Strip: Wij twee samen

Het breken van een draadje in het hoofd van haar vader betekende voor Ephameron de aanvang van een lang verdriet tot het afscheid. Met Wij twee samen plakt ze een ontbeende taal en verwoestende beelden samen tot een hartverscheurende toverspreuk.

Hoe neem je afscheid van wat al verloren is? Hoe vertaal je een strijd die de taal niet meer als strijdmiddel en troost kan inzetten? Hoe toon je het verlammen van de tijd? In Wij twee samen convergeren die vragen in een fonkelend, hartverscheurend boek dat het verlies zo tastbaar maakt dat er ook iets teruggewonnen wordt.

Verlies en winst in het beeldverhaal van Ephameron (het pseudoniem van de Antwerpse Eva Cardon) behelzen de figuur van haar vader, wiens primaire progressieve afasie de aanvang betekent van een dwaaltocht, een verloren lopen tussen "klanken, vormen, kleuren" en uiteindelijk een gevangenschap in een leeg hoofd, tot de aarde onherroepelijk aan hem begint te trekken. De woestenij van de afwezige aanwezigheid krijgt vorm in collages die soberheid en verstilling, zwijgzame kleuren en spaarzame woorden met elkaar paren. Ephameron bouwt Wij twee samen op als het "lange verdriet tot het afscheid" zelf, in een tempo dat de trage tred van het ontvallen pijnlijk helder blootlegt. Terwijl haar vader uit de taal valt, vallen haar herinneringen aan vader-voor-de-ziekte ten prooi aan het simpele verdwijnen, het zo herkenbare, dagelijkse verlies van wat ooit was – dat pas opvalt als dat verlies nakend is.

Wij twee samen kan ondanks dat alles worden beschouwd als een poging de taal terug te geven aan de vader door die open en bloot (in de vorm van handgeschreven dagboekfragmenten en transcripties van vaders ontwortelde wanhoopskreten) op tafel te leggen. Door het "veranderwoordenen" van haar vader als de tovertaal van een magiër te zien. Door met het "spel van de handen" te wijzen op het woordloze begrijpen, naar dat wat de huid nog voelt en het lichaam zich nog herinnert.

Wij twee samen is een doorleefde en – hoe absurd het ook moge klinken – verfrissende elegie gepuurd uit het zout van tranen. Het is een aanraking, een fysieke herinnering van een hand die verloren gegane routes naspeurt, van een mond die opdroogt, van een hart dat probeert te vergeten dat het aan stukken scheurt. Ephameron krast in de ziel van de lezer, injecteert leven (en dood) in het lezen.

Lieven Gevaert leerstoel - Ephameron & Dominique Goblet

data: 12/3, 19.30

tickets: gratis

waar: deBuren, Leopoldstraat 6, Brussel