Chocolademaker Van Dender: als de groei kriebelt

Met bijna tachtig procent van zijn chocoladeproducten die naar Japan reizen, heeft Herman Van Dender wereldfaam getekend. Zijn pralines wil hij vooralsnog om de smaak en ingrediënten niet in Japan laten maken. Meer nog: hij breidt hier uit, maar delokaliseert wel om een productielijn uit te bouwen, startend met het branden van bonen. Het vertrek naar de Rand heeft zo zijn redenen.

B ij de delokalisatie voor bedrijfsuitbreiding van een kmo’er, stellen we ons altijd vragen. Sinds 1995 werken Herman en zus Anne Van Dender als vier handen op één buik aan de kwaliteitsuitstraling van patisserie-chocolatier Van Dender, aan de Leuvensesteenweg 416. De laatste der Mohikanen die al van in de jaren 1960 door de ouders werden gerund, maar nu over and out zijn.

Hofleverancier Van Dender (die in 1988 de zaak overnam) deed al in 1995 enkele malen mee aan de Wereldkampioenschappen Patisserie. Hij was ook jaren jurylid en voorzitter (tot 2013) van die wedstrijd. Onder licentie wordt zijn fijngebak al een tijd in Japan geproduceerd, maar de knowhow in chocoladebewerking houdt hij voorlopig in Brussel. “Trouwens, de grondstoffen, de boter en vooral de room van hier, zorgen voor een duidelijk smaakverschil, vandaar dat ik dit niet in Japan doe. Wittamer doet dat wel. Maar ik wil niet meer werken met de industriële chocolade van Callebaut (Wieze), die iedereen gebruikt. Slechts drie Brusselse chocoladebewerkers torrifiëren zelf hun bonen, en op nog één iemand in Wallonië na is dat alles in dit land. (Frederic Blondeel in Brussel, Marcolini in Haren en Herman Van Dender in Schaarbeek, red.)."

"We zijn te groot geworden om in Schaarbeek te blijven. Inmiddels gaan de chique bakkerijen dicht: Au Vatel (Jourdanplein), Mahieu (Stokkel), beide met meer dan veertig man personeel. Bij mijn vrouw, Patisserie De Baere (Sint-Lambrechts-Woluwe), werken ook dertig mensen. We houden dit gescheiden om precies niet té groot te gaan, want de stad biedt daar geen ruimte voor en je kan in Brussel niet meer circuleren en parkeren (beide zijn verhuisd van de Rogierlaan naar Sint-Ulriks-Kapelle, red.). In Osaka zie ik geen files.”

Zus Anne Van Dender, die zorgt voor de vitrineverkoop, treedt haar broer bij: “Als we enkel op de winkel zouden draaien, konden we sluiten – enkel passanten proberen hier nog te stoppen. Dat komt door veel. Belemmerende mobiliteit voor de toeleveranciers en het personeel, ‘goedkoop’ Pools ingevoerd brood dat de grootketens warm verkopen, gebrek aan lokale middenstandsondersteuning en zelfs een onveiligheidsgevoel.”

Het deed de zaakvoerders uitkijken naar de Rand, het bedrijvenpark Dansaert (Groot-Bijgaarden) in opbouw, waarnaar ze tegen juni met een deel personeel verhuizen. Van Dender heeft er een investering van drie miljoen euro (waarvan één voor de bouw) voor veil, want de groei lonkt. En de voornaamste reden is: “Japan vraagt al jaren topchocoladeproducten van ons. In Groot-Bijgaarden gaan we een chocoladelijn opstarten, met eigen bereiding van het basisproduct, beginnend bij het reinigen, broyeren en branden van de bonen op 120 graden Celsius.” Zes maanden terug heeft hij dit kleinschalig in Schaarbeek opgestart, de recepturen worden uitgebalanceerd - de eigenbereide chocolade voor de kerststronken smaakt uniek. “Wat wil je, ik betaal voor bonen tot 8 euro per kilo, terwijl de bonen van Callebaut tot een tiende minder kosten hoor ik overzees. En een kok maakt toch ook zijn eigen fonds, dus ik maak mijn chocolade.”

Onveiligheidsgevoel
De opstart van het eigen chocoladelabel kriebelt. “In het Dansaert Park hebben we 1.000 vierkante meter gekocht, waarvan 250 vierkante meter van mijn vrouw (De Baere). Een uitbreiding in Schaarbeek lukt niet meer. Ik heb nog duizend vierkante meter in de Sleeckxlaan, maar daar inrichting voorzien is nutteloos. Het is hier een drama, zowel qua stedenbouwkundige aanvragen (haalt er een medewerkster bij die 1 jaar en 50 bezoeken aan de gemeente in tijd gespendeerd heeft voor één vergunning Klasse 2, red.) als qua mobiliteit. Heel wat tankwagens moeten bloem en boter lossen. Zij moeten op de bushalte parkeren of aan de overkant staan en met paletten de straat oversteken. Vanwaar ze ook in Vlaanderen en Wallonië vertrekken om 5 uur, pas tijdens de winkeluren zijn ze in de stad. Nabij Dailly is er wel een publieke laad- en loszone, maar foutparkeerders palmen die in."

"Ook de twintig personeelsleden, waarvan er vijftien met auto’s van her en der komen, hadden het moeilijk. We hadden iemand die rondliep door alle straten waar ons personeel de auto achterliet, om parkeerschijven tijdig te draaien en geld in automaten te steken. “We komen werken voor onze boetes,” kreeg ik te horen. Nu huur ik twaalf betalende staanplaatsen voor hen. Een vrouw van de Paul Deschanellaan (Schaarbeek) durft niet met de fiets of te voet, om zes uur ‘s morgens. Trouwens, ook al verwittigen we onze stagiairs-chocoladebewerkers uit Limburg die bij ons opleiding volgen, ze komen bestolen thuis. Die jongens willen uitgaan, maar keren zonder gsm en lederen jas terug. Het onveiligheidsgevoel in Schaarbeek houdt veel mensen tegen om buiten grootwarenhuizen te winkelen - en dat weegt door voor de kmo’er. Eens in het Dansaertpark zal ik beter op de grote vraag kunnen inspelen. Grote bestellingen uit Korea, China, Rusland, Amerika houden we nu af.”