American Football-speelster: 'Ik wil met vrouwen spelen'

Vergeet het vooroordeel dat American Football enkel door ruwe, stoere mannen wordt gespeeld. Sarah Viola (20) bewijst het tegendeel. Ze doorliep de jeugdrangen van de Brussels Tigers en speelde zelfs als eerste dame bij de hoofdmacht. Dat heeft haar gemaakt tot de speelster die ze vandaag is, maar haar ervaring bij de Boston Renegades heeft haar doen inzien dat ze nu toch vooral met vrouwen wilt spelen.

"I k heb American Football bij toeval ontdekt tijdens Iris Sport,” vertelt Viola. “Ik was op die sportdag aanwezig om een judodemonstratie te geven en kwam tijdens een wandeling bij de stand van de Tigers terecht. Ik probeerde, was gecharmeerd en sloot me op mijn tiende bij hen aan.”

Het is met Flag Football dat Viola de sport echt leerde kennen. Die variant wordt met gemengde ploegen gespeeld en is een uitstekende manier om de basis van American Football aan te leren. Het tactische van het spel zit er in verwerkt, maar contact is niet toegestaan. “De groepsgeest, de techniek en de tactiek. Dat trekt me aan in American Football. Het contact ook, ja. Maar je moet er echt je hoofd voor gebruiken.”

“Op mijn veertiende besloot ik van Flag Football over te stappen naar American Football. Aangezien er in België geen reglement bestaat dat een meisje verbiedt om met jongens te spelen, had niemand daar een probleem mee. In andere landen zijn er damesploegen, daar stelt dat probleem zich niet. Maar voor mij was het de enige optie om American Football te spelen.”

De wil om te spelen was groot bij de Brusselse. Dat moest ook, want het was allesbehalve een evidente keuze om als enige meisje met de jongens te spelen. Maar ze zette door en dwong door hard werk en slimme trucjes haar plaats af. “Het was soms moeilijk, nu soms nog. Zowel op vlak van contact, snelheid als kracht hebben de mannen een voorsprong op mij, maar dankzij mijn techniek kan ik dat inperken. Daar werk ik hard aan. Ik ben blokker en kan er met bepaalde technieken voor zorgen dat ik grotere en sterkere spelers kan afblokken. Door hun bescherming naar omhoog te duwen, verliezen ze bijvoorbeeld kracht om mij tegen te werken. Kleine gestes zorgen ervoor dat ik me tussen de mannen staande kan houden.”

“Sommige ploegmaats hebben het nog steeds moeilijk om volop in contact te gaan met mij omdat ze me als hun kleine zusje zien. Anderen hebben daar dan weer helemaal geen probleem mee (lacht). Tegenstanders durven er wel eens zwaar in te vliegen. Ze proberen me soms ook wel verbaal te intimideren, zelfs coaches doen dat. ‘Je gaat toch niet door een meisje getackeld worden?’ hoor je dan. Maar dat motiveert me eerder om te tonen dat ik het als meisje wel kan.”

Most Valuable Player
Viola heeft altijd haar plaats gehad, in al de ploegen waar ze deel van uitmaakte. Ze bewees haar kunnen tijdens het Flag Football en werd snel aanvaard bij de American Football ploeg. Bij de Brussels Tigers vond ze een uitstekende mix van familiariteit en competitiviteit. “De afgelopen drie seizoenen zijn we telkens Belgisch kampioen geworden met de junioren. Dat ik een meisje ben heeft ons geholpen tijdens mijn eerste Junior Bowl. Ik kreeg de bal niet vaak toegesmeten, dus liet de tegenstander me wat links liggen. Daar hebben we gebruik van gemaakt en dat heeft ook bijgedragen aan die titel.”

“Twee jaar geleden heb ik ook het hele seizoen met de eerste ploeg gespeeld, tot de Play-offs. Daar heb ik niet aan deelgenomen omdat het niveau te hoog was. De coach wou me beschermen en dat versta ik. De tegenstand was zeer stevig.”

Bij de mannen ontwikkelde de Brusselse zich tot wide receiver, waarbij ze de pas van de quarterback probeert te vangen om vervolgens te scoren. Als er een run is, moet ze tegenstanders afblokken om te voorkomen dat haar ploegmaat getackeld wordt. Ze speelt voornamelijk in offense en gaat meestal van het veld als er verdedigd moet worden. “Ik moet meer werken dan andere spelers om hetzelfde niveau te halen. Mannen hebben meer kracht en snelheid dan mij, dat moet ik compenseren. Bijvoorbeeld door naar de fitness te gaan, veel op techniek te werken, de plays met de coaches door te nemen, enzovoort. Ik leef American Football, het is dus evident dat ik dat allemaal doe.”

Het opboksen tegen stevige mannen heeft zijn vruchten afgeworpen. Na haar tweede titel met de junioren stapte een coach van de tegenstander op Viola af met het aanbod om in Dallas een trainingskamp voor meisjes af te werken. Een week lang nam ze daar aan deel en maakte ze indruk met haar kwaliteiten. “Het was raar om met meisjes te spelen. Anders. Ik dacht dat ik niet zo snel en sterk was, maar daar behoorde ik bij de snelste en sterkste spelers. Ik heb er zelfs een meisje tegen de grond weten te werken. Dat lukte me daar voor de eerste keer (lacht). Met jongens spelen heeft me toch heel wat geholpen.”

“Op het einde van het kamp werd ik na een onderlinge wedstrijd tot Most Valuable Player uitgeroepen. Fantastisch, natuurlijk. Amerikaanse meisjes waarmee ik had gespeeld, stelden me daarop voor om bij hen te komen spelen. Daar ben ik vorig jaar op ingegaan.”

Naar Parijs?
Viola werkte het hele seizoen af bij de Boston Renegades. Van januari tot juli, toen ze in de kwartfinales van de competitie werden uitgeschakeld. In de Verenigde Staten spelen was aanvankelijk geen doel van haar, maar het werd wel een ervaring die ze nooit meer zal vergeten. “Ik heb die kans gekregen en gegrepen. Om me zo goed mogelijk te kunnen toeleggen op American Football, heb ik het gecombineerd met lessen Engels. Die meisjes spelen al sinds ze klein zijn en ik moest echt mijn best doen om hun niveau te halen.”

“Ze leven daar volledig voor hun sport en trainen zeer gefocust. In België doen we het als hobby, puur voor het plezier, maar daar voel je dat ze er alles aan doen om er in door te groeien. Na verloop van tijd heb ik me goed geïntegreerd in de groep en ik denk dat ik hun niveau naar het einde toe heb benaderd. Ze zijn daar een tweede familie voor mij geworden.”

Hoe hard men daar opgaat in American Football, ervoer Viola tijdens de wedstrijden, waar haar naam wel eens werd gescandeerd. Ze keek er raar van op, maar genoot er uiteraard van. Het was een mooie ervaring die haar terugkeer des te moeilijker maakte. “Ik herinner me dat ik bij mijn terugkeer meteen naar een training van de Tigers ben gegaan. Ik miste er de ambiance en de discipline van de Renegades.”

“Ik ga dit seizoen wellicht niet bij de Tigers spelen. Ik heb besloten dat ik met vrouwen wil spelen, zelfs al moet ik daarvoor naar Parijs uitwijken. Ik wil spelen, tonen wat ik kan, en dat zou niet volledig kunnen bij de Tigers. Maar indien ik me niet aansluit bij Parijs, zal ik wellicht het seizoen volmaken bij de Tigers. Dat blijft mijn ploeg.”

Viola is er nog niet helemaal aan uit of ze zich aan zal sluiten bij de Parijzenaren. Indien ze dat wel doet, zou ze één keer per week met de bus naar Parijs trekken om te trainen en verder ook voor de wedstrijden afzakken. Verder zou ze bijtrainen bij de Tigers. Maar wat ze ook kiest, ze zal blijven spelen, en ze hoopt dat anderen haar voorbeeld volgen.

“Graag zou ik nog eens naar de Verenigde Staten gaan, ik sta alvast nog in contact met mijn voormalige ploegmaats. Ik wil vooral spelen en hoop dat andere meisjes ook de charme van de sport ontdekken. Er zijn al een paar andere vrouwelijke speelsters, een zestal ondertussen. Ik zou in de toekomst graag een evenement organiseren om meisjes warm te maken voor het spel. Het is echt wel de moeite, je moet het gewoon eens proberen.”