Resto: Emily Ristorante

Op een moment dat de grote chefs op een meer ontspannen manier met gastronomie omgaan, slaat Pierre Degand de tegengestelde richting in. De eminente Brusselse kleermaker kwam op de proppen met een marmeren setting voor een Italiaanse tafelervaring in de hoofdstad.

Het unieke decor weerspiegelt een aan de fantasie ontsproten Italië, dat wonderlijk tot leven wordt gebracht op de benedenverdieping, door een magnifieke toog waarboven een Venetiaanse luchter hangt van 5,5 meter. De rest van het interieur ligt in dezelfde lijn: een plafond bedekt met bladgoud, mahoniehouten muren en een inboedel bijeengesprokkeld in het Parijse paleis Le Crillon.

Om maar te zeggen dat Emily Ristorante niet echt een democratische plek is. Je komt hier niet gekleed in om het even wat, met het risico dan nagestaard te worden als je uit de toon valt. De prijzen (ook die op de prestigieuze wijnkaart) zijn dan ook navenant… en niet eens ten onrechte. Voor de plebejers die wij zijn is dit het soort adres dat we ons eenmaal per jaar gunnen. Maar de investering is de moeite waard.

De keuken, van de hand van Vincenzo Regine (Bocconi), is indrukwekkend vanaf het hapje vooraf: een dun sneetje Toscaans rundvlees van het beroemde Chianina-ras, gepresenteerd met een beetje olie, zwartetruffelschilfers en hazelnoten van Piëmont. Wonderlijk! Hetzelfde gold voor de vitello tonnato (€24) die op kamertemperatuur werd geserveerd. Het kalfsvlees werd mooi op smaak gebracht door een lauwe tonijnsaus en voortreffelijke kappertjes. En toch kaapte het hoofdgerecht de hoofdrol weg: cappelletti – een soort kleine ravioli – met zwartetruffelschilfers en saffraan (€28), vergezeld van een oxtail-jus gereduceerd met rode wijn, die het gerecht een uitzonderlijke diepgang gaf. Na zo'n gastronomische voltreffer wilden en konden we ons niet meer aan een dessert wagen.

open: di > za van 12 > 14.30 en 19 > 22.00