zo goed."

Net als de productie van zijn plaat is Delrue stiekem vrij ambitieus. "Met Frankrijk ligt er een nieuwe afzetmarkt open. Dat prikkelt. Ik zit er niet mee in om keihard op mijn bek te gaan, maar en stoemelings zou je met deze plaat ook een heel groot publiek kunnen bereiken. Ofwel wordt het knokken, zoals het met Yevgueni ook knokken was."

Delrue

data: 22/2, 20.00

tickets: €12/15

waar: Ancienne Belgique