'Cowboys huilen niet' in Bronks: lach of ik schiet!

Een echte cowboy houdt van aardappelpuree, maar moet hij ook stoer zijn? Er zijn mensen die zeggen van niet. In Cowboys huilen niet maken we kennis met twee cowboys die hun mama en hun broer kwijt zijn. Bill en Billy geven hun paarden Debby en Harry de sporen en beginnen aan hun zoektocht. Maar al snel blijkt dat de twee broers niet even onvervaard zijn.

Schrijfster en illustratrice Gerda Dendooven en Laika-regisseur Jo Roets plaatsen daarmee vraagtekens bij de klassieke cowboyverhalen.

Jullie werkten ook al samen voor Soepkinders en Het takkenkind. Wat is er zo bijzonder aan Gerda Dendoovens manier van werken?
Jo Roets: Ze heeft een heel zotte verbeelding die ze kan gebruiken voor haar tekeningen, maar evengoed voor een beeldende theatertekst. Ze maakt grappige sprongen en neemt figuren mee van de ene plek naar de andere om hen onverwachte dingen te laten doen. Met deze tekst probeert Gerda alle clichés die cowboys omringen te doorprikken. Bijvoorbeeld dat ze stoer zijn. Daarom is het ook geen jongensvoorstelling. Ook meisjes zullen zich kunnen voorstellen wat een van de twee cowboys zo graag wil. Billy wil helemaal niet stoer rondzwerven, is het beu om op een paard te zitten en zou zich graag in een knus bed nestelen. Waarop zijn broer Bill zegt dat hij dan geen echte cowboy is en dat hun wegen daarom scheiden.

Welke rol speelt de afwezigheid van de moeder en de derde broer?
Roets: Het verdwijnen van de moeder heeft van de twee zonen snel grote mensen gemaakt. De afwezigheid van de derde broer maakt dat de familie niet compleet is. De twee zullen pas echt gelukkig zijn en verder kunnen met hun leven als de familie weer hersteld is.

De cowboybroers op de scène zijn in het echte leven ook broers: Gert en Jo Jochems.
Roets: En dat heeft ook duidelijk een meerwaarde. Tussen hen is er een intimiteit en vertrouwelijkheid die leuk is om te zien. Ze zijn het gewend om met elkaar te spelen, om elkaar aan te raken en elkaar zonder gêne te knuffelen. Ik weet niet of je dat kunt realiseren met twee acteurs die elkaar nog maar pas kennen.

Voor een regisseur moet het westerngegeven ook een speeltuin zijn.
Roets: Je kunt het decor een beetje beschouwen als een grote speelgoeddoos waar voortdurend nieuwe werelden uit opgetrokken worden. Je zou ook kunnen denken dat de twee gewoon in een zandbak aan het spelen zijn. Dat is heel herkenbaar voor jonge kinderen. We zetten ook videobeelden in om bepaalde plekken te suggereren. En dan is er ook de belangrijke bijdrage van de derde speler – muzikant-acteur Joop van Brakel van BonteHond, die voor de countrysfeer zorgt en er melancholie en humor in legt.

Waarom trekken cowboyverhalen aan?
Roets: Er zit een oerkracht in verhalen over zwerven en overleven in moeilijke omstandigheden. We hebben daar research over gedaan. Cowboyfamilies moesten heel wat doorzettingsvermogen hebben om te overleven in de natuur. De moeder is zelfs het slachtoffer geworden van de natuur. We hebben het dus ook over natuur en stedelijkheid. Billy wil naar de stad, maar valt in al zijn naïviteit in handen van een winstbeluste beddenverkoper. Hij voelt snel dat de stad ver weg staat van het leven in de prairie.

Wordt er trouwens geschoten?
Roets: Alleen om te lachen. Het spelplezier van de twee broers staat centraal.

Laika & Bontehond: cowboys huilen niet

data: 1/2, 15.00

tickets: €7/10

leeftijd: 7+

waar: Bronks, Brussel-Stad