Woman's Hour stelt eerste cd 'Conversations' voor

Woman’s Hour is niet het zoveelste weemoedige droomcollectief dat ons in slaap komt wiegen. De groep, afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk, ontleende zijn naam van het gelijknamige BBC4 radioprogramma. “Maar op een zeker moment zullen wij de polepositie op Google search inpalmen,” lacht Will Burgess, de gitarist.

Hun debuutalbum Conversations is pas uit. Voor hun muziekvideo’s en artwork werken ze het liefst een doordacht plan uit, vaak met monochrome visuals en uitstapjes binnenin de kunstwereld. Een band met stijl en een duidelijke visie.

Het is gebruikelijk dat artiesten zich met sociale media bezighouden en allerlei manieren verzinnen om zichzelf te promoten. Op jullie website staan romanfragmenten en diepgaande artikelen. Wat trachten jullie daarmee te bereiken?
Fiona Burgess: Sociale media is geweldig, maar platformen zoals Facebook, Twitter, Instagram etc. zijn nogal beperkt en vluchtig van karakter. Met de teksten op onze website proberen we op een andere manier te converseren met onze fans. Het zijn stukken die wij zelf interessant vinden en hopelijk een beter beeld geven van wie wij zijn. Want wij hebben nog andere interesses, naast het spelen van muziek.

De fans zullen een extra inspanning moeten leveren. Het vergt tijd om alle teksten door te nemen.
Fiona: Precies. We leven dan ook in een periode waarin tijd heel kostbaar is. Sociale media is daar misschien de oorzaak of het gevolg van, dat hangt ervan of hoe je het bekijkt. Maar wij zijn onszelf bewust van het feit dat het niet evident is voor artiesten om zoveel tijd te vragen van zijn of haar publiek. Beschouw de leestips op onze website dan ook als een soort van voorstel aan onze fans om hun tijd daarin te investeren.

Fiona en Will, jullie zijn broer en zus. Ik neem aan dat het niet altijd gemakkelijk is om de juiste verhouding tussen familie en samenspelen in een groep te vinden?
Fiona: Wel, daar kan ik eigenlijk moeilijk een antwoord op geven.

Will Burgess: Dat zegt ze omdat ik altijd naast haar zit wanneer ze daarop moet antwoorden. (Lachen)
Fiona: Nee, maar ik heb het nooit anders gekend. Woman’s Hour is mijn eerste en enige groep waarin ik ooit gespeeld heb. Dus ik weet niet hoe het is om zonder mijn broer in een groep te zitten. Maar ik denk dat de reden waarom Will het risico heeft genomen om met mij in een groep te spelen is omdat hij mij zo goed kent. Zonder dat hij mij eigenlijk ooit van tevoren had horen zingen.

Will: Ik woonde toen in Londen en was op zoek naar iets nieuws omdat ik pas een andere band had verlaten. Op een avond nam ik mijn gitaar mee naar Fiona’s appartement en we begonnen wat te spelen. Dat klikte vrijwel meteen, natuurlijk op persoonlijk vlak, maar ook omwille van onze gezamenlijke muzikale interesse. Nu maar hopen dat de groep nooit splitst, want wij moeten nog wel elk jaar naar hetzelfde kerstdiner gaan. (Lacht)

Jullie hebben Dancing In The Dark van Bruce Springsteen gecoverd. Een eigenaardige keuze voor een indie-popgroep.
Will: Niet als je een liefhebber van zijn muziek bent. Eén van mijn favoriete albums is Born To Run.

Fiona: Hoewel wij helemaal geen gelijkenis met zijn muziek vertonen, zoals je wel kan horen. Het is niet zo dat we een bepaalde sound of invloed proberen te kopiëren. De manier waarop wij muziek maken, voelt heel natuurlijk en ongedwongen aan. Ieder van ons in de groep heeft trouwens een verschillende muzieksmaak.

Will: Behalve Fleetwood Mac en Kraftwerk dan, die vinden we unaniem goed. (Fiona knikt instemmend) Net zoals iedereen in de wereld dus. (Lacht)

Fiona: Aan jullie de taak om ons in een categorie te stoppen, daar kunnen wij wel mee leven.

Dan wij ook.