Vluchtelingverhalen opgetekend

‘Vluchten is alles achterlaten en niet weten wat je zal vinden’, staat in de pittige kortverhalenbundel ‘Er zijn geen paarden in Brussel’ (uitgeverij EPO).

Vluchtelingenverhalen zijn van alle tijden; optekenen hoort erbij. Honderd jaar terug, bij de start van WO I, stroomden één miljoen Belgen naar Nederland – al was het voor even, jaren of altijd – alles achterlatend. Vluchtelingenwerk Vlaanderen liet zes Vlamingen en Nederlanders dagenlang met zes jonge vluchtelingen praten. Het zorgde voor emotierijke pareltjes en waarheden als een koe, zoals de titel laat vermoeden.

De verhalenschrijvers zijn Michael De Cock (toekomstig KVS-directeur), schrijver Do Van Ranst, scenarist Pat Van Beirs, theater- en jeugdboekenschrijver Bart Demyttenaere, auteur en juriste voor het Centrum voor Gelijkheid van Kansen Rachida Lamrabet en Rodaan Al Galidi, Europees gelauwerd auteur van De autist en de postduif. Ze vatten ieder in hun stijl de uit het leven gegrepen ervaringen van niet-begeleide minderjarigen en andere vluchtelingen in rake bewoordingen. Zoals: ‘Je denkt... ze zullen me niet... ze kunnen me niet... ze mogen me niet... Ook al word je geslagen en getreiterd, ook al laten ze je leven in je eigen vuil, ook al zul slapen als een hond voor de poorten van het station van Rome, ook al zul je een jaar lang werken als een slaaf.” (Michaël De Cock).