Nicole Mary Kelby: 'Een schrijver is een hond in de auto'

Ken Lambeets
© Brussel Deze Week
20/05/2015

De Amerikaanse Nicole Mary Kelby heeft de wind in de zeilen. Haar boek ‘The Pink Suit’, over de ontwerpsters van het befaamde mantelpakje van Jackie Kennedy, verschijnt binnenkort in Nederlandse vertaling bij Uitgeverij Karmijn. In tussentijd rondt ze een boek af over Mark Twain en als residente bij internationaal literatuurhuis Passa Porta doet ze research naar alweer een volgend boek, over René Magritte.

Nicole Mary Kelby is een globetrotter. “Ik zit vaak op een vliegtuig, ja (lacht). Ik heb een huis in Minnesota, behaalde vorig jaar een doctoraat aan de Bath Spa University in Engeland en ik verblijf vaak op schrijfresidenties in Ierland of elders in de wereld. Het leukste aan reizen? De weg verliezen. Als je de weg verliest, leer je jezelf beter kennen.”

‘The Pink Suit’ is een roman die gebaseerd is op historische feiten.
Nicole Mary Kelby: “Non-fictie is vaak erg droog: gebeurtenis a ligt aan de oorzaak van gebeurtenis b, enzovoort. Door er een roman van te maken, wilde ik de mensen eren die het mantelpakje gemaakt hebben.”
“Het boek gaat daarenboven niet over de moord op Kennedy, maar over de tijdsgeest. Over het effect dat presidentsvrouw Jackie Kennedy had op de wereld. Ze sprak Frans en Spaans en als voormalig journaliste wist ze hoe ze de camera moest bespelen. Niet onbelangrijk, met de opkomst van televisie. Ze droeg een boodschap uit: ‘laten we de wereld ontdekken’. Dat weerspiegelde zich in haar kleding.”

Hoe belangrijk is goede research voor u?
Kelby: “Heel belangrijk: als journalist heb ik jarenlang geprobeerd om de waarheid te achterhalen. In The Pink Suit kroop ontzettend veel research, ik behaalde zelfs een doctoraat met een kritische paper over de research die in dit boek kroop.”
“Ik kwam toevallig op het verhaal. Omdat mijn moeder tijdens de oorlog even voor Chanel heeft gewerkt, googelde ik de woorden ‘Chanel’ en ‘Tweede Wereldoorlog’. Plots las ik dat het mantelpakje dat Jackie Kennedy droeg op de dag dat haar man vermoord werd, door Chanel ontworpen werd. Andere bronnen spraken dat tegen. Het onderwerp liet me niet meer los.”

Het schrijven van ‘The Pink Suit’ bracht u op heel wat plaatsen.
“Ik bezocht de buurt in New York waar Ierse immigranten in een hechte gemeenschap samenleefden in de sixties. Veel immigranten kwamen in die tijd naar de VS om geld te verdienen, maar keerden na hun pensioen terug naar Ierland, Polen, of elders.”
“In Engeland bezocht ik een kledingfabriek. In Ierland, waar hoofdpersonage Kate vandaan kwam, luisterde ik aandachtig naar de verhalen van voormalige immigranten.”
“Via een andere internetzoekopdracht kwam ik terecht bij een achterneefje van de echte Kate, die als ringmeester bij een circus werkt. Hij vertelde me dat zijn groottante Jackie Kennedy nooit heeft ontmoet in de jaren dat ze voor haar werkte. Meisjes die in de achterkamer werkten, mochten zich nooit in de winkel vertonen. Maar toch betekende het veel voor haar om dat pakje te maken. Na de aanslag in Dallas verloor ze de interesse in haar werk.”

Hoe zien uw Brusselse dagen eruit?
Kelby: “In de voormiddag schrijf ik, in de namiddag probeer ik uit te zoeken hoe de stad in elkaar zit. Daarbij loop ik vaak verloren.”
“Er heerst hier een rustige joie de vivre, mensen lijken tevreden met het leven dat ze leiden. Ze genieten op een manier die je elders niet vaak ziet, zeker niet in Amerika. In Amerika wordt alles geconsumeerd. Hier zitten mensen gewoon op café, ze praten en drinken bier.”
“Ik houd veel van de Brusselse humor, bijvoorbeeld op de stripmuren. Ik begrijp eindelijk waar mijn liefde voor ironie vandaan komt.”

Uw moeder verbleef ooit een tijdje in Brussel?
Kelby: “Vlak voor de oorlog vluchtte ze naar Brussel. Voordat ze stierf, liet ze een tape na over haar leven. We noemen het al spottend weleens the exit interview. Daarop beschreef ze haar ontmoeting met de surrealistische schilder René Magritte. Ik begreep het niet, tot ik ontdekte dat hij tijdens de oorlog in Carcassonne verbleef.”
“Samen met mijn grootvader, die in de diamantindustrie werkte, vluchtte mijn moeder ook van Brussel naar Carcassonne. Ze geraakten verwikkeld in een schietincident. Mijn moeder is dat nooit te boven gekomen. Altijd als ze iets vertelde, greep ze terug naar de oorlog, dus in zekere zin was ze een onbetrouwbare verteller.”
“Maar wat een mooi verhaal voor fictie: het idee dat Magritte een jong meisje ontmoet tijdens zijn ballingschap. In Carcassonne schilderde hij Heimwee, waarop een man in de verte staart. Naast hem ligt een leeuw op de grond. Iedereen ziet er Magrittes vrouw in, maar misschien is het mijn moeder wel. Niet mijn echte, maar mijn fictieve moeder.”

Bent u ook geïntrigeerd door de werken van Magritte?
Kelby: “Ik houd erg van de schilderijen waarop hij zijn moeder met sluier afbeeldt (Magrittes moeder stortte zich met doek op het voorhoofd in de Sambre, KL). Mijn moeder was in zekere zin ook gesluierd: wij hebben nooit beseft wat de oorlog voor haar heeft betekend.”
“Toen ik aan het bedenken was of ik dit boek wilde schrijven, verbleef ik in Venetië. Bij het bezoeken van het Peggy Guggenheim Museum stootte ik op een schilderij van Magritte, Het rijk der lichten. Ik hoefde niet meer te twijfelen: ik zou het boek schrijven.”
“Ik bezocht het Magritte Museum, volgende week bezoek ik zijn huis, en ik probeer te wandelen in de buurten waar hij wandelde.”

Wat mij altijd verbaast over Magritte, is dat hij eigenlijk een heel normaal leven leidde.
Kelby: “En toch weet hij in zijn schilderijen een grote schoonheid te brengen. Neem zijn schilderij Het rijk der lichten. Als je dat huis op straat ziet staan, is er niet veel bijzonders aan. Toch transformeert Magritte het tot iets moois: dat doen grote kunstenaars.”

Tot slot: u geeft lessen creatief schrijven. Wat probeert u uw studenten bij te brengen?
Kelby: “Dat ze niet bang moeten zijn, hun ogen moeten openen en moeten luisteren naar wat de wereld hun te vertellen heeft.”
“Een schrijver kan je vergelijken met een hond die in de auto zit. Je moet gewoon je hoofd uit het raam leggen en de wind in je gezicht laten blazen, zodat je de wereld op een andere manier ervaart. Alles ligt het voor het oprapen, je moet het gewoon durven te zien en vervolgens op papier zetten.”

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Cultuurnieuws

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni