Randi De Vlieghe over Voetbal op hoge hakken: het rollenpatroon getackeld

Zouden er profvoetballers zijn die op een onbewaakt moment al eens op hoge hakken rondlopen? Het moet haast wel. Theatermakers Randi De Vlieghe en Jef Van Gestel willen in ieder geval ons denken over rollen- en verwachtingspatronen doorbreken met Voetbal op hoge hakken.

Randi De Vlieghe (Kopergietery, Bronks, Studio Orka) en Jef Van gestel (Tuning People) zijn maar met de hakken over de sloot in Bronks geraakt. De première van Voetbal op hoge hakken bij de Kopergietery moest immers even worden uitgesteld door een blessure van Jef. Moesten er tijdens de repetities dan zulke toeren uitgehaald worden dat een blessure onvermijdelijk was? "Misschien wel een beetje," antwoordt Randi De Vlieghe. "Er zijn toch een paar scènes waarin we op hoge hakken lopen, vooral Jef dan. Dat is een kunst op zich en Jef is daar heel goed in, maar toch is hij door zijn enkel gegaan."

We mogen de titel dus letterlijk nemen?
Randi De Vlieghe: Er wordt niet gevoetbald op hoge hakken, maar de hoge hakken zijn er wel. Ze maken deel uit van de attributen en kledingstukken die we gebruiken om ons te vermommen en te transformeren. Jef en ik presenteren ons in het begin als onszelf, maar door het gebruik van kostuums, een pruik of een attribuut sluipt er fictie in de voorstelling. Zonder dat we een echt verhaal neerzetten. Het blijft een visuele voorstelling op de rand van dans en performance.
Het gaat over verwachtingen en vooroordelen. Wat verwacht je van iemand op basis van zijn uiterlijk? En wat klopt daar nog van als je twee tellen later gezien hebt welke acties die persoon onderneemt, of wat hij te zeggen heeft? Met dat gegeven spelen we de hele voorstelling. Daarvoor maken we ook gebruik van clichés over bepaalde beroepen of sporten.

Ook over de geslachten en seksuele voorkeuren?
De Vlieghe: Aanvankelijk wilden we het vooral over seksualiteit hebben en dan meer specifiek homoseksualiteit. Het probleem is dat als je uitsluitend met dat thema aan de slag gaat, je snel op clichés en karikaturen stoot. We wilden ook rond travestie werken, maar dat werd zo goedkoop en eerstegraads dat we daar niet mee verder zijn gegaan. Als mensen carnavalwillen zien, gaan ze wel naar Aalst.
Omdat voortdurend het gevaar dreigt dat het oppervlakkig wordt als het over uiterlijkheden gaat, doen we ons best om onszelf op een subtielere manier voortdurend anders te portretteren. Waarbij het publiek zich dan gaat afvragen of dat nu echt nodig is of dat het een spel is. Of dat nu echt een 50-jarige vrouw, een hooligan of een blonde bimbo is of juist helemaal niet.
Het gaat ook over 'de kracht te zijn wie je wilt zijn' en 'het onuitstaanbare van vooroordelen'. Het is nog altijd niet evident om het over homoseksualiteit te hebben of het te tonen.

De Vlieghe: Jef was ooit komen kijken naar een schoolvoorstelling van Het verdragen van Versailles, waarin een momentje zat van toenadering tussen mij en een andere man. Hij was toen toch getroffen door het feit dat een deel van het publiek daar gechoqueerd op reageerde.
We wilden geen te moralistische voorstelling maken, maar toch dieper ingaan op dit thema dat al bij al niet zo vaak expliciet aan bod komt in het theater, en dat ook in het onderwijs blijkbaar nog altijd moeilijk ligt. Je krijgt niet het gevoel dat je naar een voorstelling over homoseksualiteit zit te kijken, maar het zit voortdurend tussen de lijnen, en kan leiden tot een discussie.

Voetbal op hoge hakken

data: 28/11, 20.00

tickets: €7/14

leeftijd: 15+

waar: Bronks, Brussel-Stad