De avontuurlijke draf van Blonde Redhead

Vier jaar na het poppy Penny Sparkle is Blonde Redhead terug met Barragán, een opvallend uitgebeend, intimistisch en avontuurlijk album voor het New Yorkse indietrio. "We wilden niet langer blijven vijlen tot het moment weg was. Het plukken moest voldoende zijn." tom peeters

Kazu Makino, de frêle Japanse zangeres en gitariste van Blonde Redhead, heeft iets met paarden. Dat zorgt voor hoogte-, maar ook voor dieptepunten. Zo maakte ze als amazone in 2002 een bijna fatale val; het paard vertrappelde haar kaak en gezicht. Tijdens het lange en pijnlijke herstel moest ze zelfs enkele maanden haar mond houden omdat die helemaal dichtgenaaid was. Maar het ongeval leverde met Misery is a butterfly wel een indringende plaat op. Om maar te zeggen dat de paarden, wier draf Makino ritmisch en groovy noemt, haar zijn blijven inspireren. Ook op Barragán, het nieuwe album van haar ondertussen ruim 20-jarige verbond met de Italiaanse tweelingbroers Amedeo en Simone Pace, is er een hoofdrol weggelegd voor het edele dier. In 'Defeatist anthem (Harry and I)' heeft Makino het over haar paard, Harry, en de band. "We hebben enkele harde noten moeten kraken. Het nummer gaat over volharding, denk ik." En er staat een embryo van een paard op de hoes. "Het ziet er zo wonderlijk pril en menselijk uit," zegt ze. "Het allerbeste is dat je op de vinylversie dat embryo ziet spinnen terwijl je naar de muziek luistert. (Lacht) Mijn persoonlijke hoogtepunt!"

De titel van de plaat is, neem ik aan, een verwijzing naar de modernistische Mexicaanse architect Luis Barragán?
Kazu Makino: Klopt. En daar komen de paarden weer piepen, want ik loop al jaren rond met een foto van de beroemde paardenstallen die hij ontworpen heeft (Cuadra San Cristóbal, tp). In Mexico wilde een vriendin me meenemen naar zijn huis. Ik wist toen amper wie Barragán was, en zei alleen ja omdat ik de naam zo prachtig en mysterieus vond klinken.

De gelijknamige instrumentale openingstrack zit vol omgevingsgeluiden.
Makino: Die moeten je helpen onderdompelen in een wereld die je niet kent, maar die wel intrigeert. Er zit geen echte logica in. Je hoort vogels fluiten, deuren dichtslaan… We zijn gewoon dol op veld-opnames. Producer Drew Brown (Beck, Radiohead), die ook al meewerkte aan de vorige plaat, heeft ook veel meer zijn stempel kunnen drukken. Het was een lang opnameproces, want we hadden er bewust voor gekozen te wachten tot er echt iets gebeurde. Eens het zover was, namen we alles wel snel op, maar in eerste instantie moesten we dus vooral veel geduld hebben. Dat was het lastigste. Vroeger vijlden we aan een song tot hij af was, nu vertrouwden we erop dat het moment plukken voldoende was.

Wie is Lady M, uit de track met dezelfde naam?
Makino: Dat is de vriendin die me meenam naar het huis van Barragán, mijn beste vriendin. Ze neemt me vaak mee op avontuur en stelt altijd de juiste vragen. Maar we spraken elkaar drie jaar niet omdat we ruzie hadden. Nu dat uitgeklaard is, vond ik dat ze een nummer verdiende.

Hoe breng je die sfeerrijke nieuwe composities, met intieme zangpartijen, gemoedelijke ruis en analoge synths, live?
Makino: We werken eraan. De plaat is inderdaad nogal zacht, dus we moeten ze op het podium wat meer fysieke impact geven en agressiever laten klinken.

Is je muziek in de eerste plaats een afspiegeling van je karakter, of is het veeleer een ontsnappingsroute?
Makino: Ik veronderstel dat het iets van beide heeft. Misschien heb ik een karakter dat het af en toe nodig heeft om te ontsnappen.

Blonde Redhead

data: 21/9, 19.30

tickets: UITVERKOCHT

waar: Botanique, Sint-Joost-ten-Node