Blaudzun: liedjes om in te schuilen

Blaudzun is een fenomeen. In zijn geboorteland, Nederland, maar ook bij ons, beroert de rijzige zanger met de zwarte manen en dikke brilmontuur vele harten. "Soms ben ik veel zaken zat."

In de nieuwe videoclip bij de single 'Promises of no man's land', opgenomen in het Thaise Pattaya, heeft Johannes Sigmond alias Blaudzun zich in een wit pak gehesen, maar in de dagelijkse omgang verkiest hij zwart. Zwart past bij de verzengende sound waarmee de in de Arnhemse Pinkstergemeenschap opgegroeide zanger zijn songs verpakt. Denk aan 16 Horsepower en Arcade Fire, meteen flinke scheut Balkan-weemoed.

Promises of no man's land is ook de titel van Blaudzuns vierde, in een foto van de Tsjechische fotograaf Jan Saudek gehulde album. "Ik heb pas recent ontdekt dat ook Daniel Lanois en Soul Asylum inspiratie vonden in zijn werk. Het ging mij niet om de kunstenaar maar om dat ene beeld," vertelt Blaudzun. "Er zit iets naars in die foto van dat jonge meisje, maar ook iets moois: trots. Het is een beeld uit 1978, ze was verslaafd aan heroïne. In mijn verbeelding zat ze ook in de seksindustrie."

De wortels van het liedje voeren naar een vriendin van Sigmond, die door haar partner mishandeld wordt. "Heel veel mensen willen weg uit een bepaalde situatie, maar slagen daar niet in. Je moet dúrven weggaan. Dat is in het klein zo, maar ook in het grotere geheel. We zijn in West-Europa zo apathisch geworden als burgers. Onze landen zijn eigenlijk niet meer dan een soort holding van allerlei multinationals waar wij toevallig ook nogwonen. Dat moet een keer fout gaan."

De wereld is een uit elkaar gerukte triptiek, vindt Sigmond, waar leugen en bedrog zich doorzetten, en waartegen hij zich wapent door songs te schrijven. "Mijn liedjes zijn kleine huisjes waarin je kunt schuilen of uithuilen. 'Art is a cure-all', wordt gezegd. Stiekem geloof ik daar wel in. Kunst kan een soort wijsheid bijbrengen waardoor je kalmeert."

Het zijn moderne strijdliedjes, vertelt hij. "Tja, zo voelen ze. Misschien om mezelf moed in te zingen. En soms ook om bij te komen van een gevecht dat geleverd is. Het zijn geen protestliederen, daar neem ik mijn kunst net iets te serieus voor. Het zijn uiteindelijk kleine verhaaltjes. Met verontwaardiging als motor, ja."

"Er zit iets bozers, agressievers in de songs. Soms ben ik heel veel zaken zat, de manier waarop dingen gaan in de wereld, en met mezelf. Ik heb volgens mij het woord leugen nog nooit zoveel gebruikt als nu. We zijn allemaal zo geïnfecteerd door het bedrog. De leugen heeft altijd wel geregeerd, dat is zo oud als de wereld. Alleen is het nu zo overal, in relaties, in de politiek, in het bankwezen, in de sport... Ons systeem is bijna gebaseerd op bedrog. Kijk naar hoe we met elkaar omgaan, hoe sociale media werken, waarin iedereen elkaar voor de gek houdt en façades opbouwt. Ik ben daar ook een onderdeel van, maar soms word ik er pisnijdig van."