R1454 Patrick riguelle

Patrick Riguelle: De zachte anarchie van Le Grand Jacques

Tom Peeters
© Agenda Magazine
09/12/2014

Patrick Riguelle is samen met zijn muzikanten drie maanden terug naar school geweest, zo zegt hij. Je stapt immers niet zomaar het podium op met het repertoire van Le Grand Jacques.

Eén groot voordeel heeft de zanger: hoewel hij het grootste deel van zijn leven in Vlaanderen woonde, blijft Frans zijn moedertaal. "Ik ben opgegroeid in een tweetalig gezin. Franstalig chanson domineerde de draaitafel tijdens mijn kindertijd: Aznavour, Bécaud, Brel... noem maar op. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik die muziek haatte op mijn achttiende, maar vanaf mijn dertigste ben ik chanson met veel liefde en nieuwsgierigheid weer beginnen op te rakelen."

Dat hoor je momenteel bijvoorbeeld in het chansonprogramma La Vie est Riguelle op Klara. In 2006 stak hij ook al eens een Brel-set van een uur in elkaar, maar toen koos hij nog voor de liedjes die het makkelijkst te vertolken waren. Nu waagde hij de sprong in het diepe. Geruggensteund door zijn muzikanten – zeg gerust De Laatste Showband, maar dan plus accordeonist Gwen Cresens en met dochter Eva achter de piano in plaats van vader Jan Hautekiet – kiest hij voor een avondvullend programma dat ook de moeilijkste nummers niet uit de weg gaat. "Ik ben vorige zomer speciaal niet met vakantie geweest om ze onder de knie te krijgen."

Wat was de grootste uitdaging?
Patrick Riguelle
: Veel van de liedjes zijn letterlijk een keurslijf door het arrangement. Je doet er dus niet zomaar wat mee. Popsongs beginnen met een melodielijn of een akkoordenreeks op gitaar of piano. Brels muziek is grilliger en sluit eerder aan bij klassieke muziek. Vaak staan de arrangementen ten dienste van de tekst en accentueren ze een zinsnede of een strofe, die dan in de verf wordt gezet door strijkers of blazers. Daarom is de muziek ook gemakkelijker te zingen dan te spelen. Gelukkig zijn mijn begeleiders geschoolde muzikanten en hebben we samen heel wat speeluren achter de kiezen. Anders was ik er nooit aan begonnen. Toch stonden ook zij regelmatig voor een verrassing. Ik wilde de nummers vanbuiten leren, om meer vrijheid te hebben op het podium. Eigenlijk zijn we allemaal drie maanden terug naar school geweest.

Hoe ga je om met zijn theatrale podiumverschijning? Hou je het bewust kleiner of is er toch enige afspiegeling?
Riguelle
: Op het podium had Brel zijn fysiek mee. Zijn veel te lange armen en grote handen vielen op, net als bij Aznavour. Het waren trouwens beiden acteurs, terwijl ik daar geen talent voor heb. Daarom heb ik de meest theatrale nummers en de liedjes waar ik geen enkele voeling mee heb vermeden, zoals 'Les bourgeois'. Toch is er enige afspiegeling, want zijn songs zijn zo intens dat je bijna niet anders kunt dan ook het personage te worden waarover je zingt. Daar komen onvermijdelijk wat handbewegingen bij. Ik speel ook maar op één song gitaar, en kon mijn handen dus niet langer wegstoppen, zoals in de rock-'n-roll. Maar dat was een openbaring. Door een woord wat extra accent te kunnen geven, begrijp ik Brel zijn performance nu ook beter.

Het opmerkelijke aan je show is dat je de chronologie omdraait: je begint aan het einde van zijn carrière om af te sluiten met het begin. Waarom?
Riguelle
: Dan kun je van de gelouterde, bijna cynische Brel teruggaan naar de naïeve missionaris uit de beginperiode. Zijn eerste teksten hadden een zeer moralistisch karakter. Georges Brassens noemde hem niet voor niets "l'abbé Brel". Ik dacht dat het voor het publiek interessanter zou zijn om in het leven te stappen van iemand die jonger wordt. Bovendien vind ik zijn latere platen zijn beste. Zijn allerlaatste album heb ik grijsgedraaid. Die nummers ken ik dus het beste. Door er de set mee te openen voel ik me vlugger op mijn gemak.

Het persbericht over de tournee somt de personages die in Brel zitten op: romanticus, provocateur, melancholicus, komiek, misantroop, sarcast, vrouwengek, vrouwenhater, charmeur, boerenkinkel. Welke zijn ook op jou van toepassing?
Riguelle
: Bijna allemaal. Ik denk ze in iedereen zitten. Het is de condition humaine. Maar als geciviliseerde mensen hebben we geleerd onze gevoelens, en zeker de donkere, in toom te houden. Wat mij zo aanstaat aan Brel is dat zijn thema's altijd samenvallen met zijn menselijkheid. Hij weet het niet per se beter en is zeker geen woordvoerder van een bepaalde groep. Ik ben ook zo'n individualist, in de positieve zin van het woord dan. Volgens mij is een individu meer in staat tot liefde en warmte dan een groep. Daarom valt een maatschappij voor mij per definitie te wantrouwen, en daarom herken ik me in het werk van Brel, in zijn zachte anarchie. Ik heb niet zijn talent, maar in de gevoelens waar hij het over heeft kan ik me perfect vinden.

Riguelle chante Brel

* CC Het Bolwerk: 13/12, 20.30, uitverkocht

* GC De Boesdaalhoeve: 15/1, 20.30, €10/16

* GC De Lijsterbes: 24/1, 20.30, €15/17

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Muziek

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni