Café: Chez Henri

Ik was op weg naar wat na meer dan tien jaar mijn laatste café zou worden voor deze reeks, toen ik Chez Henri in de Lakensestraat voorbijwandelde - onmogelijk te verwarren met Resto Henri aan de Vlaamsesteenweg. Dit bruine volkscafé is als vertegenwoordiger van een mij dierbare, verdwijnende categorie in het Brusselse caféwezen de juiste afsluiter.

Op de ruiten strijden lelijke stickers en sierlijk schrift (“Chez Henri” in ouderwetse krulletters die nog eens aangezet worden door een fijn, anderskleurig lijntje) om de winst, maar ik moet toegeven dat het de drie verschoten voetbalfoto’s waren die ik tussen de planten door aan de muur ontwaarde, die mij over de drempel trokken.

Twee ervan tonen hoe Anderlecht op 3 mei 1978 begon aan de met 4-0 gewonnen finale van de Europacup voor Bekerwinnaars tegen Austria Wien. Naar dit soort foto’s kan ik desnoods langer kijken dan naar een wedstrijd op het scherm. Verder hangt er in het café ook een oude foto van RWD Molenbeek en een sticker van Union.

De drievuldigheid moet net als het eveneens aanwezige drietal Jupiler, Maes en Stella iedereen plezieren. Terwijl Adamo zingt dat zijn leven de hel noch het paradijs is, serveert een waardin met een sceptische Mia Farrow-glimlach een Nederlandstalige auteur, een ambtenaar met het angelieke embleem van de stad Brussel op zijn trui, een kwartet kaarters, twee heren die al te veel gehad hebben en een duo dames dat het bij een colaatje houdt.

Achter de toog een doodsprentje, en ook een foto van een herdershond die wellicht ook al bij de Goede Herder vertoeft. Een buurvrouw komt met een verkeerd geposte brief aanzetten, waarschijnlijk een factuur, en de waardin dirigeert haar naar een man met een bril in de hoek. Zou dat Henri zijn? Op het moment dat ik er voor u naar wil informeren, krijg ik een beter idee: doe het zelf!

open: 7/7