'Deceptive Bodies' op WoWmen!-festival

Kaaitheater organiseert tussen de Internationale Vrouwendag en de Equal Pay Day de tweede editie van WoWmen!, een festival rond gender, maatschappij en kunst, met een tentoonstelling, films, debatten, onderzoek en performances rond die thema’s. Een van die performances is Deceptive Bodies.

In Deceptive Bodies onderzoekt choreografe Charlotte Vanden Eynde in welke mate een lichaam oprecht of bedrieglijk is in de manier waarop het zich gedraagt of ‘communiceert’ naar een andere mensen. Dat doet ze samen samen met theatermaakster Dolores Bouckaert.

Charlotte Vanden Eynde: "Dolores komt uit het theater, ik uit de dans. Ik heb haar gevraagd om samen te werken vanuit een fascinatie voor haar theatraliteit en de manier waarop ze op de scène staat. Die theatraliteit was iets waar ik daarvoor zelf nooit naar zocht. Ik was er meer mee bezig het lichaam op de scène te ontdoen van theatraliteit, om het daar heel naakt te plaatsen - als ‘zichzelf’ - en te communiceren met het lichaam in plaats van met het gezicht en allerlei vermommingen.

Maar nu wilde ik toch de confrontatie aangaan met iemand die anders werkt. Ook omdat ik vond dat er een overeenkomst was tussen Dolores en mezelf die ik moeilijk kan uitleggen, maar die te maken heeft met feit dat zij ondanks die theatraliteit een heel wezenlijk deel van zichzelf laat zien."

Jullie haalden inspiratie bij het verschijnsel van vrouwelijke hysterie, dat vroeger als een mentale ziekte werd gezien.
Vanden Eynde: "Pratend en lezend kwamen we op dat onderwerp, omdat theatraliteit er ook een rol in speelt. De zogenaamd hysterische buien werden in de negentiende eeuw door artsen getoond voor een publiek, gefotografeerd, en bijna op een kunstzinnige manier weergegeven in boeken. Men heeft lang gezocht naar een puur fysieke oorzaak - zoals bij epilepsie - maar uiteindelijk erkende men de psychologische achtergrond van de fysieke verschijnselen, waardoor de slachtoffers ook manipuleerbaar werden.

Doordat naar hen gekeken werd, gingen vrouwen elkaar zelfs stimuleren en nabootsen. Ze vroegen eigenlijk om aandacht, maar dat ging zo ver dat er soms ook echt verlamming optrad. De vraag die dat verschijnsel van de hysterie oproept - of wat het lichaam doet nu echt is of niet, of het nu echt iets zegt over de mens in kwestie of kunstmatig en geacteerd is - kwam overeen met wat Dolores en ik wilden onderzoeken."

Hoe kwamen jullie uiteindelijk tot een voorstelling?
Vanden Eynde: "We zijn begonnen van nul. We vroegen elkaar op een stoel te gaan zitten en iets te doen, om ons dan af te vragen wat dat was, wat het zei over onszelf, of en wat we ermee wilden communiceren. We keken naar elkaar en naar onszelf. We probeerden ons zelfbewustzijn volledig uit te schakelen of juist helemaal niet - wat natuurlijk quasi onmogelijk is.

Zo heb ik me snel gerealiseerd dat dat theatrale bij al wat ik deed veel sneller optrad dan ik vroeger dacht. Ik vond heel snel dat ik teveel handelde vanuit het bewustzijn van een performer. Je weet dat er iemand naar je kijkt, daarom herhaal je een interessante beweging nog een keer en zo ben je meteen een choreografie aan het maken. Ons onderzoek is dus uitgemond in een onderzoek naar wat ‘echt’ is aan theater en dans. Is het mogelijk echt te communiceren? Is het mogelijk om iets telkens opnieuw te doorvoelen?"

Hoe ziet het resultaat er op de scène uit?
Vanden Eynde: "Het wordt een heel lichamelijke voorstelling. Er zit een heel klein beetje tekst in, maar ook dat wordt ingezet om iets met het lichaam te kunnen doen. Het was onze bedoeling om iets te maken dat echt van ons beiden is, waarin onze twee werelden samenkomen, en ik vind dat dat echt gelukt is. Op een vrij pure, minimale manier. Dolores en ik hebben wel twee verschillende ‘lijnen’ in de voorstelling. Je ziet nog wie wie is, maar we hebben ook veel van elkaar geleerd en komen ook dikwijls onverwacht op elkaars terrein."

WowMen!

10 > 15/3 Kaaitheater

Deceptive Bodies

12 & 13/3, 20.30, 14/3, 21.00, Kaaistudio’s